Ante o feminicidio de Andrea Yturry Alave en Ribeira

Ante outro crime machista no noso País, o feminismo galego responde con mobilizacións para o xoves 21 de marzo ante o feminicidio de Andrea Yturry Alave.

Listaxe de mobilizacións:

A Coruña, 20h Obelisco
A Guarda, 20:15h Praza Avelino Vicente
A Gudiña, 12:30h ao lado do Concello
As Pontes, 20:30h Praza do Hospital
Betanzos, 20:30h Palco da Música
Carnota, 19h Praza da Pedra
Catoira, 20:30h alameda do Concello
Celanova, 20h Praza Maior
Chantada, 20h Praza do Cantón
Compostela, 20:30h Praza 8M
Ferrol, 19h Praza de Armas
Lalín, 20:30h KM0
Moaña, 20h Praza do Concello
Noia, 20h diante do Concello
O Porriño, 20h diante do Concello
O Rosal, 20h praza do Calvario
Ourense, 20h Castañeira
Padrón, 20:30h enfronte do Concello
Pontedeume, 19:45h Praza do Concello
Pontevedra, 19:30h Praza da Peregrina
Ribadavia, 20h Praza Maior
Ribadeo, 20h Praza 8M
Val Miñor, 19:30h Cruce da Ramallosa
Vigo, 20:30h MARCO
Vilagarcía, 20:30 Praza de Galiza
Vilalba, 20:30h Praza da Constitución

Manifesto

Ante o feminicidio de Encarnación Regueiro en Oroso

Listaxe de mobilizacións:

A Coruña, 20h Obelisco
A Gudiña, 12:30h Concello
As Pontes, 20h Praza do Hospital
Ames, 12h Praza da Maía
Betanzos, 20h Palco da música
Carnota, 12h Praza da Pedra
Compostela, 20h Praza 8 de marzo
Ferrol, 19h diante do Concello
O Porriño, 12h diante do Concello
Ourense, 12h na Castañeira
Ponteceso, 20h Praza do Recheo
Pontevedra, 18h Audiencia Provincial
Ribadeo, 20h Praza 8 de marzo

Vilalba, 19:30h Casa da Cultura
Vigo, 19h no MARCO

IDENTIFICADAS NA CONCENTRACIÓN EN OURENSE!

Este martes 14 de febreiro rexistramos unha queixa ante a Subdelegación do Goberno de Ourense por identificar a compañeiras o pasado martes 8 de febreiro logo da concentración polo feminicidio que tivo lugar en Baiona.

A Marcha Mundial das Mulleres cando organiza activdades reivndicativas faino de xeito responsabel. Por exemplo a manifestación do 8 M o ano 2021 en Ourense, en plena pandemia. Manifestación moi nutrida, que arrancando de Juan XXIII, percorreu as rúas da nosa vila ate o Complexo Hospitalario. Foi un exemplo de bon proceder e así foi recollido na prensa escrita. En todo momento mantivemos as esixencias que se nos fixeron de seguridade -baixo ameaza de sanción-, como a distancia de dous metros entre todas e cada unha das numerosas persoas que participaron foran ou non foran convivintes, e toda a xente acudiu ca obrigatoria mascarilla e amosou disposición a facilitar o benestar coletivo.

Dende o ano 2010 contamos 69 mulleres asainadas por violencia machista na Galiza. Cada un deses terribles asasinatos motivou a mesma convocatoria por pate da MMM en Ourense:

“Concentración ás 20h na Castañeira”

Estas convocatorias da MMM en resposta aos feminicidios non se limitan á vila de Ourense, convocouse neste caso en 32 localidades da Galiza, noutras ocasións en máis ou menos cidades mas nos últimos 8 anos nunca en menos de 20 por convocatoria. Sabemos que co mesmo motivo outras organizacións, partidos políticos, colexios, sindicatos, concellos e institucións autonómicas e estatais convocan concentracións e minutos de silenzo na nosa cidade sen que reciban o trato que vivimos o pasado 8 de febreiro.

Estas concentracións realizadas tras un feminicidio, son de raiba e de dor, e o sentimento que nos invade ante a cara máis cruel da violencia é a desolación, a impotencia, a indignación….

O pasado día 8 de febreiro por desgraza houbo que convocar xa que Beatriz Lijó Gesteira, de 47 anos foi asasinada diante das súas fillas menores. En Ourense non foi das concentracións máis numerosas que temos realizado, e ao remate, cando a xente xa andaba medio dispersa, dous axentes uniformados pedíronnos a nosa identificación.

