Construíndo feminismo anticapitalista dende o 2000
As mulleres da Coordenadora galega da Marcha Mundial das Mulleres chamamos a secundar na Galiza o paro internacional de mulleres iniciado polas nosas irmás latinoamericanas no 2017 reclamando un mundo sen violencia e o dereito a vivirmos unhas vidas libres nun mundo máis xusto.
Queremos convidar á folga non so no ámbito laboral, tamén no ámbito dos coidados, visibilizando todos os traballos que asumimos as mulleres e sen os cales a sociedade non podería funcionar.
Este 8 de marzo a terra vai tremer porque as mulleres do mundo asumiremos un Paro Internacional de Mulleres poñendo en práctica o mundo no que queremos vivir.
Un mundo onde as tarefas de coidados sexan unha responsabilidade de toda a sociedade, valorizando o traballo invisibilizado das mulleres construíndo redes, apoios e estratexias vitais en contextos dificiles e de crises.
Un mundo onde non existan as violencias económicas, o empobrecemento das mulleres, a explotación do capital sobre as economías precarias, a explotación dos Estados nacionais e dos mercados cando nos endebedan, desaparezendo a vulnerabilidade fronte á violencia machista, os feminicidios, o noso dereito ao aborto libre …
As mulleres galegas estamos en folga para estarmos todas, nin unha menos, querémonos vivas. Porque están con nosco:
– as vítimas dos feminicidios, as lesbianas e trans asasinadas por crimes de odio, as presas políticas, as desaparecidas, as mortas por abortos inseguros, as defensoras da nosa língua, da nosa cultura, as que sofren acoso sexual, as encarceladas por delitos menores mentras a corrupción política, a banca e os
delitos que benefician o capital quedan impunes …
As mulleres galegas organizámonos na folga agrupándonos a todas, en todas partes, a forza do noso movemento está nos lazos que creamos entre nós, organizámonos para mudalo todo.
Porque tecemos un novo internacionalismo, porque o movemento dasemerxe como potencia alternativa, porque querémonos vivas e ceives arriscámonos en alianzas insólitas, porque estamos para nós, este 8 de marzo é o primeiro día das nosas novas vidas, porque móvenos o desexo, 2018 é o tempo da nosa revolución.
#Ninunhamenos, #querémonosvivas
#NósParamos #AInternacionalFeminista
#ParoInternacionalDeMulleres
O 016 É PARA AS VíTIMAS: AS MULLERES
Dende a Marcha Mundial das Mulleres queremos DENUNCIAR a terrible HIPOCRESÍA do goberno español. Este martes, finalmente, tras a presión social, o Ministerio de Sanidade, Servicios Sociais e Igualdade, retirou do prego de prescripcións técnicas do “Servizo 016 de información e asesoramento xurídico en materia de violencia de xénero” a asistencia a homes en materia de “separación, custodias e orientación en contextos de violencia”. O 016 é un teléfono de atención a mulleres vítimas de violencia de xénero. Cada vez menos medios se destinan a loitar contra a violencia machista, sen que esta reduza as súas cifras.
Parécenos un indicador claro da pouca importancia que teñen para o goberno español as 98 vítimas deste pasado 2017, o feito de que inclúa tratamento e asesoramento para os maltratadores no mesmo servizo que atende ás súas vítimas.
Isto é ademais unha manobra perversa, xa que deslexitima o obxectivo co que foi creado o 016 restándolle importancia e protagonismo a un problema que debía ser central para calquera administración: a violencia machista.
Esta nova medida, xunto con tantas outras, móstranos a realidade: que baixo medidas de maquillaxe, o PP e o goberno español non pretenden loitar eficazmente contra o machismo e que non son parte da solución, senón do problema.
#FEMINISMO PARA VIVIR
#O016 PARA AS VITIMAS
Nestes días sumamos outro feminicidio á longa lista de mulleres asasinadas. Diana Quer non volveu á súa casa en Boiro o 21 de agosto, Elisa Abruñedo, Socorro Pérez e outras moitas tampouco. No caso de Diana, detívose ao asasino debido a que intentou agredir a outra muller e non puido, no caso de Elisa e Socorro o seu asasino segue libre e o seu caso sen resolver. A nosa memoria almacena centos de mulleres asasinadas polo feito de ser mulleres. Que Diana Quer sexa incluída como vítima de violencia machista é fundamental e abre un camiño de xustiza negado todos estes anos. A reivindicación é clara: que todas estas mulleres sexan consideradas como vítimas da violencia machista a todos os efectos e sen ambigüidades. No 2017 non foron 48 mulleres asasinadas como reflicten os datos oficiais, foron 98.
