De cara ao 25N a MMM anunciou unha ruada nocturna na que un grupo de mulleres sairíamos a percorrer as rúas de Compostela, ataviadas con mandis, fachos e fouciñas. A nosa acción tiña a intención da denuncia social manifestando a outra cara do medo, a de arrepoñernos a el, deixando claro que estamos fartas de ser acosadas, de non poder saír á rúa pola noite sen ser violentadas, humilladas e en casos extremos, agredidas, violadas ou asasinadas.
A piques de comezar a polícia nacional incautou as nosas fouciñas por orde da Subdelegación do Goberno e recriminou non ter solicitado permiso á mesma. Cabe destacar que o alcalde de Compostela, do mesmo partido que ostenta a Subdelegación, estivo na manifestación preto de nós, e non se achegou en ningún momento para explicarnos as suas intencións ocultas de sancionarnos. O PSOE acude ás nosas manifestacións mentres maquina ás nosas costas como pode sancionarnos, como pode facernos calar, como pode castigarnos.
Fomos identificadas pola polícia nacional, que advertiu que recibiremos sanción administrativa, malia terlle exposto que era unha actuación pacífica polas rúas, como se puido comprobar cando a levamos a cabo. Este é o patriarcado e a súa dobre cara: por un lado, a propia Subedelgación concédenos o recoñecemento Meninas 2022 uns dias antes, que rexeitamos porque non cremos en institucións machistas e, polo outro, cando loitamos contra a súa opresión, veñen a por nós ás agochadas, intimidándonos e sancionándonos, con covardía. Estas son as mesmas institucións que se fartan a dicir que non hai medios para protexer ás vítimas da violencia machista mais que, pola contra, poden escoltar a menos de 20 mulleres cunha grilleira chea de policías nunha ruada pacífica.
Cando loitamos contra o patriarcado, sempre está a se reinventar, este 25N foi coa escusa da nosa propia protección, pero o feminismo é máis forte, somos moitas, moi bravas e, aínda nos quedan máis fouciñas coas que recoller o froito da semente de vencer.
QUÉRENNOS CON MEDO BRAVAS NOS TERÁN! Até que todas sexamos libres.
→ A Coruña, 20h no Obelisco. → A Estrada, 20h30 Praza do Concello → As Pontes, 19h30 Praza do Hospital → Betanzos, 20h30 detrás do palco da música → Carnota, 19h30 Praza da Pedra → Catoira, 20h Alameda do Concello → Cee, 20h na Praza 8 de marzo → Celanova, 19h30 Praza Maior → Compostela, 20h Praza 8 de marzo → Lalín, 20h30 Praza da Igrexa → Lugo, 20h diante da Subdelegación do Goberno → Narón, 19h30 Praza da Gándara → Noia, 20h30 diante do Concello → O Porriño, 20h Praza do Concello → Ordes, 20h30 Alameda → Ourense, 20h Castañeira → Ponteceso, 20h Praza do Recheo → Pontevedra, 20h Audiencia Provincial → Ribadavia, 20h Praza Maior → Sarria, 20h30 Praza da Vila → Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa → Vigo, 20h Vía Norte → Vilagarcía, 20h30 Praza de Galiza → Vila de Cruces, 19h Praza da Igrexa → Vilalba, 20h30 na Praza da Constitución
Posicionamento político da Coordinadora Nacional Galega da Marcha Mundial das Mulleres:
A data 25 de novembro, escollida no 1981 no I Encontro Feminista Latino – Americano e do Caribe, presta homenaxe ás irmás Mirabal, vítimas do feminicidio e da ditadura. Elas foron ecarceradas, violadas e asasinadas a mando da ditadura da República Dominicana nos anos 60. En nome da memoria colectiva, o día marca as loitas polo fin das violencias contra as mulleres.
Neste momento, vivimos nun contexto de crise no que sentimos a devastación causada polo capitalismo, que se tornou aínda máis visíbel nestes últimos 3 anos desde a pandemia e que se incrementou cos movementos xeopolíticos no leste do continente europeo que agudizaron a inflación e a carestía da vida até chegar uns niveis sen precedentes e que de novo, aumentou a situación de emerxencia social e crise.
Hoxe, as contradicións acumuladas polo capitalismo chegaron ao punto de ser insostíbeis, o aumento do desemprego, da inseguranza, a inestabilidade económica… volveu evidente que o sistema precisa aumentar a explotación e o empobrecemento xeral da poboación para poder sobrevivir. A privatización e mercantilización dos servizos públicos, a crise ecolóxica e climática, os intereses capitalistas e corporativos colocados por diante da nosa saúde, o poder imparábel das transnacionais… son efectos do agravamento do conflito capital-vida.
Sabemos que son tempos difíciles para facer traballo fóra das lóxicas do sistema mais é a nosa obriga, neste 25 de novembro, seguir sinalando as violencias que nos atravesan a todas e cada unha de nós e que cada día son agravadas por un sistema no que non poderemos nunca sermos libres.