Repítesenos cada vez que hai ocasión que non hai efectivos suficientes dos corpos de seguridade do Estado para garantir a seguridade das mulleres con ordes de afastamento… semella que si son abondo para presentarse ao finalizar unha concentración e ocupar o seu tempo e o noso identificando activistas feministas.

Hai moito tempo que a policia non interviña nunha das nosas actividades/accións e menos para identificar a compañeiras. Perplexas, preguntamos o motivo obtendo como resposta que ao ser máis de vinte persoas e non termos tramitado o permiso tiñan que proceder á identificación.

Negámonos a que a ocupación dunha acera (onde realizamos as concentracións) teña que estar tutelada polo Estado, e xa temos manifestado en máis ocasións que a ocupación de espazos que non implican alteración algunha da cidade non deben ser obxeto da actuación policial. Nunca antes se nos requerira a identificación ao finalizar a concentración ante un feminicidio e agardamos que non volte reptirs

Mas non só a policia uniformada nos pediu identificarnos senón que de entre a xente que aínda quedaba arredor da Castañeira, apareceron dous axentes máis, sen uniforme que insistiron en identificarnos, e un deles recoñece ser él o que dá a orde.

Ante isto a nosa queixa na Subdelegación do Goberno de Ourense, en mans do PSOE para coñecer os motivos que levan a esta actitude cara o feminismo organizado na cidade. Que provocou este cambio de actitude na policía, que motivou que viñeran a interceptar a tres mulleres da organización, con que finalidade?

Non comprendemos esta acción policial cando estamos fartas de escoitar que contamos cun Pacto de Estado pola Igualdade que compromete a todas as Institucións a volcarse na loita contra a violencia de xénero, e que as Forzas e Corpos de Seguridade do Estado están especialmente implicados nesta loita.

Esiximos saber por que se envían axentes de paisano ás nosas mobilizacións.

Ourense, 15 de febreiro de 2023

Ante o feminicidio de Beatriz Lijó en Baiona.

CONCENTRACIÓNS convocadas polo feminismo alego en resposta ao feminicidio de Beatriz Lijó, veciña de Baiona. Súma a túa localidade/colectivo e demos unha resposta galega contundente a este novo crime!

LISTAXE DE MOBILIZACIÓNS:

A Coruña, 20h Obelisco
A Fonsagrada, 20h diante do Concello
A Guarda, 20.30h Praza do Reloxo
A Gudiña, 20h fronte o Concello
As Pontes, 20.30h Praza do Hospital
Ames, 20h Praza do Concello
Betanzos, 20h detrás do Palco da música
Burela, 20h Praza da Mariña
Cabanas, 20h diante do Concello
Catoira, 20h Alameda do Concello
Carballo, 20.30h Praza do Concello
Carnota, 18h na Praza da Pedra
Celanova, 20.30h Praza Maior
Chantada, 20.30h na Praza do Cantón
Compostela, 20h Praza 8 de marzo
Ferrol, 20h Praza Amada García
Lalín, 20.30h Praza da Igrexa
Lugo, 20h diante do Concello
Melide, 20h Praza do Convento
Moaña, 19h Praza do Concello
O Porriño, 20h Praza do Concello
Ourense, 20h Castañeira
Padrón, 21h enfronte do Concello
Pontevedra, 20h Audiencia Provincial
Rianxo, 18h Praza de Padrón
Ribadeo, 20h Praza 8 de marzo
Ribadavia, 20h Praza Maior
Ribeira, 20h Praza do Concello
Val Miñor, 20h Rotonda da Ramallosa
Vigo, 20h MARCO
Vilagarcía de Arousa, 20.30h na Praza de Galiza
Viveiro, 19h Praza da Fontenova
Xinzo de Limia, 20.30h no mural do Centro de Saúde

CARTACES.

CONSIGNAS.

Ante o feminicidio de Jéssica Méndez en Barro.

CONCENTRACIÓNS convocadas polo feminismo alego en resposta ao feminicidio de Jessica Méndez, veciña de Barro. Súma a túa localidade/coletivo e demos unha resposta galega contundente a este novo crime!