Debemos resaltar o circo mediático artellado ao redor da desaparición e asasinato de Diana Quer, ao igual que no seu momento se fixo coas 3 mulleres de Alcácer. O morbo e as elucubracións cargadas de sexismo encheron horas de televisión sensacionalista onde se cuestionaba a vítima e as familias. Como ía vestida, ás horas nas que estaba na rúa, que facía soa pola noite…seguen a culpabilizarnos de que nos agredan e seguen a nutrir a cultura da violación e do feminicidio. Esta focalización dos medios non conciencia contra unha lacra da sociedade, senón que alimenta estereotipos e decide arbitrariamente que vítima lles parece digna de atención e cal non. Así asistimos a vítimas de primeira e de segunda e á individualización dun feito repetitivo, converténdose en “traxedia sen remedio” o que ten uns detonantes claros e non arbitrarios: o heteropatriarcado.
A realidade é que o que lle aconteceu a Diana está na mente de todas as mulleres. Podíamos ser calquera de nós. As mulleres temos un toque de queda non oficial pola noite. Xa dende pequenas se nos explica que temos que “ser prudentes”, avisar de que chegamos “ben”, non ir aos sitios soas, evitar lugares escuros… O medo fainos ceder espazos, mudar camiños, renunciar a actividades…e deteriorar a nosa liberdade a límites intolerables. E non é un medo sen fundamento, o perigo de agresión é real, probas disto son as violencias machistas que padecemos e interiorizamos nas nosas vidas diarias: que nos toquen sen consentimento, que nos acosen pola rúa, que forcen situacións obviando os nosos límites… Edúcannos para non ser violadas, para protexernos, mais non educan aos homes a non violar, a non agredir, a non asasinar. Se calquera colectivo desta sociedade sufrira este volume de agresión ou tivera que tomar as precaucións que teñen en conta as mulleres na súa vida diaria, estaríamos falando do terrorismo mais sanguinario e as medidas e medios serían moi diferentes.
As propias medidas xudiciais son mornas respecto aos asasinatos de mulleres, a introdución do “agravante por motivos de xénero” é un comezo que da esperanza, pero o obxectivo é que o feminicidio sexa recollido nos xulgados como tal sen ser preciso mediar probas para demostrar o desprezo do agresor cara o xénero da vítima. Nunha sociedade heteropatriarcal na que un home asasina a unha muller o propio sistema é proba desta situación de opresión e superioridade.
A Diana Quer, a Sara Alonso, a Agueda González e ás 98 mulleres asasinadas o ano pasado asasináronas homes fillos e netos do heteropatriarcado. Non “enfermos”, senón homes considerados “normais” que conviven na sociedade sen maior problema porque a súa conduta previa é tolerada polo seu entorno. Antes de asasinar seguro que acosaron verbalmente a algunha muller pola rúa, seguro que mandaron calar á súa parella en público, seguro que molestaron a algunha muller nun bar e a insultaron cando ela non lles fixo caso, seguro que contaron un chiste no que se emborracha á muller para que ser resista menos ou colgaban vídeos ou comentarios nun grupo de wasap de claro desprezo cara as mulleres. As sinais están ahí, só falta que a sociedade rexeite sen físgoas os comportamentos que constrúen a un agresor e comecemos a asumilos como parte da violencia contra as mulleres.
DIANA QUER PODIAMOS SER CALQUERA DE NÓS
QUERÉMONOS VIVAS
O machismo oprime e mata dende a infancia.
Organicémonos para combatelo!
Mobilizacións
OURENSE – ás 19h diante do C.C. Ponte Vella
VIGO – às 20h dende a Farola de Urzàiz
A CORUÑA – ás 19h no Obelisco
COMPOSTELA – ás 20h dende a Praza 8 de Marzo
FERROLTERRA – ás 18h polideportivo San Valentín (Fene)
ARZÚA – ás 19.30h entrada principal do Multiusos
O 25 de novembro é o Día Internacional para a eliminación da violencia contra as mulleres. Neste día, como no resto do ano, queremos visibilizar a violencia que sufrimos as mulleres polo feito de sermos mulleres e reclamamos medidas efectivas e concretas para combatela. Esta violencia asumímola desde que nacemos e aféctanos a todos os aspectos das nosas vidas: violencia estética, acoso sexual, agresións sexuais, discriminación laboral, etc., ata chegar á máis evidente que é o asasinato.
Esta violencia sistémica, o patriarcado, é aínda máis cruel coas mulleres que están relegadas ás marxes pola súa condición de raza, clase, orientación sexual, inmigración…
Mais cando falamos de violencia machista non sempre entramos a debater sobre as fillas e fillos asasinados como forma de vinganza contra as súas nais. Os asasinos son sempre os seus pais biolóxicos, ou ben parellas ou exparellas das súas nais. Soen facelo durante o réxime de visitas. Usados como un mero obxecto para danar de xeito irreparábel ás súas nais, para provocarlles o maior dano posíbel. É un dos xeitos máis crueis da violencia machista porque o obxectivo é que non se recupere e non o esqueza xamais.
De feito, as administracións tan só recoñecen dous feminicidios durante este ano 2017 en Galiza: o de Virginia, de 55 anos, no Carballiño, e o de María José Mateo (Sesé), de 52 anos en Redondela. Mais aínda que non computan para as cifras oficiais, foron catro e non dúas as vítimas do machismo. Xa que no mes de maio un meniño de 11 anos foi asasinado polo seu pai en Oza Cesuras. E durante o secuestro da súa filla de tan só 21 meses, asasinaban na Coruña a M.M.A, de 73 anos, quen foi atopada molida a paus a mans do seu ex-xenro.
Nos últimos dous anos foron 18 os asasinatos machistas na Galiza. Destes, non podemos esquecernos dos asasinatos das irmás Amaia e Candela Oubel, con tan só 9 e 4 anos, asasinadas polo seu pai cunha radial durante o período de visitas estival. Por iso pretendemos visualizar na nosa campaña non só na violencia contra as mulleres no marco das relacións de parella, senón poñer o foco tamén no tipo de violencia que exercen os machistas no sistema patriarcal, agredindo todo aquelo ao que ás mulleres teñen estima: obxectos, animais de compañía, mais tamén inclúen ameazas e violencia contra amizades, novas parellas das vítimas, familiares e dentro destes, incluso as fillas e fillos. De feito, os maltratadores transforman ás crianzas en obxectos para continuar co maltrato e a violencia contra a muller, conscientes de que a través dos fillos e fillas manterán o contacto e poderán continuar coa extorsión, o acoso. Este tipo de violencia recibe un nome: violencia vicaria, que é a que se exerce contra as crianzas para ferir á muller.
Non é casual que moitos dos varóns que amosaron comportamentos violentos na relación de parella, que durante a convivencia non se preocuparon polos seus fillos e fillas, no momento da separación soliciten un réxime de custodia compartida, un réxime amplo de visitas, ou mesmo a custodia das crianzas, só co afán de seguir en contacto coa exmuller e poder continuar co maltrato. Por iso rexeitamos calquera modificación legal dirixida a impoñer este modelo de custodia cando non exista acordo entre os membros da parella.
No estado español a realidade é igual de cruda. Foron case un cento as mulleres asasinadas durante o ano 2017. Máis de dez menores. Se acudimos as estatísticas sobre violencia as cifras son demoledoras: preto de 3 mulleres ao día son violadas (as estatísticas soamente contan os casos nos que hai penetración), ducias violentadas en cada recuncho do planeta, tamén aquí ao pé das nosas casas, dos nosos lugares de ocio ou traballo. Como é posible que a loita contra a violencia machista non sexa unha prioridade? Para chegar a estas cifras tan arrepiantes sen que exista unha conmoción, é necesaria unha violencia tolerada pola noso sistema de valores. En consecuencia, reclamamos que se combata como un problema social e político. Os problemas das mulleres son problemas da sociedade e como tales, sen complexos patriarcais, deben ser tratados.
É urxente loitar contra a impunidade do acosador, do maltratador xa que esta impunidade da abeiro a múltiples abusos. Si, precisamos de leis máis coercitivas que disuadan o home maltratador de concretar con violencia o seu desprezo polas mulleres, pero é necesario insistir en que non se trata dunha violencia con motivacións psicolóxicas ou individuais senón que debemos mudar o tecido social. Non cremos na individualización da defensa contra a violencia machista. Non podemos permitir que cada unha dependa da súa sorte ou da súa fortaleza.
Esta violencia patriarcal e a cultura da violación teñen intereses económicos pois o capitalismo, na súa lóxica de acumulación de riqueza precisa que as mulleres percibamos como unha violencia menor que nos reclúan nos nosos fogares, baixo o pretexto do amor romántico, responsabilizándonos da reprodución, obrigándonos a realizar gratuitamente traballos indispensables para a sostibilidade da vida. Non soamente estas responsabilidades non son asumidas pola sociedade senón que as políticas neoliberais desmantelan os servizos públicos: garderías, centros de atención á vellez, sanidade, etc. O capital financeiro, as medidas de austeridade e a privatización provocan a pobreza e as violencias cara as mulleres.
Rebelámonos contra a intimidación colectiva que xorde das agresións físicas ou sexuais. As vítimas sofren o último mecanismo de imposición do poder masculino, son mulleres que resisten, valentes que se atreveron a cuestionalo, que deciden non ser a posesión da súa parella, que deciden non terlle medo á noite, que toman as rúas. Mentres unha soa de nós sinta medo non viviremos nunha sociedade xusta e igualitaria. Unidas en resistencias loitamos e loitaremos contra o capitalismo, o heteropatriarcado, o racismo e o colonialismo, construíndo alternativas para un mundo que poña no centro a vida, sen converter as persoas en mercadoría.
Esiximos orzamentos que se tomen en serio a violencia afrontándoa desde todos os ámbitos sociais. Rexeitamos pactos de estado que manteñen a violencia no ámbito doméstico e de parella negando a existencia dunha estrutura de opresión das mulleres. Non queremos políticas de foto e apertóns de mans, queremos solucións e recursos contra a violencia que sufrimos.
Para acadar a igualdade efectiva reclamamos:
– Unha educación non sexista nun modelo de escola que non sexa androcéntrico no reparto de espazo, nos contidos, na organización do traballo…,
– Educarmos en relacións en pé de igualdade baseadas no respecto e a liberdade para sermos e estarmos con quen nos pete.
– Campañas de concienciación social dirixidas aos nenos, adolescentes e homes para que non asuman a violencia como pauta de comportamento masculino.
– Unha xustiza ao servizo da igualdade: aumentar e dotar de recursos materiais e humanos máis Xulgados especializados en violencia de xénero.
– Protección real ás mulleres que sofren violencias: aumentar o número de vivendas de acollida para mulleres e crianzas vítimas de malos tratos, garantir a liberdade económica das mulleres que sofren violencia, garantir a asistencia letrada da vítima por parte da mesma profesional en todos os procesos xudiciais que teña que emprender tras denunciar ser vítima de violencia (separación legal, custodia das crianzas, pensións alimenticias, disolucións de gananciais, etc.), acurtar os prazos de resposta na tramitación de ordes de afastamento, e realizar unha correcta avaliación do nível de risco, conquerindo que as vítimas sexan acompañadas desde o inicio por profesionais dos servizos sociais que orienten ás mulleres durante todo o proceso.
– Unha sanidade que coide das persoas: formación en perspectiva de xénero de todo o persoal sanitario que trate a mulleres e crianzas.
Mais para lograr vivir sen violencia é preciso dun cambio de actitudes, dun cambio de políticas e dun cambio do modelo social vixente na nosa sociedade. Desde a Marcha Mundial das Mulleres seguiremos loitando para acadalo. Seguiremos en marcha ata que todas sexamos libres.
#QuerémonosVivas
#FeminismoparaVvir
www.feminismo.info | nacional@feminismo.info
tw @MMMGaliza
fb marchamundialmulleres.galiza