As diferentes coordenadoras locais da Marcha Mundial das Mulleres en Galiza co-organizan, colaboran e participan de diferentes actividades do Orgullo neste 2016:
Vigo
Ferrolterra
Ourense
Construíndo feminismo anticapitalista dende o 2000
As diferentes coordenadoras locais da Marcha Mundial das Mulleres en Galiza co-organizan, colaboran e participan de diferentes actividades do Orgullo neste 2016:
Vigo
Ferrolterra
Ourense
Todas somos Laura Bugalho
Laura Bugalho é activista transfeminista, muller comprometida coas causas xustas, incansábel defensora e loitadora polos dereitos das persoas migrantes, símbolo de loitas sociais, defensora dos dereitos das traballadoras. Laura Bugalho é compañeira feminista.
Dende a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres queremos amosar todo o noso apoio e sororidade con Laura Bugalho e denunciar a súa persecución xudicial. Partillamos con ela a defensa de que ningún ser humano no planeta é ilegal e que os dereitos son para tod@s ou non son, ese compromiso inquebrantábel coa loita por un mundo xusto sen capitalismo e patriarcado no que sermos libres e felices.
Defender ás persoas migrantes non é delito, non pode selo ademáis nun mundo no que todas somas migrantes nun sistema de dominación e explotación que nos exilia dos nosos corpos e das nosas vidas.
Dende a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres reclamamos a absolución de Laura Bugalho e a súa liberdade sen cargos.
O movemento feminista galego en toda a súa diversidade é espazo de encontro e Laura Bugalho foi sempre compañeira de encontros e loitas para todas nós. Hoxe ela pasa por un momento complicado e nós queremos acompañala. Porque se ser feminista, obreira, migrante ou muller é delito, terán que vir por todas nós. Porque todas somos Laura Bugalho.
Seguiremos en Marcha, ata que Laura e todas, sexamos libres!!!
Nós, mulleres militantes da MMM en Europa, reunidas en Galiza despóis de varias xornadas de reflexión, débates e intercambio e fronte á situación internacional alarmante que vivimos, de guerras, ataques das dereitas cos golpes de estado, represión dos movementos sociais, criminalización das loitas, asasinato de mulleres activistas, banalización das violencias, recortes de liberdades, militarización do espazo público, estratexias do medo, precariedade laboral, mercantilización dos bens comúns e dos corpos, queremos expresar:
A nosa solidariedade coas mulleres kurdas e o seu pobo que resisten aos ataques criminais tanto do Daesh como do Estado turco. Lembramos especialmente a Seve Demir e as compañeiras asasinadas dá MMM pola súa loita e a todas as presas políticas.
A nosa denuncia da complicidade da UE, que a través dos seus estados membros venden armas, financian a desestabilización da zona e aprovéitanse dos recursos naturais.
A nosa repulsa á política europea en relación coa crise de refuxiadas e esiximos que se poña fin á guerra, que se abran as fronteiras, que se garanta o pase seguro, que se eliminen as cotas e que se acollan todas as refuxiadas polticas e economicas.
A nosa preocupación e rexeitamento da crise ambiental provocada polo capitalismo depredador e o espolio de recuros naturais ao longo do planeta levado a cabo polas empresas transnacionais.
A nosa denuncia do avance da extrema dereita que pon en perigo as democracias no mundo, como acabamos de comprobar no Brasil co golpe de estado capitalista, machista e racista.
A nosa raiba fronte ás violencias, a persecución, a deportación, a criminalización e os asasinatos que sufrimos as mulleres activistas na defensa dos nosos dereitos e a sustentabilidade da vida.
A nosa denuncia da chantaxe que o Banco Central Europeo, o FMI e a Comisión Europea exercen cara aos diferentes países, especialmente Grecia, Portugal e o Estado Español, en nome da austeridade promovendo políticas que degradan a vida das mulleres e os seus pobos.
Agradecemos ás compañeiras da Coordenadora Nacional Galega da Marcha Mundial das Mulleres o seu acollemento e traballo para facer este encontro posíbel e mostramos a nosa solidariedade coas mulleres galegas, en especial con Laura Bulgalho compañeira procesada polo seu inquebrantábel defensa das persoas migrantes e o colectivo Nós mesmas, vítima de ataques violencios polo seu activismo lésbico.
Este non é o mundo que queremos construír, queremos un mundo de paz, desmilitarizado, un mundo sen muros de separación, un mundo onde a vida dos seres humanos teña máis valor que o diñeiro. Queremos construír un mundo onde as nenas poidan xogar sen temer a violación, o asasinato ou a desaparición, onde as mulleres non sexan vítimas de violencias sexistas, de comportamentos machistas.
O noso futuro é a solidariedade internacional, seguimos en marcha ata que todas sexamos libres.
Vigo, maio de 2016
No marco da campaña conxunta con BDS-Galiza realizamos neste 24 de maio diversas accións no país reivindicando o Día Internacional das Mulleres pola Paz e o Antimilitarismo, falando das mulleres nos conflitos, das refuxiadas, e facendo especial fincapé na situación das mulleres Palestinas.
Convidámosmos a tod@s a participar:
Accións:
O DRAMA DAS REFUXIADAS
O drama das miles de mulleres, homes e crianzas refuxiadas pon de manifesto que a concepción de unha Europa fundada sobre os valores da dignidade humana, a liberdade, a igualdade e a solidariedade aos que se refire a Carta de Dereitos Fundamentais da Unión Europea foi secuestrada pola Europa dos mercaderes.
É xa evidente que as institucións europeas non teñen a máis mínima intención de dar unha solución a miles de persoas en solicitude de refuxio, incumprindo os seus propios compromisos, que aínda mínimos, adoptou en outubro de 2015 comprometéndose á reubicación de 160.000 refuxiadas mediante o reparto de cotas entre os diferentes países. Vergoñentamente só 660 refuxiadas están reubicadas, e no Estado Español das 16.231 persoas que se comprometeu a acoller só recibiu a 18.
En palabras claras, a UE abandona a legalidade internacional ao retornar masivamente ás vítima da guerra. Vulneran o artigo 78 do Tratado de Funcionamento da UE que obriga á unión a ter una política de asilo común que garante a protección internacional de toda nacional de un terceiro país sometida a persecución. Comercian con vidas co estado turco, lexitimando ademais o comportamento político do goberno turco denunciado polas súas dubidosas prácticas democráticas e que ven violando sistematicamente os dereitos humanos.
A UE non ten vontade política de dar solución a esta catástrofe humanitaria provocada polas sucesivas guerras e inxerencias imperialista nos países de Oriente Medio. Mentres, na capital do imperio ven a guerra coma unha oportunidade para facer negocios, a maioría da cidadanía europea permanece indiferente ao que podería pasar á historia coma un xenocidio.
As mulleres sa MMM non queremos ser cómplices e denunciamos que co que se gasta en poucos días en armas e operacións militares poderían resolverse moitos problemas que afectan a vidas humanas sen que supoña ningunha ameaza a seguridade da UE. Antes de chegar ao punto de non retorno aínda é posible traballar por un desarme para o desenrolo. Pola transición de una economía de especulación e guerra a unha economía de desenrolo sustentábel e humana. Pola transición dende unha cultura de dominio e violencia a unha cultura de encontro, alianza e paz.
As mulleres da MMM, denunciamos que Turquía non é un país seguro para as solicitantes de asilo coma amosa o recente asasinato de mulleres activistas kurdas polo réxime de Erdogan, sendo moitas mulleres naquel país vítima de acoso e violencia por motivos políticos.
Según ACNUR o 60% das refuxiadas que están chegando a Europa actualmente son mulleres e menores de idade. Máis son elas as que teñen maior dificultade para acadar o dereito de asilo. A toda a súa terrible situación de desprazadas, debemos engadir a falla dunha perspectiva de xénero no dereito internacional que nega a muller como suxeito e, que dificilmente considera como persecución moitas das violencias as que son sometidas consecuencia da guerra e os danos que se inflixen ás mulleres derivados da situación de guerra no seu país.
Recordamos que son as vítima máis castigadas porque despois de abandonar o seu país de orixe por sufrir violencias, atopan violencias nos países de tránsito. Son sometidas a todo tipo de violencia sexual, violacións, trata para explotación sexual, etc. E cando chegan a un país da Unión Europea, atopan unhas fronteiras pechadas e continúa esa violencia.
A MMM demanda a acollida humanitaria en condicións de dignidade para as persoas e dereito de asilo para as desprazadas. Por unha Europa social de acollida.
NADA É O QUE PARECE
Nada é o que parece, en esta que actualmente e supostamente non deixa durmir as e os gobernates da Unión Europea, ou en calquera outra situación masiva de desprazamentos forzados, buscando refuxio, dunha poboación cando o que está detrás é un capitalismo depredador, salvaxe ou un imperialismo colonizador, sexa no continente que sexa; pero en África a súa masa humana vale menos que nada; máis aínda é un estorbo para a acumulación de capital, nun momento en que se está reestruturando ante a baixada de beneficios nos países xeopolíticos máis ricos; polo que lle compre ampliar campo onde as materias primas sexan abundantes, sen explotar, e sen problemas cos gobernos títeres que as transnacionais e estados cómplices colocan para seguir producindo nesta voracidade de consumo, sen pararmos a pensar, a preguntarmos canta explotación, discriminación, violencia, sufrimento…. hai en cada produto que mercamos porque a todo nos acostumamos para poder vivir ben, asociando ese ben-estar con materialismo, con obxectos para o confort, dado que ter conciencia non é un valor en alza; pois provoca desgarros internos que te fan mudar ata a forma de ver o mundo sen precisar a televisión, nin outro medio de comunicación que aparentan ser os transmisores da realidade.
Nada é o que parece, cando as e os que gobernan esta grande Europa, chea de medos, de fronteiras invisibles, enchen a boca con palabras en defensa dos valores europeos e humanitarios en reunións con calefacción, viño e manxares; mentres de quen falan, coma se tales foxen mercadorías a devolver por defectuosas, viven en tendas de campaña a intemperie, cos pes na terra no barro, sen auga potable, sen alimento, sen mantas coas que poder quentarse nas baixas temperaturas, sen roupa apropiada; pois cando unha fuxe do terror das armas, das bombas non da tempo a levar todo que unha quisera, cando o camiño e lonxe e a carga pesada.
Nada é o que parece cando o patriarcado se asocia co capitalismo e, ante a falta de seguridade para mulleres e crianzas, os seus corpos serán a meirande parte das veces violado como parte dun botín. Outras veces, enganadas coa posibilidade de acadar o seu soño, de obter refuxio e servizos básicos en países supostamente seguros, veranse abocadas a intercambios sexuais. Tanta violencia sementa o medo, enfermidades, odio, pobreza, e retroalimenta o fundamentalismo. Esta violencia, sexa ela exercida por exércitos, milicias, empresas privadas de “seguridade”, mafiosos do crime organizado, persoal das misións internacionais de pacificación ou os propios Estados, beneficia en última instancia a un sistema capitalista patriarcal, no que as mulleres son sempre as que máis sofren.
Nós as mulleres da Marcha Mundial das Mulleres denunciamos a resposta que a UE está dando ao desprazamento forzado de persoas, baseada no militarismo, no peche das fronteiras e no establecemento de cotas, e para rematar seguirá facendo que non ve o xenocidio do pobo kurdo por parte de Turquía a cambio do control, que está en contra da vontade de miles de cidadáns que nestes días toman as rúas para abrir as súas portas á persoas que escapan de Palestina, Siria, Libia, Iraq, Kurdistán e outros territorios da zona.
Facemos un chamado á solidariedade de todo o mundo, e reafirmamos que as persoas refuxiadas non son as nosas inimigas, senón as nosas irmás e irmáns, escapando de situacións de extrema violencia provocadas por un sistema inxusto.
Dende a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres solidarizámonos coas nosas irmás da MMM no Brasil en defensa dos valores da igualdade, a liberdade, a sororidade, a xustiza e a paz.
Acompañamos ás nosas compañeiras e irmás e á presidenta Dilma nestes momentos difíciles nos que a legalidade e a democracia estan a ser atacadas no Brasil polos conservadores e os poderes económicos.
Dende a nosa loita feminista e anticapitalista acompañamos á MMM do Brasil e a todas as nosas compañeiras latinoamericanas que resisten día a día fronte á violencia económica e social e que hoxe afrontan xuntas un novo ataque ás decisións democráticas dos seus pobos exemplificado no que esta acontecendo no Brasil.
Em sororidade feminista,
#NãoVaiTerGolpe
Pola democracia, a paz e a xustiza.
Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres
CHAMADA DE SOLIDARIEDADE CO POBO DE BURUNDI
O meu nome é (O teu nome aquí) son membra da (A túa organización ou grupo aquí) de (O teu país aquí) e como activista da Marcha Mundial das Mulleres, traio comigo a voz de miles de mulleres dos cinco continentes. Estou terriblemente preocupada pola situación difícil en Burundi e a escalada terrible de violencia que está a causar centos de asasinatos e miles de persoas desprazadas que foxen do seu país. Solidarízome co pobo de Burundi, e por iso aprémolle a que:
Data: …………………………
Manifesto 25 de novembro contra as violencias machistas
PAREMOS O FEMINICIDIO
A violencia de xénero é unha práctica que se remonta ao inicio da sociedade patriarcal. Durante séculos as mulleres foron asasinadas baixo o silencio e a complicidade do seu entorno social, as leis, a relixión e a cultura imperante.
Asasinatos amparados por códigos de honra ou xustificados pola paixón, mutilacións xenitais transmitidas de xeración en xeración, violacións agochadas baixo a obriga do “débito conxugal”, acosos ou chantaxes sexuais que se calaban para poder traballar, malleiras sufridas no silencio das catro paredes do fogar e vividas con culpabilidade.
Violencia considerada como un asunto privado e que grazas ao esforzo, á denuncia e a constancia dos movementos de mulleres e do feminismo deixou de ser invisible para a sociedade e para as institucións.
Hai 25 anos, no ano 1990, a ONU declarou, por primeira vez, que a violencia contra as mulleres era o crime máis encuberto do mundo. Sen embargo na nosa sociedade aínda perdura a idea de que a violencia exercida contra a muller, sobre todo se quen a exerce é a súa parella, é un asunto privado.
Con cada caso de asasinato, con cada caso de violencia machista é necesario recordar que o privado é político, que a violencia de xénero está directamente co poder e a xerarquía, coas relacións asimétricas de poder entre homes e mulleres. Si o terrorismo busca sementar o medo na poboación para lograr o acceso ao poder político, o fantasma da violación serve para aterrorizar ás mulleres e limitar o seu acceso ao espazo público. Si a tortura baséase na destrución da identidade da persoa, destrozando a súa integridade física e moral e negándolle o control sobre o seu propio corpo, os malos tratos tamén acaban coa auto estima das mulleres agredidas, que son secuestradas en ocasións na súa propia casa, sen permitirlles decidir sobre as súas propias necesidades.
O que está en xogo é o poder, o que se perpetua é a desigualdade. E hai moitos interesados en que as mulleres sigamos vivindo a discriminación, a opresión e a violencia como se fora algo persoal, do ámbito privado, onde o agresor e a vítima son os únicos responsables.
Estamos vivindo día a día un feminicidio contra o empoderamento feminino. Homes que asasinan as mulleres motivados polo odio, desprezo, pracer ou por un sentimento de propiedade. Homes que a través da violencia tentan impedir a liberdade das mulleres. Feminicidio que a sociedade contempla narcotizada, acostumada aos titulares informativos da aparición doutra muller ”morta” a mans da súa parella ou ex-parella.
Fronte a este feminicidio non chegan os minutos de silencio; Non chegan as medidas penais, que precisan de compromisos e recursos; Non chegan os orzamentos que se destinan a protección e recuperación das vítimas. Pero sobre todo, non chegan as actuacións e recursos para erradicar o machismo.
A ONU na conferencia de Beijing en 1995 recoñeceu que a violencia contra as mulleres é un obstáculo para lograr os obxectivos de igualdade, desenvolvemento e paz e menoscaba o goce dos dereitos humanos e as liberdades fundamentais. Os estados ademais da obriga de adoptar as disposicións legais que garantan os dereitos e liberdades das mulleres, neste caso o dereito a unha vida libre de violencia, teñen a obriga de adoptar outro tipo de medidas apropiadas para eliminala.
Xa é hora tamén de que a sociedade que está a prol da igualdade se comprometa dun xeito máis activo e contundente contra o feminicidio. Desde as escolas aos medios de comunicación, desde os parlamentos ás rúas, desde as organizacións políticas, veciñais e sindicais ata os xulgados.
Hoxe, 25 de novembro queremos que toda a sociedade entenda que é a nosa vida a que está en perigo. Que non lle pertencemos a ninguén. E que non imos ficar caladas.
Queremos denunciar o noso máis profundo rexeitamento da violencia contra as mulleres, queremos apoiar ás máis vulnerables, queremos alentar a resistencia e a rebeldía para construír un mundo novo, unha vida libre de violencias para nós e as futuras xeracións de mulleres.
Parar o feminicidio forma parte da nosa responsabilidade.
O clima do noso planeta cambia de forma visible e rápida. Múltiples acontecementos climáticos extremos observados nos últimos anos, como cambios nas choivas, a intensidade e alcance das secas, a forza crecente dos furacáns, entre outros, están conectados co aumento da temperatura na terra. Estes episodios tiveron xa numerosas consecuencias negativas para comunidades de todo o mundo. Estes cambios non teñen nada de natural, senón que son as consecuencias da acción humana sobre o planeta, como así o demostraron científicos-as no informe do GIEC (Grupo Intergobernamental de Expertos sobre o cambio climático) publicado en novembro de 2014. Este informe confirma a gravidade da situación: o quecemento global podería superar os 4º de aquí ao ano 2100 e, para moitos científicos-as, isto é xa un fenómeno irreversible.
Doutra banda, outras degradacións ambientais son moi preocupantes, como o aumento do nivel do mar, a redución da biodiversidade, a destrución ambiental, a desertificación, a acidificación dos océanos, a salinización da auga, as malas colleitas, a contaminación do aire, as mareas negras, os plásticos e outro tipo de contaminantes, o desxeo dos glaciares, os records de temperaturas no inverno e no verán, a multiplicación dos Tsunamis e os ciclóns fóra de tempada.
As consecuencias do cambio climático, non son unicamente físicas, senón tamén sociais, económicas, políticas e producen desigualdades. Estas consecuencias non son teóricas, senón que se fan sentir xa por todo o planeta.
Os países e as poboacións pobres, e as mulleres en primeiro lugar, son cada vez máis vulnerables ás catástrofes que levan grandes movementos de poboación. As mulleres pobres das zonas rurais e as mulleres indíxenas son máis dependentes dos recursos naturais para sobrevivir e en diferentes partes do mundo son elas as responsables da produción de comida e da subsistencia, da recollida de auga e están a cargo dos-as nenos-as e das persoas anciás.
Pero isto non é só un problema dos países pobres. En Europa, África, Asia, Américas e Oceanía a crise climática ameaza con acentuar as desigualdades no acceso á sanidade, a unha alimentación sa, ao acceso a recursos de auga, á electricidade, etc. E isto pode ter un impacto moi importante na vida das mulleres de todo o mundo.
Nas estratexias do sistema capitalista, podemos ver un paralelismo entre a explotación da natureza e a explotación do tempo das mulleres: tanto o uno, como o outro, son tratados como recursos inesgotables e flexibles que son usados como variables de axuste para garantir o beneficio capitalista baseado no traballo das mulleres e na apropiación privada dos medios comúns. O tempo e a enerxía que empregan as mulleres nas tarefas domésticas, e de coidar doutros-as nunha dobre ou ás veces tripla xornada de traballo non é visible e é flexible en función da dispoñibilidade ou supresión dos servizos públicos. Da mesma forma, o tempo e a enerxía dos procesos de rexeneración da natureza son invisibilizados e tratados como unha molestia para a maquinaria produtiva. A división sexual do traballo é a base do sistema capitalista, onde o traballo asimilado á produción, é amplamente valorizado a todos os niveis (material, simbólico, etc.) mentres que o traballo que garante a reprodución social, realizado maioritariamente polas mulleres, é considerado como subalterno, mesmo cando este contribúe para a manutención do sistema.
Sinalar co dedo aos culpables para construír a Xustiza Climática.
Fronte a esta crise climática, é importante preguntarse como chegamos aquí. As evidencias científicas mostran que a degradación do planeta está estreitamente vinculada co modo de produción capitalista e o modelo de consumo que o acompaña, e que se intensifica e globalízase tras a Revolución Industrial.
Para alcanzar a xustiza climática, é importante subliñar a responsabilidade histórica dos países industrializados do norte na situación que vivimos. Por tanto, se os países historicamente ricos son os máis contaminantes, é necesario sinalar unha maior responsabilidade das poboacións ricas co seu modelo de vida altamente consumidor de carbono e enerxía, así como dalgunhas empresas (especialmente aquelas que operan no campo das enerxías fósiles).
As ocupacións coloniais e as guerras tamén xogan un rol moi importante na destrución da ecoloxía do planeta. A explotación e subyugación de poboacións enteiras, para o proveito dalgúns Estados e industrias, destruíu moitos ecosistemas, roubado terras, contaminado e expoliado as riquezas naturais dos países do Sur. As guerras teñen numerosas repercusións na natureza: contaminación das empresas de armas e dos sistemas de seguridade, custo ambiental do mantemento dos exércitos e de preparación dos conflitos, efectos das bombas e doutras armas de guerra sobre o medioambiente, etc.
A Conferencia das Partes sobre Cambio Climático (COP21) terá lugar en Paris, Francia, do 30 de Novembro ao 11 de Decembro de 2015. Os nosos gobernos anunciaron, e están a facer promesas, para conseguir un Acordo Vinculante legal Universal. Desde a Conferencia de Rio en 1992 e a Conferencia de Kyoto en 1997, os gobernos reuníronse regularmente, e este acordo aínda non foi alcanzado. No canto diso, as empresas multinacionais aseguráronse o apoio político dos gobernos para garantir que os seus intereses fan parte das estratexias de fondo destes acordos. As falsas solucións multiplícanse, nun tempo no que as emisións – E a deforestación- continua aumentando dramaticamente en todo o mundo. Os mercados de carbono, REDD e REDD+ (mecanismos de redución de emisións asociados á deforestación e a degradación dos bosques), as bioenergías provenientes do monocultivo, a economía verde e a financialización dos seres vivos son só algúns exemplos disto.
Non queremos que o crecemento económico teña prioridade sobre as vidas humanas, e non queremos un mundo no que os negocios controlen o noso planeta e os nosos dereitos. En todos lados, as empresas están a tentar controlar as terras e os territorios, chegando mesmo a usar violencia física e sexual, milicias, exércitos e forzas policiais. En todos sitios, as comunidades máis pobres enfrontan a contaminación e a destrución dos seus ambientes naturais, sexa a través da construción de presas ao longo do Amazonas, en China, ou en India, ou construíndo autoestradas nos suburbios de Paris, ou grandes supermercados no campo francés.
A nosa visión sobre a cuestión climática e ambiental considera que a destrución da natureza fai parte da forma na que o capitalismo está organizado ao redor da súa cruzada incesante na procura de beneficios. Non é suficiente identificar o impacto que este sistema ten sobre as mulleres.
Partimos da análise de que o capitalismo usa as estruturas patriarcais no seu proceso de acumulación. Como resultado, non cremos nas accións que procuran reducir o impacto negativo do sistema de produción. En cambio, nós apostamos por transformar as estruturas que son responsabilidade das relacións de poder desiguais, combinando as perspectivas de clase, raza, sexualidade e xénero.
A Marcha Mundial das Mulleres loita por un cambio real: queremos superar a división sexual do traballo, promovendo o feito de que o traballo doméstico e de coidados sexa a base da vida humana e das relacións entre as persoas ao seo da familia e da sociedade. O reequilibrio e división dos traballos domésticos e de coidados entre os homes e as mulleres, é a base da construción dunha relación dinámica e armoniosa entre os seres humanos e a natureza.
O noso proxecto repousa sobre o fortalecemento dos vínculos entre as mulleres, a toma de conciencia das preocupacións comúns a todos-as, particularmente a nivel local, a loita sobre os cambios no modelo de consumo e de produción do sistema capitalista. O noso desafío implica a unión da loita das mulleres, tanto urbanas como rurais, contra a desigualdade ambiental, para salvagardar os bens comúns e os servizos públicos, para protexer a natureza, contra a privatización da vida, entre outras cousas.
As loitas pola soberanía alimentaria, as prácticas de resistencia en agroecología historicamente dirixida polas mulleres, a politización feminista do dereito para exercer o control sobre os nosos corpos, a construción da autonomía das mulleres e a centralidade dos coidados para a vida e a natureza crean converxencias políticas que son unha medida de construír unha novo paradigma de sustentabilidade da vida, fundado na igualdade e a preocupación polas xeracións futuras. Como feministas, temos moito que dicir sobre as solucións á crise climática e ecolóxica.