CONVOCATORIAS:

➡️ A Coruña, 20h Obelisco

➡️ A Guarda, 20h Praza do Reloxo

➡️ As Pontes, 20h Praza do Hospital

➡️ Ames, 20h Praza da Maia

➡️ Betanzos, 20h Palco da Música

➡️ Carballo, 20h30 Praza do Concello

➡️ Carnota, 20h Praza da Pedra

➡️ Catoira, 20h Alameda do Concello

➡️ Compostela, 20h Praza 8M

➡️ Ferrol, 20h diante do Concello

➡️ Lugo, 20h diante do Concello

➡️ Moaña, 19h15 Praza do Concello

➡️ O Porriño, 20h Praza do Concello

➡️ Ourense, 20h na Castañeira

➡️ Poio, 20h Parque Rosalía de Castro – Ferreiros

➡️ Pontevedra, 20h na Peregrina

➡️ Vigo, 20h no Marco

➡️ Vilagarcía, 20h Praza de Galicia

PROTOCOLO DO FEMINISMO GALEGO: Por acordo do feminismo galego no momento en que teña lugar un feminicidio na Galiza convocaranse MOBILIZACIÓNS pasadas 24h da confirmación en presa escrita do sucedido. Este acordo ten como obxetivo respostar aos feminicidios e organizar con maior forza as mobilizacións.

CARTACES PARA IMPRIMIR.

CONSIGNAS.

Ante o feminicidio de Mónica Marcos Piñeiro na Coruña

Convocatorias: (en actualización)

A Coruña, 20h no Obelisco
A Estrada, 20h diante do Concello
A Guarda, 20h na Praza do Reloxo
A Gudiña, 20h na Praza Maior
Allariz, 20h na Praza do Concello
As Pontes, 20h na Praza do Hospital
Betanzos, 20h palco da música
Cabanas, 20h diante do Concello
Cangas, 20h Punto Lilá do Concello
Carballo, 20h Praza do Concello
Carnota, 20h Praza da Pedra
Catoira, 20.30h na Alameda
Celanova, 19:30h na Praza Maior
Cerdedo-Cotobade, Praza da Chan (Carballedo)
Chantada, 20h Praza do Cantón
Compostela, 20h Praza 8 Marzo
Ferrol, 20h diante do Concello
Lalín, 20h na Praza da Igrexa
Lugo, 20h Praza do Concello
Marín, 20h diante do Concello
Melide, 20h Praza do Convento
Moaña, 20h na Praza do Concello
Monforte de Lemos, 20h Concello
Noia, 20.30h na Alameda
O Porriño, 20h Praza do Concello

Ourense, 20h na Castañeira
Pontevedra, 20h Audiencia Provincial
Ribadavia, 20h na Praza Maior
Ribeira, 20h30 Praza do Concello
Tomiño, 19h Praza do Seixo
Tui, 20h Praza da Inmaculada
Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa.
Vilagarcía, 19h na Praza de Galiza
Vilalba, 20h Praza diante do templete de música
Vigo, 20h no Marco

CARTAZ

MANIFESTO

Consignas.

Ante o feminicidio de Soledad Rey Valverde en Gondomar

Convocatorias:

Manifesto que se lerá arredor do país:

ANTE O FEMINICIDIO DE SOLEDAD REY VALVERDE EN GONDOMAR

Denunciar a violencia machista


Compañeiras de loita, o mércores chegábanos a terrible nova dun feminicidio máis en Galiza. Esta vez no concello de Gondomar en Pontevedra.

Desde o feminismo galego activamos o noso protocolo de alarma, que ten como obxectivo organizar unha resposta contundente que se materialice en mobilizacións en repulsa aos feminicidios por todo o país.

Desde o ano 2010 son 65 as mulleres que foron asasinadas na Galiza e hoxe concentrámonos de novo en sinal de repulsa. Estas son as cifras da vergoña pero os tempos de pedir xestos remataron e os de xsixir realidades son chegados.

Na loita contra os feminicidios seguimos agardando a que o mundo institucional deixe de gardar minutos de silencio e comece a preocuparse pola vida e seguridade das mulleres, de nada serven máscaras ou lazos lilás se se amparan en políticas criminais contra as mulleres.

Nos primeiros meses da pandemia as consultas aos teléfonos de atención a muller aumentaron máis dun 35%, aliás, os centros de atención ás mulleres aínda non foron declarados polo desgoberno de Feijóo como servizos esenciais. Estamos fartas de ver como o Partido Popular fai gala dunha terrible hipocrisía, repartindo paraugas lilás pola mañá e apoiándose nunha formación negacionista da violencia cara as mulleres pola tarde para poder ter o control das institucións.

Cada día temos o rexistro dunha media de 15 denuncias nos xulgados e hai activos máis de 3500 casos de violencia machista. Temos un intento de violación diario no que vai de ano e aínda con todo moitas persoas seguen a pensar que isto é un problema privado cando realmente é público.

O emprego doméstico e o traballo dos coidados, que seguen a ser caldo de cultivo para a servidume das mulleres e a violencia, a revolta das mulleres en situación de prostitución, a mercantilización dos nosos corpos mediante ferramentas capitalistas como a xestación subrogada, a noxenta abordaxe das noticias sobre os nosos asasinatos por parte dos medios, a hipersexualización nos medios de comunicación… Todo isto é só a punta do iceberg dun virus que tamén que é letal e leva moito tempo: o machismo.

Temos a obriga de organizarnos fronte a quen quere destruírnos, construír discursos inclusivos en todos os ámbitos nos que participamos, porque somos feministas o ano enteiro, porque sen organización e sen loita non hai dereitos para as mulleres.

O FEMINISMO GALEGO NON VAI AVALAR NINGÚN DISCURSO QUE SIGA A POÑER EN PERIGO A VIDA DAS MULLERES POR ISO, SEÑOR FEIJOO, SE REALMENTE QUERE PROTEXER ÁS MULLERES EXIXÍMOSLLE QUE APARTE DAS NOSAS VIDAS AS SÚAS POLÍTICAS PROPIAS DA DEREITA MACHISTA, RACISTA E ANTIGALEGA.

EXIXIMOS QUE DUNHA VEZ POR TODAS SE FAGA UNHA COBERTURA DOS FEMINICIDIOS CON PERSPECTIVA DE XÉNERO. QUE SE ABORDE DESDE IDADES TEMPERÁS A VIOLENCIA MACHISTA, QUE SE COMBATAN OS ESTEREOTIPOS, QUE SE CUESTIONE O PODER, AS RELACIÓNS, A VIOLENCIA MACHISTA, QUE SE FALE DAS OPRESIÓNS, DOS PRIVILEXIOS DE XÉNERO, DE EDUCACIÓN SEXUAL NAS ESCOLAS E AULAS DESTE PAÍS.

EXIXIMOS QUE A LEI GALEGA DE VIOLENCIA DE XÉNERO SEXA EFECTIVA.

EXIXIMOS RECURSOS SUFICIENTES PARA ABORDAR ESTE PROBLEMA E UN COMPROMISO DE VONTADE REAL PARA ACABAR CO TERRORISMO MACHISTA.

Somos o berro das que non teñen voz e por iso hoxe non queremos minutos de silencio porque o silencio é cómplice da violencia machista que nos asasina ano tras ano.

TEMOS DEREITO A SER LIBRE, IGUAIS E A ESTAR NO MUNDO SEN PAGAR POR ESA LIBERDADE.

QUERÉMONOS LIBRES E QUERÉMONOS VIVAS E SEGUIREMOS EN MARCHA ATÉ QUE TODAS SEXAMOS LIBRES.

Galiza, decembro de 2020

Material para difusión:

25N na rúa! Combater a violencia machista é unha prioridade para a saúde de todas

Desde a Marcha Mundial das Mulleres queremos animar e chamar á mobilización das compañeiras do feminismo galego neste 25 de novembro pois nos negamos a que a reivindicación e visibilización da violencia machista neste día fique confinada en 2020.

Sabemos que os tempos son difíciles para accionar fóra das lóxicas do sistema mais cremos que non podemos renunciar a mobilizarnos e a encher as rúas de feminismo precisamente no momento no que menos visíbel é a violencia machista. Como feministas temos un compromiso de loita contra a violencia machista e coidar da saúde de todas tamén é manternos mobilizadas e organizadas.

Coa crise sanitaria da covid-19 chegou a escusa que moitas institucións e sectores estaban agardando, para devolver á esfera íntima e doméstica ás mulleres. A decisión de pechar os centros de ensino, escolas infantís, centros de día e centros de atención á diversidade, sen adoptar medidas de carácter público dirixidas a garantir os coidados de menores e persoas dependentes, supuxo que as mulleres asalariadas optasen por reducir as súas xornadas (mesmo na súa totalidade) para poder ficar a cargo da familia, ficando sen ingresos durante meses.

A pandemia mostra que os coidados foron o primeiro acto civilizado da historia e que agora, máis ca nunca se require do feminismo, do coidado do colectivo como único xeito de que as mulleres salgamos adiante, de que esta tarefa non so recaía en nos e de que as administración tomen responsabilidade.

Por outra banda, pese a que as actividades esenciais resultaron ser maioritariamente as feminizadas (ámbito sanitario, comercio de alimentación, servizos de atención ás persoas), non houbo unha reposta dos poderes públicos dirixida a revalorizar económica e socialmente estes oficios, senón que foron sometidas a unha sobreexplotación, en moitos casos, sen garantir a protección da súa saúde.

O confinamento obrigou a moitas mulleres a convivir co seu agresor, sobreexpoñéndoas a unha violencia extrema. Parece que damos pasos atrás nos avances que conseguira o feminismo organizado de converter a violencia machista nun asunto visíbel e público cun debate aberto na sociedade para volver a relegala novamente a esfera íntima. Durante os meses da crise sanitaria as institucións paralizaron a maior parte dos servizos de prevención e atención a mulleres que sofren de violencia machista, os xulgados pararon procedementos de custodias, conflitos e todo tipo de procedementos se viron aprazados. Suprimíronse programas e servizos de atención e acompañamento e ficaron escasos recursos de emerxencia que xa antes da crise sanitaria non eran quen de dar resposta ás necesidades das mulleres. En ningún momento se considerou a prevención e atención a mulleres que sofren violencia machista unha actividade “esencial” que non pode parar cando se pretende parar a vida nin cando se decide confinar á poboación e paralizar todo tipo de actividades.

Estamos nun momento de incertidume e de restricións á mobilidade e á vida pública mais desde a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres defendemos que non podemos abandonar as rúas e a loita contra a violencia machista e a súa visibilización. Por isto, e pola responsabilidade de saber que se o feminismo non se mobiliza, a violencia machista non vai desaparecer, tomamos a decisión de lanzar convocatorias e sumarnos ás que xa se realizaran (Compostela) para encher este 25N a rúa de feminismo. E animamos a máis localidades a sumarse a esta iniciativa.

Aliás non imos descoidar o problema pandémico e achamos tan imprescindíbel como a mobilización o garantir a seguridade de todas as que participemos. Sendo responsábeis connosco e coa nosa loita garantiremos as medidas de seguranza para que a situación actual non actúe de impedimento contra a mobilización.

· Vigo, manifestación 19h saída Vía Norte

· Ourense, manifestación 19h Subdelegación do Goberno

· A Coruña, concentración 20h no Obelisco

· Ferrolterra, concentración 19h Praza Amada García

· Compostela, concentración 20h Praza do Obradoiro

Combater a violencia machista é unha prioridade para a saúde de todas.

Galiza, novembro de 2020

Ante o asasinato de Clara María Expósito Vilanova, nas Gándaras en Lugo

Disponibilizamos o texto que leremos nas concentracións polo feminicidio de Clara María Expósito Vilanova en Lugo este 8 de xaneiro de 2020.

COORDENADORA GALEGA DA MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES
Ante o asasinato de Clara María Expósito Vilanova, nas Gándaras en Lugo

Aínda non pasou un mes do feminicidio de Manuela Iglesias Fernández, na Pastoriza, e sen embargo vémonos de novo nas rúas para participar dunha nova xornada de loita e reivindicación do feminismo galego dando resposta á violencia machista.

Este sábado, a nosa compañeira Clara María Expósito Vilanova, de 49 anos, era atopada no baño do seu fogar, logo de ser degolada pola súa parella, F.J.B.F., de 46 anos.

Grazas á loita feminista conseguimos visibilizar os feminicidios dun xeito global e transversal, e que non se vexan como un suceso íntimo. Conseguimos reunir á poboación neste berro conxunto, nesta denuncia colectiva de que as mulleres somos asasinadas polo feito de selo, porque hai un sistema de opresión estrutural que se filtra en todos e cada uns dos comportamentos que mantemos na nosa vida e que moitas veces leva á peor e máis tráxica das consecuencias, o asasinato.

As mulleres somos o 51% da poboación mundial e precisamos vivir cos mesmos dereitos, non somos cidadás de segunda. Non queremos vivir con medo, queremos saír á rúa sempre que nos pete, emprender relacións e dalas por rematadas cando así o consideremos, sen que se atente contra as nosas vidas, porque temos dereito a vivir libremente, e porque mentres as mulleres non sexamos libres, o mundo non vivirá en paz.