É por isto que escollemos o lema Se o presente é loita, o futuro será libre, para podermos ser quen de analizar todas as violencias que nos atravesan e ter a capacidade de dar unha resposta contundente e alzar a voz en denuncia de todas elas. Porque ningunha pode ter cabida na nosa vida.
A violencia psicolóxica: as emocións anteceden e, a súa vez, forman parte de todas as violencias coas que o patriarcado nos agrede. Algunhas destas violencias correspóndense con iso que Bourdieu definiu como violencia simbólica; aquela indirecta e dificilmente identificábel, que nos converte en persoas agredidas mais sen consciencia de selo. Esta violencia, aínda que non se exerce de xeito directo sobre todas nós, sirve como un aviso, a través do medo, sobre aquilo que non debemos ser ou facer; aconteceu no verán, coas picadas denunciadas masivamente por mozas cuxo obxectivo era, fundamentalmente, reforzar a posición de poder do xénero masculino sobre as mulleres e arrebatarnos a liberdade de gozar seguras do noso tempo de ocio.
Neste caso co medo e noutros milleiros con diversas emocións, o patriarcado tenta anularnos coma suxeito de noso, tendo como ferramenta fundamental a violencia psicolóxica que sobre nós se exerce. En moitos casos esta violencia diríxese á nosa individualidade, como acontece nos casos de violencia machista que moitas mulleres sofren nas súas relacións de parella. Porén, todas nós sufrimos unha violencia psicolóxica estrutural, non individualizada, que determina en certa medida a nosa relación co mundo e a nosa autoconcepción.
Esta violencia psicolóxica estrutural viría representada polos canons de beleza, polo mito do amor romántico, pola división do traballo e pola idea mesma de feminidade. Consistiría na imposición duns estándares -físicos, románticos, laborais e emocionais- imposíbeis de acadar e mesmo prexuizosos para nós e o noso entorno. Estes estándares reforzarían os roles de xénero que nos sitúan nunha situación de dependencia e subordinación ao home na que este exerce violencia sistemática sobre nós. A súa vez, os medios de comunicación, a arte e toda manifestación na que o capital ostenta a hexemonía viría a reproducilos e reforzalos.
De igual modo, estas ideas, en tanto en canto a división público-privada non existe realmente, virían a manifestarse na nosa vida persoal de diferentes formas. A nivel individual, cunha maior tendencia das mulleres a situacións de depresión ou trastornos como os da conducta alimentaria, relacionándose coa carga mental, o traballo no eido dos coidados que se complentaría co propio traballo asalariado ou a imposición dun canon imposíbel de acadar. A nivel relacional, coa vixencia dun mito acerca do amor romántico que reforza os roles de xénero na esfera da parella, romantiza as situacións de abuso e maltrato sufridas por moitas mulleres e xustifica a violencia exercida polo home.
Para pór fin a todas estas violencias baixo a violencia psicolóxica, acreditamos na existencia de institucións que faciliten a loita contra este sistema e por iso reclamamos:
Reforzo da atención psicolóxica nos CIM
Reforzo da atención psicolóxica nos centros Quérote +
Atención psicolóxica con perspectiva de xénero garantida na seguridade social.
A violencia na saúde mental das mulleres: a ausencia de perspectiva de xénero na medicina é un serio problema para a nosa saúde. No día a día, sabemos que a atención a homes e mulleres ante síntomas similares relacionados co malestar emocional, non se analizan co mesmo rigor nas consultas médicas, e a miúdo trivialízanse ou menosprézanse as expresións de malestar das mulleres. Aliás, padecemos todas as persoas unha atención sanitaria que carece de recursos suficientes para prestar a atención necesaria e que habitualmente recorre á saída fácil do tratamento farmacolóxico, negando o acceso a outro tipo de solucións verdadeiramente terapéuticas.
Historicamente a psiquiatría converteu en doenzas mentais os malestares que padecemos as mulleres por efecto das violencias machistas que sufrimos ao longo de toda a nosa vida. O invento da histeria como doenza mental propia das mulleres dá boa mostra do papel da psiquiatría como ferramenta coercitiva ao servizo do patriarcado. Non só coas mulleres, tamén coas persoas homosexuais e trans actuou como correctora das disidencias coa norma. En nome da ciencia médica practicouse o illamento en centros psiquiátricos, as técnicas como o electroshock, a contención mecánica, as terapias de conversión, a droga dura da medicación, etc. A crenza popular de seren as tolas persoas agresivas facía aceptábel o uso destas prácticas e arredalas da sociedade, ficando así oculta a doenza psíquica e o seu estigma para a persoa e a familia. Aínda persisten as prácticas que anulan a vontade destas persoas, que lles negan calquera capacidade de decisión, convertendo as familias ou os profesionais nos seus enterradores en vida.
A patoloxización do malestar emocional está máis presente que nunca. É a consecuencia das dinámicas sociais do sistema capitalista e patriarcal, que só obedecen á máxima do beneficio económico das minorías, unha sociedade a cada paso máis deshumanizada, onde a atención e os coidados que todas precisamos non teñen cabida.
A depresión e a ansiedade son diagnósticos que se multiplican por tres no caso das mulleres. E non é estraño se temos en conta que a atención ás persoas dependentes seguímola asumindo case exclusivamente as mulleres, que multiplicamos as nosas tarefas coas dobres xornadas, que o noso traballo está infravalorado, que soportamos a presión das exixencias dos canons de beleza e da suposta feminidade a través da obxectualización do noso corpo, que convivimos co medo ou coa experiencia de sermos vítimas de agresións sexuais e outras violencias… Todo isto non se cura con psicofármacos, o que nos cómpre é derrubar o sistema capitalista e patriarcal e nese camiño aspiramos á realización dos seguintes obxectivos inmediatos:
Unha atención sanitaria con perspectiva de xénero que dea prioridade á saúde mental.
Que se aborde a saúde mental desde terapias humanizadas, desde a atención, a comunicación e o respecto.
Unha educación inclusiva, que ensine o autocoñecemento do corpo e das emocións, co que se aprenda a situar nun lugar central o coidado propio e o coidado das outras.
A violencia sexual: Hai unha problemática que atinxe á totalidade do territorio galego, Galiza é a quinta comunidade con máis mulleres en situación de prostitución e con máis burdeis, colocándose por diante doutras do Estado Español con maior poboación. O emprego de substancias para inhibir a vontade das mozas nos espazos de ocio, os ataques sistémicos ás xogadoras de equipos deportivos, as agresións sexuais… son exemplos da mesma problemática: a obxectificación e hipersexualización das mulleres.
Somos vistas como un obxecto de pracer, sen vontade nin opinión, categorizadas como humanas de segunda, as eternas vítimas rexulgadas nun sistema baseado na cultura da violación. O dedo acusador nunca sinala o agresor, sempre á agredida. Somos as agredidas quen debemos readaptarnos para encaixar nos roles que nos impoñen, quen temos que xustificar o non ser agredidas para encaixar nun sistema no que o patriarcado nos explota e agrede.
Fronte á violencia sexual que golpea na vida de moitas mulheres de diferentes xeitos pedimos:
Programas que favorezan a superación da situación de mulleres en situación de prostitución e de trata.
Acceso das persoas prostituídas e as súas crianzas a mecanismos de protección social (vivenda, saúde, escolarización, formación profesional…)
Creación, por parte do Estado Español, de programas de saída da prostitución que garantan ás mulleres a oportunidade de iniciar un novo proxecto de vida, libre de todo tipo de violencia.
Talleres e obradoiros de educación sexual que se impartan a axentes orgánicos que traballen con calquera tipo de violencia sexual.
A violencia institucional:A violencia institucional ocorre cando axentes ou membros de organismos públicos levan a cabo de xeito inadecuado as súas funcións e non proporcionan nin a información nin os servizos de forma adecuada provocando un trato inxusto e incorrendo en situacións de abuso de poder. Neste sentido, calquera autoridade pode incorrer neste tipo de prácticas que teñen efectos discriminatorios e negativos directos nos dereitos das mulleres e que poden afectar tanto a integridade individual como a colectiva.
Quen goberna e lexisla, actúa e traballa en suposto beneficio da totalidade da poboación. Este tipo de agresións contra a vida das mulleres pode darse de xeitos moi diferentes, unha das máis visibles é a que exercen as forzas policiais e que a maior parte das veces se dan en contextos de desigualdade. Deste xeito, actúan violando os seus propios límites e controlan ou maltratan sectores populares dun modo co que non actuarían cos sectores poderosos. A violencia que exercen as propias forzas de seguridade vaise sumando ás das propias institucións públicas que en moitos casos se manifesta con neglixencias, falta de solucións, indiferenza, mal proceder a mantenta…
Un exemplo moi recorrente da violencia institucional é a chamada revitimización, cando ocorre un dano a cause dun delito, é a vítima a que ten que falar disto. Isto quere dicir que a vítima volve padecer un perxuízo ao ser cuestionada polo delito que se cometeu contra ela, isto é aínda maior cando falamos da violencia machista na xustiza.
Violencia xudicial
Cada día nas comisarías e xulgados da Galiza mulleres que denuncian violencia machista ven violentados os seus dereitos á defensa, á protección das súas fillas ou á protección fronte aos seus agresores. Falta de asesoramento cando se decide denunciar e no momento da denuncia e do atestado policial que as acompañará durante todo o proceso posterior, medidas cautelares que na mesma orden se dita afastamento para os agresores e vistas do agresor ás súas crianzas, réximes de visitas para agresores sexuais das crianzas, informes que culpabilizan, xulgan ou revictimizan ás mulleres, unha xudicatura machista empeñada en que os maltratadores poden ser bos pais para crianzas que a lexislación xa define como vítimas de violencia machista, falta de formación, falta de empatía e implicación dos axentes que interveñen nos procesos xudiciais, falta de xulgados específicos de violencia machista, …
Todo isto sucede cada día no noso país, marcando a vida de mulleres e crianzas para as que a violencia nunca remata coa denuncia senón que pasa do ámbito máis privado ao público, engadindo á violencia machista a institucional. Non se trata só de que se emitan sentenzas machistas; trátase de todo o proceso xudicial que lonxe de protexer ás mulleres e ás crianzas acaba por sometelas a máis violencias.
A responsabilidade de que isto remate é colectiva, comezando por todas e cada unha unha das persoas que interveñen no proceso: dende quen recibe á agredida cando vai denunciar, pasando por quen realiza os informes ignorando o benestar das mulleres e das crianzas, a quen dicta sentenza ou atende nos puntos de encontro familiar. Cada unha destas intervencións pode xerar unha violencia ou contribuír para acabar con ela.
Para frear esta violencia institucional no marco da xustiza é preciso coñecer e sinalar o que esta pasando, facernos conscientes de que de nada serve todo o traballo que facemos para que a sociedade tome consciencia, identifique e denuncie a violencia machista se o proceso de denuncia vai colocar ás mulleres e ás crianzas en situación de sufrir máis violencia.
Por isto reclamamos ás institucións:
Información pública do proceso de denuncia machista e dos dereitos das mulleres: a estar acompañadas por avogadas no momento da denuncia, á atención psicolóxica e o acompañamento, a solicitar medidas de protección, a coñecer os recursos á súa disposición.
Formación específica de todo o persoal e axentes que atenden a mulleres que sufren violencia machista en todos os níveis da administración pública: policial, xudicial, administrativo e social.
Dotar aos CIMM da Galiza de medios suficientes para a atención e asesoramento de mulleres que sufran violencia e que ese persoal que acredite formación específica en violencia machista.
Esixir que os recursos públicos postos a disposición da atención e o acompañamento das mulleres que sufren violencia machista mediante programas ou finanzamento público traballen de forma coordenada e se informe da disponibilidade dos mesmos a todos os axentes que interveñen. A violencia machista non sabe de horarios de oficina.
Revisión da atención e servizo que se presta nos organismos públicos nos que se emiten informes que afectan aos procesos de denuncia: Incrementar o persoal do IMELGA e supervisar a súa formación en materia de violencia machista para evitar que se empreguen invencións como o Síndrome de Alienación Parental contra as mulleres.
Modificar o decreto dos Puntos de Encontro Familiar para esixir formación específica sobre violencia machista ás traballadoras dos mesmos, garantir a protección das nenas e nenos e establecer un tratamento diferenciado para casos nos que exista sospeita de violencia machista e facelo con xestión pública e non privatizada.
Modificar o decreto dos Puntos de Encontro Familiar para esixir que nos casos de viollencia machista non se empregue pois a finalidade deste recurso é a normalización das relacións familiares.
Solucións económicas reais para as mulleres que denuncian violencia machista que garantan a súa capacidade económica como incrementar o salario da liberdade en cuantía e duración.
Esiximos á Xunta de Galiza instar ao Ministerio de Xustiza e ao goberno do Estado a:
Aplicar a lexislación internacional en materia de violencia machista retirando as visitas das crianzas a homes denunciados por agresións machista ate a existencia dunha sentenza firme.
Retirar as visitas e patrias potestades das crianzas a homes denunciados por agresión sexual ou maltrato infantil ante a existencia de sentenza firme por violencia machista.
Reclamar o fin da imposición da custodia compartida imposta con maltratadores.
Modificar a Lei 1/2004, de 28 de decembro, de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero para establecer medidas de protección das crianzas vítimas de violencia machista fronte ao agresor.
Creación de máis xulgados específicos de violencia machista na Galiza con persoal especializado.
Tamén a violencia na saúde e no sistema de saúde galego que nos priva sistematicamente do acceso a un sistema sanitario autocentrado en nós. Un sistema sanitario que é desmantelado por momentos desde o goberno da Xunta de Galiza, que precisa maior investimento, que precisa pór atención na saúde das mulleres. Condeamos a violencia que se desenvolve no sistema de saúde, desde a falta de investimento e educación sexual, como a falta de formación de moitas das profesionais no SERGAS, a aínda non garantida práctica de interrupción do embarazo en todos os hospitais do noso país, a violencia xinecolóxica e obstétrica, o incumprimento sistemático dos plans de parto, a vulneración dos dereitos en todos os aspectos na saúde das mulleres. Para isto reclamamos:
Unha liña de programas de formación e divulgación sobre dereitos sexuais e reprodutivos a través dos CIMM en colaboración coas entidades locais.
Campañas especificas de acceso a anticonceptivos e programas de educación afectivo sexual a través dos Centros Quérote +
Unha materia obrigatoria no Ensino Obrigatorio con contidos específicos sobre educación afectivo-sexual, relacións, identidade e xéneros.
Maior investimento en saúde das mulleres, é dicir, máis investigación en patoloxías que afectan especialmente ás mulleres.
Dereito ao aborto garantido na sanidade pública galega
A exixencia do cese da violencia obstétrica cara as mulleres
O 28 de setembro é o Día de Acción Global polo acceso ao aborto legal e seguro. Desde a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres reivindicamos a necesidade de facer efectivo o dereito conquistado polo movemento feminista no ano 2010 a través da lei de interrupción voluntario do embarazo.
Coa posterior modificación do Partido Popular en 2015 as mulleres de 16 e 17 anos ven privada a súa capacidade decisión sobre os seus corpos pois deben conseguir un permiso paterno (ou xudicial) para interromper un embarazo. Neste ano 2022 sairá adiante por fin a modificación lexislativa que devolva ás mulleres de 16 e 17 anos a capacidade de decidir sobre os seus corpos e a maternidade.
Para alén diso a sanidade pública galega, amparada na incompleta lei do 2010, esta a financiar abortos en clínicas privadas debido a casos de obxección de conciencia do persoal sanitario. En casos de interrupcións voluntarias de embarazos de máis de 9 semanas no que a motivación é a saúde psicolóxica da muller a sanidada pública non é quen de garantir a realización da intervención e acaba financiando a mesma en centros privados. Así dende Ourense e Lugo as mulleres teñen que desprazarse fóra da provincia. En casos nos que se superan as 14 semanas os desprazamentos son mesmo fóra da Galiza, coa dificuldade engadida que ten o desprazamento a tantos kilómetros para unha intervención médica. Esiximos que o SERGAS garanta a IVE libre e todos os casos médicos que a lei permite.
Así o dereito ao aborto seguro e na sanidade pública aínda é hoxe unha conquista pendente no noso país. Cómpre mudar a lexislación para que o personal sanitario non poda negarse a facer unha intervención legal e impedir asi que a IVE se convirta nun negocio máis para as clínicas privadas, financiado co diñeiro de todas, incrementando o gasto que implicaría unha intervención no centro máis próximo ao lugar de residencia da muller.
Dende a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres reivindicamos a necesidade de facer efectivo o dereito conquistado polo movemento feminista no ano 2010 a través da lei de interrupción voluntario do embarazo e coa modificación que terá lugar neste 2022 tamén garantindo medios para que exista educación afectivo sexual nas escolas, acceso a anticonceptivos nos centros quérote e recursos e programas sobre reproducción nas institucións locais como os CIMM, más Centros de Orientación Familiar con recursos e personal co fin de colocar todas as ferramentas ao dispor das mulleres que permitan reducir as IVE, e en todo caso, garantilas na sanidade pública.
Alén de todo isto, denunciamos:
O desenvolvemento do Real Decreto Lei 7/2018 sobre Acceso universal ao sistema nacional de saúde é insuficiente e xera situacións de vulneración do dereito á saúde, concretamente o dereito á atención da saúde sexual e reprodutiva, con trabas administrativas a mulleres embarazadas en situación de irregularidade ou petición de asilo. Este tipo de atención depende da vontade das e dos profesionais e isto provoca situacións de descoñecemento e irregularidades na atención.
Que Galiza sexa a CA que menos matronas ten no Estado Español, hai tan só 1 por cada 10.000 habitantes.
Que malia a moción presentada no Parlamento Galego no 2019 a día de hoxe a Xunta segue aplicando a obxección de conciencia por cuestións ideoloxicas para non practicar IVEs.
Que partir da semana 14 o sergas non practica abortos euxenésicos.
Que educación sexual segue sen ser obrigatoria nin estar presente no currículo escolar na ensinanza obrigatoria.
Esiximos tamén que a Xunta de Galiza abandone a súa pasividade e desinterese para asumir as súas competencias e garantir:
Unha liña de programas de formación e divulgación sobre dereitos sexuais e reprodutivos a través dos CIMM en colaboración coas entidades locais.
Campañas especificas de acceso a anticonceptivos e programas de educación afectivo sexual a través dos Centros Quérote +
Unha materia obrigatoria no Ensino Obrigatorio con contidos específicos sobre educación afectivo-sexual, relacións, identidade e xéneros.
DEREITO AO ABORTO XA. ESTAMOS FARTAS DE AGARDAR. ABORTO LIBRE E GRATUITO FORA DO CÓDIGO PENAL, NA GALIZA E EN TODOS OS PAÍSES DO MUNDO!
Os Cafés Feministas que iniciamos en Ourense a principios de 2020 estan sendo espazos de reflexión e partilla que en moitas ocasións traen ideas para acción como é o caso desta campaña que naceu na localidade mas que pretendeu chegar a todo o país.
Recollendo un lema histórico do feminismo galego como é “Na noite e na festa o machismo sempre apesta” apostamos por unha campaña de visibilización desa violencia que sufrimos as mulleres nos espazos de ocio e que tanto se naturaliza.
Hoxe cobra máis actualidade que nunca ante as numerosas denuncias e o aumento das agresións por submisión química. E logo de varios anos de pandemia e a recuperación do ocio pensamos que é bo momento para recuperala. Todas de forma individual ou colectiva trazamos estratexias de defensa e resposta ante esas violencias que toman forma de comentarios, asedios, invasión do noso espazo, violencia física ou sexual e precisamos visibilizar colectivamente que esa violencia existe e que debe ser outro dos campos de batalla que afrontemos como feministas. Se hai violencia non hai lecer nen festa.
A segunda parte da campaña pretende recoller os relatos desas violencias nun mapeado dos locais e lugares onde as sufrimos para sinalar e visibilizar o que esta pasando e a necesidade de enfrontalas de forma colectiva con accións directas ou campañas específicas que as poñan en evidencia.
Na páxina www.feminismo.gal existe un cuestionario no que queremos que as mulleres denuncien esa violencia que moitas veces fica no íntimo ou no reducido círculo de amizadas e que non sae á luz. Animámosvos a todas a distribuír o material e a facer parte desta campaña.
Ponse en marcha unha campaña masiva de reclamacións para evitar unha nova desfeita coa sanidade en Ourense, desta volta pretenden desprazar os bebés prematuros de menos de 30 semanas a Vigo.
Paremos o desmantelamento da Sanidade pública xa!
Compartimos as reclamacións das nosas compañeiras de PETRA Maternidades Feministas:
“Sumamos á difusión dun novo atropelamento na atención sanitaria ás bebés e familias. Unha vez máis a administración sanitaria galega non é quen de dar unha solución que non sexa reorganizar derivando a unidades que están a 100 km como pouco.
Isto tradúcese por exemplo en que se es un bebé que nace prematuramente nun hospital de Ourense serás trasladado a 100 km do domicilio dos teus pais. Todas sabemos o que implica a prematuridade dun bebé no impacto dunha muller. Parécenos inxustificable recurtar nesas unidades. Asumir un desprazamento que pode durar dous meses e que non van permitir a presenza continua da sua nai como pouco.
Exiximos que se antepoñan as suas necesidades nas mesas das tomas de decisións.”
O feminismo galego ateigou as rúas de reivindicación e loita feminista reclamando o fin das violencias, da discriminación e deste sistema ecónomico que atenta contra a vida. Por un feminismo forte os 365 días do ano.
Este 8M de 2022 vivimos grandes mobilizacións en toda Galiza demostrando a forza do feminismo galego. Se hai racismo non é feminismo, patriarcado e capital alianza criminal, se hai transfobia non é feminismo ou mulleres contra a guerra, mulleres contra o capital foron palabras de orden que resoaron nas rúas de todo o país nas voces de milleiros de mulleres. Unha xornada de denuncia das desigualdades e dun sistema inxusto que nos nega vidas dignas!
Recollemos aquí unha galería de imaxes de todo o país!
As Pontes
As Pontes
As Pontes
Barreiros
Barreiros
Barreiros
Betanzos
Betanzos
Chantada
Chantada
Compostela
Compostela
Compostela
Compostela
Coruña
Ferrol
Ferrol
Ferrol
Lalín
Lalín
Lalín
Lugo
Lugo
Lugo
Lugo
Lugo
Monforte
Ordes
Ordes
Ordes
Ordes
Ourense
Ourense
Ourense
Ourense
Ourense
Pontevedra
Pontevedra
Pontevedra
Pontevedra
O Porriño
O Porriño
O Porriño
O Porriño
O Porriño
Ribadavia
Terra Chá
Terra Chá
Terra Chá
Terra Chá
Verín
Verín
Vigo
Vigo
Vigo
Vigo
Vila de Cruces
Vila de Cruces
Vila de Cruces
Vilaboa
Vilaboa
Vilaboa
Vilaboa
Vilaboa
Vilagarcía de Arousa
Vilagarcía de Arousa
Vilagarcía de Arousa
Vilagarcía de Arousa
Allariz
Allariz
Allariz
Allariz
Se a túa localidade non está envíanos as fotos a nacional@feminismo.info !!!
Emprego digno · Sistema Público de Coidados · Saúde Pública de Calidade · Dereito á Vivenda · Alimentación e Suministros garantidos.
Hai máis de 100 anos que o 8 de marzo é a principal data reivindicativa do calendario feminista. Esta longa traxectoria actualízase en cada lugar do mundo e en diferentes momentos da historia como un instrumento da acción e da loita colectiva das mulleres. Na Galiza de hai 104 anos, un 8 de marzo as mulleres da comarca de Ferrolterra iniciavan unha revolta fronte aos tiranos e os caciques polo pan e unha vida digna, ao berro de “Temos fame, abaixo os acaparadores” xa entón as mulleres traballadoras amosaban ao pobo o camiño da revolta.
Sabemos que hai moito máis tempo que as mulleres son parte da loita pola emancipación e xa resistian e construían alternativas ás moitas formas de dominación. Reunir ás diversas mulleres de todo o mundo en torno dunha data é esencial para construír un suxeito político colectivo que ten raíces e historia e que coloca a igualdade a liberdade como eixos de loita.
Neste 2022 as galegas enfrontamos unha fenda salarial dun 19 e o 46,7% das traballadoras cobran menos do SMI. A temporalidade, ocupamos o 76,7% dos traballos parciais, e a precariedade, moitos dos contratos asinados por mulleres duran menos dun mes, convirten ás mulleres galegas na face da pobreza no noso país. As nosas pensionistas teñen de media 10 anos menos de cotización que os homes e un 36% das desempregadas non percibe nengún tipo de subsidio por desemprego. As mulleres galegas traballamos ademáis no sector dos servizos, o 87% das asalariadas mulleres o estan neste sector, que é un dos de maior perda de dereitos laborais o que convirte a conciliación nun papel mollado na nosa realidade diaria. O 20,05% das mulleres estaban en risco de pobreza ou exclusión social en Galiza en 2020 e a cousa non mellora.
Os recortes seguen golpeando en maior medida ás mulleres no noso país e alá onde foron aplicados: recortes en programas de prevención e atención ás mulleres agredidas, recortes dos programas relacionados coa educación e a crianza, recortes na sanidade que repercuten nos tratamentos específicos relacionados coa saúde das mulleres, desmantelamento de políticas públicas de igualdade e vivenda, exclusión social e pobreza. O 94% das axudas a través das rendas de inserción social para familias monoparentais en Galiza con para mulleres.
Vivimos unha ofensiva do capital transnacional sobre os nosos territorios que tamén impactan gravemente no noso pobo e na vida das mulleres. A destrucción do medio e a explotación dos recursos naturais trae consigo a destrucción dos modos de vida e a economía tradicional que sirven de apoio a miles de mulleres para enfrontar o impacto do capitalismo e da súa economía depredadora. Esta ofensiva depredadora da minería e o extractivismo tamén tivo en fronte a organización e a loita das mulleres na defensa do territorio.
Todos estos datos económicos evidencian que a alianza patriarcado capital continúa a pór en risco a vida das mulleres e os territorios e require dun confronto social e institucional que teña no feminismo unha das súas ferramentas imprescindíbeis.
Nun estado cada día máis antidemocrático asistimos ao crecemento de sectores conservadores e a súa influencia na política e na economía. Devolver ás mulleres aos roles tradicionais é a proposta deste sector consevador para xustificar o recorte dos servizos públicos. Dende quen defende limitar o dereito ao aborto pate quen propón eliminar os programas de igualdade para manter a explotación das mulleres no ámbito doméstico. O capitalismo, o patriarcado e o racismo manteñen deste xeito ás mulleres nunha situación de desigualdade con menos acceso á renda e aos dereitos.
Tamén observamos que o feminismo se amplia e enraiza, virou unha axenda xeral da sociedade e non só dos movementos feministas organizados. Hai múltiples grupos e formas de actuar, mas tamén contidos comúns que pasan por recoñecer o carácter patriarcal e racista do capitalismo e a centralidade da axenda do coidado, a importancia de defender a diversidade afectivo-sexual, a necesidade de afirmar valores democráticos e formas horizontais de poder e a importancia da autoorganización das mulleres.
Mas fronte a este crecemento hai unha reacción do mercado para incorporar o ideal de liberdade e igualdade. Basta ver a linguaxe feminista empregada en propaganda de roupa e cosméticos vinculada ao 8M polas mesmas empregsas que explotan o traballo e a vida das mulleres ou os apelos á participación na folga de mulleres de persoeiras vinculadas ao capital e ao poder. Isto banaliza e tira radicalidade ao feminismo, como sabemos o mercado tenta facer do feminismo o “novo espírito” do capitalismo global. Pretenden converter o noso movemento político en máis un obxeto de consumo asimilando nom só a estética senón parte esa parte da mensaxe máis desvinculada da crítica profunda do sistema capitalista.
A Marcha Mundial das mulleres fai unha crítica integral ao actual modelo e aposta por un feminismo antisistema que se opoña á actual orde capitalista, patriarcal, racista, heteronormativo e colonial. Sabemos que esa aposta non é fácil nen cómoca, mas é a máis coherente coa nosa defensa dunha sociedade con novas relacións, con outras formas de organizar o traballo, de garantir a substentabilidade da vida e onde exista espazo para novas subxetividades baseadas na autonmía e a igualdade. Sabemos tamén que o horizonte de transformación e formas de loita constrúense en cada momento analizando o contexto e como as forzas dominantes operan, por iso neste momento na Galiza a loita pola democracia, polo dereito dos pobos a decidir o seu futuro, contra a guerra, pola soberanía alimentar e a defensa do territorio e contra a explotación capitalista son eixos esenciais da axenda do feminismo para crear unha axenda de mobilización e transformación social.
Por iso neste 8M de 2022 queremos que a nosa campaña fale de dereitos reais para as mulleres traballadoras galegas, defendendo a necesidade de empregos dignos para vidas dignas, dun sistema público de coidados que dé resposta as necesidades sociais e coloque os coidados no centro, o dereito a acceder a unha vivenda en condicións dignas que nos permita desenvolver os nosos proxectos de vida así como políticas que garantan os suministros e a alimentación como dereitos básicos fronte á especulación e a acumulación capitalista e unha defensa férrea da sanidade pública como outro piar básico dunha sociedade xusta na que todas vivamos dignamente.
Seguimos comprometidas en construír un feminismo que transforme o mundo e a vida das mulleres e para iso afirmar o carácter anticapitalista, antipatriarcal e antirracista do feminismo é esencial para construír unha sociedade diferente que coloque a vida no centro.
Seguimos en marcha até que todas sexamos libres. Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres. 8 de marzo de 2022.
Mobilizámonos contra as violencias machistas!!! Convocatorias do feminismo galego
➡️ A Coruña, 20h Manifestación! desde o Obelisco ➡️ A Estrada, 20.30h Diante do Concello ➡️ As Pontes, 20.30h na Praza do Hospital. ➡️ Barreiros, 20h diante do Concello ➡️ Betanzos, 20.30 h detrás do Palco da Música ➡️ Carballo, 20h na Praza do Concello ➡️ Carnota, 19.30h Praza de Pedra ➡️ Catoira, 20h no adro de Catoira ➡️ Cee, 20.30h na Praza 8 de Marzo ➡️ Celanova, 19.30h na Praza Maior ➡️ Cervo, 20h Praza dos Campos (San Cibrao) ➡️ Chantada, 20h na Praza do Cantón ➡️ Compostela, 20h Praza 8 de Marzo ➡️ Fene, 17h na Praza do Concello. ➡️ Lalín, 20.30h no Km0 ➡️ Lugo, 19.30h diante do Xulgado. ➡️ Melide, 20h Praza do Convento ➡️ Muros, 20h diante do Concello ➡️ O Porriño, 20h. na Praza do Concello ➡️ Ordes, 21h na Alameda ➡️ Ourense, 12h diante dos xulgados novos 20h Manifestación desde Subdelegación do Goberno ➡️ Padrón, 20h na Rúa Rosalía de Castro ➡️ Pontevedra, 19.30h Audiencia Provincial ➡️ Ribadavia, 20h Praza Maior ➡️ Ribeira, 19h Praza do Concello ➡️ Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa. ➡️ Vilaboa, 19.30h diante do Concello ➡️ Vilalba, 20.30h Praza da Constitución ➡️ Vila de Cruces, 20.30h Praza do Concello ➡️ Vilagarcía, 20.30 desde Praza Galicia ➡️ Vigo, 20h Manifestación! desde Vía Norte ➡️ Xinzo, 20h Praza Carlos Casares
Unha marabillosa xornada de debate e reflexión colectiva que nos vai axudar a seguir construíndo un feminismo galego forte cunha axenda propia que enfronte aa dificuldades e as violencias que nos travesan como mulleres e como traballadoras. Moitas experiencias compartidas e a vontade de seguir encontrádonos e coordinando o noso traballo.
Hoxe saímos de A Estrada máis fortes e máis convencidas de que temos moitos debates aínda que abordar e que o faremos con audacia e valentía.
Publicaremos as conclusións completas tiradas no encontro que nos marcarán as liñas de traballo nos próximos meses centradas sobre todo en:
Apostar por accións e mobilizacións máis combativas
Traballar nunha axenda presente todo o ano que leve a repercusión nas rúas a conseguir melloras reais nas vidas das mulleres.
Reforzar o traballo local para que o feminismo sexa un axente político máis nas nosas vilas, aldeas e cidades.
Defensa inquebrantábel da participación das compas trans no feminismo galego.
Nos momentos de profundas crises tamén os corpos e as vidas das mulleres son os primeiros en ser violentados. Podemos ler nesta nova “son situacións dramáticas, hai familias que están vivindo unha traxedia perdendo todo, e neste contexto, onde hai un xerme de violencia, estalla, e onde hai violencia e malos tratos, intensifícase”.
Esta violencia non pode abordarse apenas con medidas legais ou políticas de atención senón que precisan dun enfoque profundo na educación, única vía para enfrontarmos con garantías o fin da violencia machista.
Info na web: 
Mobilizámonos contra as violencias machistas!!! 
Apostar por accións e mobilizacións máis combativas
