Construíndo feminismo anticapitalista dende o 2000
As compañeiras de Ourense recuperaron os cafés feministas tras o levantamento das restriccións máis duras na cidade e este xoves 10 de decembro falaron no MUR Marxinal sobre se o feminismo é unha cuestión de expertas.
A formación e o debate son imprescindíbeis para afortalar o movemento feminista, aprendermos xuntas.
Este 25N saímos ás rúas contra a violencia machista e contra a invisibilidade que esta loita esta vivindo durante a crise sanitaria. A vida postérgase, para, confínase, pero a violencia continúa!
Coa crise sanitaria da covid-19 chegou a escusa que moitas institucións e sectores estaban agardando para devolver á esfera íntima e doméstica ás mulleres. Para voltar responsabilizarnos da reproducciónda da vida e dos coidados individuais e colectivos.
A decisión de pechar os centros de ensino, escolas infantís, centros de día e centros de atención á diversidade, sen adoptar medidas de carácter público dirixidas a garantir os coidados de menores e persoas dependentes, supuxo que as mulleres asalariadas optasen por reducir as súas xornadas (mesmo na súa totalidade) para poder ficar a cargo da familia, ficando sen ingresos durante meses.
Pese a que as actividades esenciais resultaron ser maioritariamente as feminizadas (ámbito sanitario, comercio de alimentación, servizos de atención ás persoas, no fogar, na limpeza), non houbo unha reposta dos poderes públicos dirixida a revalorizar económica e socialmente estes oficios, senón que foron sometidas a unha sobreexplotación, en moitos casos, sen garantir a protección da saúde das traballadoras.
O confinamento obrigou a moitas mulleres a convivir co seu agresor, sobreexpoñéndoas a unha violencia extrema. Ademáis sumou en moitos fogares xornadas de teletraballo con tempos de coidado e coa necesaria organización para manter as redes afectivas e sociais sostendo ás persoas máis vulnerábeis durante os peores momentos de confinamento e distanciamento social.
Durante os meses da crise sanitaria as institucións paralizaron a maior parte dos servizos de prevención e atención a mulleres que sofren de violencia machista, os xulgados pararon procedementos de custodias, conflitos e todo tipo de procedementos se viron aprazados. Suprimíronse programas e servizos de atención e acompañamento e ficaron escasos recursos de emerxencia que xa antes da crise sanitaria non eran quen de dar resposta ás
necesidades das mulleres. En ningún momento se considerou a prevención e atención a mulleres que sofren violencia machista unha actividade “esencial” que non pode parar cando se pretende parar a vida nin cando se decide confinar á poboación e paralizar todo tipo de actividades.
Durante os meses da crise sanitaria as institucións paralizaron a maior parte da atención médica como consultas ordinarias, a preparación ao parto ou a atención a procesos de saúde en marcha. O contexto da Covid-19 está a servir de excusa para realizar ecografías e partos sen acompañante, separacións da díada nai/bebé, interferencias na lactación materna, parto coa colocación de mascarilla e sen posibilidade de mobilidade, incrementando a violencia obstétrica contra nós… Actuacións todas elas, contrarias aos dereitos das mulleres e as crianzas.
Cos protocolos da covid19 multiplicáronse os retrasaos na aplicación de sentenzas e se mantiveron actitudes previas nos procesos de denuncia nos que as mulleres continuamos a ser cuestionadas e agredidas polo sistema xudicial.
A crise sanitaria trae consigo unha crise económica que bate nas máis vulnerábeis e que precariza a quen peor estaba. Neste contexto as mulleres voltamos ser as máis agredidas pois en moitos casos a carga de coidados obrigou a abandonar os empregos remunerados e en moitas outras estes empregos viron reducidas as súas xornadas cun empeoramento das condicións económicas, a paralización do traballo informal polo confinamento ou os despedimentos dos empregos domésticos ou de coidados recaeron sobre todo sobre nós.
Neste contexto de violencias cara as mulleres as nosas compañeiras trans estan a sufrir ademáis ataques dende dentro e fóra do feminismo que se suman ás xa numerosas violencias que enfrentan día a día con altísimos porcentaxes de desemprego, acoso e agresións e discriminación. A crise sanitaria tamén veu a empeorar as súas condicións de vida.
E fronte a isto o que tivemos nos momentos máis duros da crise sanitaria foron ás veciñas, ás compañeiras, ás nosas irmás e amigas, redes de apoio mútuo e de coidados que nos sostiveron nos peores momentos, que sairon ao rescate das que máis sufriron estas violencias e que fixeron o que estado non foi capaz de facer: soster a vida.
Traballadoras dos servizos esenciais que teñen empregos precarios, salarios de miseria e condicións miserábeis foron as que sosteron a vida das máis vulnerábeis, as que se mantiveron firmes mentres todo afundía ao redor. As nosas iguais, as nosas amigas, veciñas, compañeiras, que priorizaron a vida fronte a todo e que renunciaron a que nos roubaran os afectos e a comunidade en medio do estado de excepción, apodado de alarma.
E tivemos, temos e teremos sempre a organización e o feminismo como ferramenta colectiva para denunciar as violencias que sufrimos, aquelas para as que o sistema e a sociedade xa miran como a sexual ou física e aquela que aínda hoxe non se vé como violencia pero que nos agrede constantemente na dura tarefa de vivir nun sistema que odia a vida e por iso lle quita valor.
Feminismo para afrontar a violencia económica, xudicial, institucional, a simbólica e a física e sexual, a que existe na educación, nos medios de comunicación, na sociedade que non tolera nen que a visibilicemos e por iso arranca as nosas pancartas, os nosos lazos pretendendo así apagar a nosa protesta.