Estamos cansas de denunciar as agresións machistas, as violencias institucionais, o acoso, as fendas salariais, a desvalorización dos traballos que realizamos as mulleres, todo aquilo que nos discrimina e que algúns non están dispostos a mudar porque lles beneficia, porque non queren perder os seus privilexios. Por iso precisamos que cada unha e cada un de nós mudemos os nosos comportamentos, que non toleremos ningún tipo de comentario nin actitude machista, violenta, discriminatoria, que non miremos para outro lado.

Temos que soterrar o patriarcado e apartalo das nosas vidas. Reclamamos medidas reais e efectivas para a prevención da violencia machista. Repetimos unha vez máis que só coa educación e con cambios radicais estaremos en disposición de dar pasos reais para acabar coas causas da violencia machista. Que seguimos estando soas cando denunciamos, que as nosas crianzas sofren as consecuencias da violencia cando se lles nega protección fronte aos maltratadores. Que a sociedade segue sen estar á altura da resposta que precisamos para que a vida das mulleres se coloque no centro e un asasinato deixe de ser apenas unha anécdota.

Non valen as boas palabras de condena pronunciadas ao día seguinte dun feminicidio, as declaracións institucionais, os minutos de silencio, queremos feitos, queremos unha lexislación con perspectiva de xénero, queremos que se apliquen medidas contundentes e reais, recursos e orzamentos que garantan que se pode avanzar na formación de todos os axentes que interveñen na educación, a sanidade e a prevención e atención das mulleres que sofren violencia machista, queremos avances e non compromisos.

Fronte aos discursos de odio que negan existencia da violencia, organicémonos e mobilicémonos, porque non podemos deixar de facelo mentres as aulas se baleiran de contidos de xénero e de metodoloxías pedagóxicas transformadoras, e se fala máis de pins parentais que de educación afectiva e sexual, mentres a sanidade se recorta e a detección da violencia na mesma se imposibilita, mentres os puntos de encontro familiar se enchen de maltratadores que visitan ás crianzas, os xulgados se ateigan de mulleres que deciden non facer efectiva a denuncia, se chegan a facela, as sentenzas deitan unha e outra vez custodias compartidas con agresores, as comisarías se baleiran de efectivos para vixiar as ordes de afastamento, os medios procuran o morbo nos feminicidios, as vítimas seguen cuestionadas, o machismo continúa ocupando o espazo público e se branquea aos reaccionarios que combaten os avances do feminismo.

A mensaxe que de verdade precisamos reiterar hoxe é que a mobilización e a loita pola transformación social dende o feminismo é unha tarefa que ten que ocupar os 365 días do ano. Que hai que organizarse para construír dende o local ao nacional un feminismo forte que procure avances reais e medidas transformadoras e non fique apenas en celebracións rutinarias ou meras medidas simbólicas. A axenda non pode ter descanso, non pode descansar tampouco na única aspiración de ocupar unhas institucións incapaces de ser transformadoras. As mudanzas e as transformacións sociais só son posíbeis dende a base, organizadas, e con poder para tensionar ao poder e arrincarlle os dereitos que queremos conquistar. Como arrincamos o voto, o dereito ao divorcio ou o aborto, teremos que arrincarlle a un poder machista os recursos e as medidas que contribúan para o fin da violencia machista.

Estamos e seguiremos na rúa porque urxe considerar a violencia machista como problema social e político de extrema gravidade, pero para esixir cambios REAIS. Estes asasinatos non poden ser considerados como un máis dunha longa lista de feminicidios. Non podemos asumir a cotidianidade dos asasinatos machistas cando nos últimos cinco anos, máis de medio cento de galegas foron asasinadas por mor da violencia machista, mais dun millar no no estado español.

Esiximos que a Lei Galega de violencia de xénero sexa efectiva, esiximos recursos e un compromiso de vontade real para acabar co terrorismo machista. Non queremos máis mulleres asasinadas. Non queremos pésames, non queremos minutos de silencio, non queremos loito. Queremos que non haxa ningunha muller máis asasinada.

Querémonos Libres! Querémonos Vivas!

E seguiremos en marcha, ata que todas sexamos libres!

YouTube
YouTube
Instagram
Telegram