Feminismo para combater a crise sanitaria que o capital enfronta deitando sobre nós toda a responsabilidade e toda a carga de traballo que nos ailla e nos empobrece, que nos entristece e pretende roubarnos o futuro e a alegría.
Feminismo para todas
Feminismo para mudalo todo.
Desde a Coordenadora Nacional da Marcha Mundial das Mulleres en Galiza manifestamos o noso rexeitamento ao argumentario interno do PSOE, publicitado nas redes sociais por varias militantes desta organización, baixo a denominación “Argumentos contra as teorías que negan a realidade das mulleres” e manifestamos o noso total arroupe ás nosas compañeiras trans, fronte a este ataque.
O documento, asinado por Carmen Calvo Poyate (Secretaria de Igualdade), José Luís Ábalos (Secretario de Organización), Alfonso Rodríguez Gómez de Celis (Secretario de Relacións Institucionais) e Santos Cerdán León (Secretario de Coordenación Territorial e Relacións Partido/Goberno) é un argumentario no que sintetizan a posición política respecto deste tema, e vai dirixido ás Secretarías de Igualdade, Secretarías de Organización, Portavoces do Partido en todo o Estado Español e organismos da UE.
Pretende ser un documento aclaratorio sobre conceptos fundamentais no feminismo como son o sexo e o xénero, mais é empregado para distorsionar a teoría queer e que se cuestione a existencia do sexo biolóxico, xa que de facelo, segundo estas persoas, “desdibuxaríase a realidade das mulleres”.
Rexeitamos integramente o escrito asinado por parte importante do goberno do Estado, nun ámbito que é o dereito das persoas, xa que estamos a falar de dereitos humanos. Falamos da primeira vez que parte dun goberno democrático do Estado Español, presuntamente progresista, constrúe un argumentario para o debate feminista do suxeito político da loita das mulleres interferindo e mesmo atrevéndose a dar carnés de quen é ou non muller, no que se nega que as mulleres trans sexan mulleres, dividen en mulleres reais e que non o son, falan de bioloxía, de nacer cuns ou outros xenitais, cando está demostrado que o sexo vai máis aló dunha dicotomía biolóxica e o feminismo leva décadas cun rico e intenso debate para combater ao patriarcado integrando a diversidade e pluralidade do movemento político.
Aliás o texto simplifica unha realidade que é complexa. Ou, que pasa coas persoas intersexuais? Que pasa coas persoas que nacen con cromosoma XX con pene ou XY con vulva? Que é o que pretenden? Realizar unha análise de sangue e observar os xenitais para autorizar quen pode ir a un baño, vestiario dun ou doutro xénero, ou facer parte dunha loita política como a feminista? Onde queren colocar ás persoas trans? Pretenden derivalas a un lugar especifico porque son cousa aparte, persoas cunha patoloxía como se pretendía identificar até fai ben pouco?
O que constitúe unha enfermidade é infectar de odio un discurso que vai máis aló dun debate sobre as distintas posturas ou mesmo teorías do feminismo. Pódese discrepar sobre a teoría queer, mais non se pode afirmar o compromiso cos dereitos das personas trans e ao tempo, cuestionar que teñan recoñecemento xurídico. Iso é un exercizo de hipocrisía e o único que conleva é unha xenreira que vai medrando, que vai alimentando a extrema dereita e que unha pequena faísca no momento xusto é o que se necesita para prender lume e facer desaparecer todos os dereitos conseguidos até o de agora.
Non son os primeiros no mundo en encher de odio os discursos, outros países xa o fixeron, como Alemaña, Rusia, EUA ou Hungría que recentemente negaron o dereito para vivir ás persoas trans cunha lei que nega o seu dereito para ser quen son.
Non podemos permitir que quen goberna e lexisla espalle discursos de odio e isto non teña consecuencias, que se utilicen estructuras partidarias e o poder que lles dá o goberno para defender opinións contrarias aos dereitos humanos á conta da vida de outras persoas.
Porque a realidade é está, hai mulleres, hai homes e hai persoas non binarias, ou respectas a súa existencia ou non respectas os dereitos humanos. O feminismo non ten aberto un debate sobre se as mulleres trans son ou non mulleres, sobre se son reais ou non, porque as discriminacións que sufrimos teñen que ver coa construción social do que é ser muller. Ademáis de sufrir a discriminación e machismo por sermos mulleres, por identificarnos como tales, sufremos abusos misóxinos polas etiquetas que esta sociedade ve, e que por moito que queiran ocultalas, segue xulgándoas. Somos discriminadas por ser mulleres racializadas, pola nosa orientación afectiva, por vivir nunha nación colonizada, por falarmos na nosa lingua, por formar parte da clase traballadora, por sermos precarias, por non formar parte do sistema heteropatriarcal e capitalista no que vivimos. E por moito que falemos de intanxibles e non queiramos velo, mentres non consigamos unha igualdade real, isto seguirá pasando.
Non imos ficar caladas ante estes discursos de odio. Nin ante os discurso bárbaros nin ante os máis sutiles. Ás portas da conmemoración do 28 de xuño, na que a meirande parte dos partidos políticos, e concretamente o PSOE, alzarán a bandeira multicor proclamando o seu apoio á loita LGBTI exiximos menos exercizos de hipocrisía e máis compromiso real cos dereitos das persoas. E co lema feminista (transfeminista) por bandeira: SE ATACAN A UNHA, RESPOSTAMOS TODAS!
Galiza, xuño de 2020.
Posicionamento do PSOE que denunciamos:
