A data 25 de novembro, escollida no 1981 no I Encontro Feminista Latino – Americano e do Caribe, presta homenaxe ás irmás Mirabal, vítimas do feminicidio e da ditadura. Elas foron ecarceradas, violadas e asasinadas a mando da ditadura da República Dominicana nos anos 60. En nome da memoria colectiva, o día marca as loitas polo fin das violencias contra as mulleres.
Neste 25 de novembro do 2023, desde a Marcha Mundial das Mulleres en Galiza, mobilizámonos sob o lema Organicémonos contra as violencias machistas, porque achamos máis que imprescindíbel a autoorganización das mulleres, a autoorganización da loita feminista para combater este sistema que nos condena. Porque non imos deixar de loitar até que todas sexamos libres.
Consulta as mobilizacións! [en actualización 23/11]
A Coruña, 19h Obelisco As Pontes, 18:30h Praza do Hospital Ames, 12h Praza do Concello Betanzos, 18:30h Palco da Música Carnota, 19h Praza da Pedra Catoira, 20h Alamedia do Concello Cee, 20h Praza 8M Compostela, 20h Praza 8M mani |21:30h Ruada P. Praterías Ferrol, 19h Praza do Himno Lalín, 12:30h Praza da Igrexa Lugo, 20h Multiusos da Xunta Monforte, 17h Praza de España O Porriño, 20h diante do Concello Ordes, 19h Alameda Ourense, 12:30 Acción Paseo – Concordia | 19:30h Mani Subdelegación
Padrón, 20h Praza de Macías Ponteceso, 13h Praza do Recheo Pontedeume, 12h Praza do Concello Pontevedra, 12h Praza de Ourense Rianxo, 12h Praza de Padrón Ribadavia, 20h Praza Maior Ribadeo, 19:30h Praza 8 de marzo Val Miñor, 20:30h Cruce da Ramallosa Vigo, 20h Vía Norte/Urzaiz Vilagarcía, 12h Praza de Galicia Vilalba, 18:30h Praza da Constitución
De cara ao 25N a MMM anunciou unha ruada nocturna na que un grupo de mulleres sairíamos a percorrer as rúas de Compostela, ataviadas con mandis, fachos e fouciñas. A nosa acción tiña a intención da denuncia social manifestando a outra cara do medo, a de arrepoñernos a el, deixando claro que estamos fartas de ser acosadas, de non poder saír á rúa pola noite sen ser violentadas, humilladas e en casos extremos, agredidas, violadas ou asasinadas.
A piques de comezar a polícia nacional incautou as nosas fouciñas por orde da Subdelegación do Goberno e recriminou non ter solicitado permiso á mesma. Cabe destacar que o alcalde de Compostela, do mesmo partido que ostenta a Subdelegación, estivo na manifestación preto de nós, e non se achegou en ningún momento para explicarnos as suas intencións ocultas de sancionarnos. O PSOE acude ás nosas manifestacións mentres maquina ás nosas costas como pode sancionarnos, como pode facernos calar, como pode castigarnos.
Fomos identificadas pola polícia nacional, que advertiu que recibiremos sanción administrativa, malia terlle exposto que era unha actuación pacífica polas rúas, como se puido comprobar cando a levamos a cabo. Este é o patriarcado e a súa dobre cara: por un lado, a propia Subedelgación concédenos o recoñecemento Meninas 2022 uns dias antes, que rexeitamos porque non cremos en institucións machistas e, polo outro, cando loitamos contra a súa opresión, veñen a por nós ás agochadas, intimidándonos e sancionándonos, con covardía. Estas son as mesmas institucións que se fartan a dicir que non hai medios para protexer ás vítimas da violencia machista mais que, pola contra, poden escoltar a menos de 20 mulleres cunha grilleira chea de policías nunha ruada pacífica.
Cando loitamos contra o patriarcado, sempre está a se reinventar, este 25N foi coa escusa da nosa propia protección, pero o feminismo é máis forte, somos moitas, moi bravas e, aínda nos quedan máis fouciñas coas que recoller o froito da semente de vencer.
QUÉRENNOS CON MEDO BRAVAS NOS TERÁN! Até que todas sexamos libres.
→ A Coruña, 20h no Obelisco. → A Estrada, 20h30 Praza do Concello → As Pontes, 19h30 Praza do Hospital → Betanzos, 20h30 detrás do palco da música → Carnota, 19h30 Praza da Pedra → Catoira, 20h Alameda do Concello → Cee, 20h na Praza 8 de marzo → Celanova, 19h30 Praza Maior → Compostela, 20h Praza 8 de marzo → Lalín, 20h30 Praza da Igrexa → Lugo, 20h diante da Subdelegación do Goberno → Narón, 19h30 Praza da Gándara → Noia, 20h30 diante do Concello → O Porriño, 20h Praza do Concello → Ordes, 20h30 Alameda → Ourense, 20h Castañeira → Ponteceso, 20h Praza do Recheo → Pontevedra, 20h Audiencia Provincial → Ribadavia, 20h Praza Maior → Sarria, 20h30 Praza da Vila → Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa → Vigo, 20h Vía Norte → Vilagarcía, 20h30 Praza de Galiza → Vila de Cruces, 19h Praza da Igrexa → Vilalba, 20h30 na Praza da Constitución
Posicionamento político da Coordinadora Nacional Galega da Marcha Mundial das Mulleres:
A data 25 de novembro, escollida no 1981 no I Encontro Feminista Latino – Americano e do Caribe, presta homenaxe ás irmás Mirabal, vítimas do feminicidio e da ditadura. Elas foron ecarceradas, violadas e asasinadas a mando da ditadura da República Dominicana nos anos 60. En nome da memoria colectiva, o día marca as loitas polo fin das violencias contra as mulleres.
Neste momento, vivimos nun contexto de crise no que sentimos a devastación causada polo capitalismo, que se tornou aínda máis visíbel nestes últimos 3 anos desde a pandemia e que se incrementou cos movementos xeopolíticos no leste do continente europeo que agudizaron a inflación e a carestía da vida até chegar uns niveis sen precedentes e que de novo, aumentou a situación de emerxencia social e crise.
Hoxe, as contradicións acumuladas polo capitalismo chegaron ao punto de ser insostíbeis, o aumento do desemprego, da inseguranza, a inestabilidade económica… volveu evidente que o sistema precisa aumentar a explotación e o empobrecemento xeral da poboación para poder sobrevivir. A privatización e mercantilización dos servizos públicos, a crise ecolóxica e climática, os intereses capitalistas e corporativos colocados por diante da nosa saúde, o poder imparábel das transnacionais… son efectos do agravamento do conflito capital-vida.
Sabemos que son tempos difíciles para facer traballo fóra das lóxicas do sistema mais é a nosa obriga, neste 25 de novembro, seguir sinalando as violencias que nos atravesan a todas e cada unha de nós e que cada día son agravadas por un sistema no que non poderemos nunca sermos libres.
É por isto que escollemos o lema Se o presente é loita, o futuro será libre, para podermos ser quen de analizar todas as violencias que nos atravesan e ter a capacidade de dar unha resposta contundente e alzar a voz en denuncia de todas elas. Porque ningunha pode ter cabida na nosa vida.
A violencia psicolóxica: as emocións anteceden e, a súa vez, forman parte de todas as violencias coas que o patriarcado nos agrede. Algunhas destas violencias correspóndense con iso que Bourdieu definiu como violencia simbólica; aquela indirecta e dificilmente identificábel, que nos converte en persoas agredidas mais sen consciencia de selo. Esta violencia, aínda que non se exerce de xeito directo sobre todas nós, sirve como un aviso, a través do medo, sobre aquilo que non debemos ser ou facer; aconteceu no verán, coas picadas denunciadas masivamente por mozas cuxo obxectivo era, fundamentalmente, reforzar a posición de poder do xénero masculino sobre as mulleres e arrebatarnos a liberdade de gozar seguras do noso tempo de ocio.
Neste caso co medo e noutros milleiros con diversas emocións, o patriarcado tenta anularnos coma suxeito de noso, tendo como ferramenta fundamental a violencia psicolóxica que sobre nós se exerce. En moitos casos esta violencia diríxese á nosa individualidade, como acontece nos casos de violencia machista que moitas mulleres sofren nas súas relacións de parella. Porén, todas nós sufrimos unha violencia psicolóxica estrutural, non individualizada, que determina en certa medida a nosa relación co mundo e a nosa autoconcepción.
Esta violencia psicolóxica estrutural viría representada polos canons de beleza, polo mito do amor romántico, pola división do traballo e pola idea mesma de feminidade. Consistiría na imposición duns estándares -físicos, románticos, laborais e emocionais- imposíbeis de acadar e mesmo prexuizosos para nós e o noso entorno. Estes estándares reforzarían os roles de xénero que nos sitúan nunha situación de dependencia e subordinación ao home na que este exerce violencia sistemática sobre nós. A súa vez, os medios de comunicación, a arte e toda manifestación na que o capital ostenta a hexemonía viría a reproducilos e reforzalos.
De igual modo, estas ideas, en tanto en canto a división público-privada non existe realmente, virían a manifestarse na nosa vida persoal de diferentes formas. A nivel individual, cunha maior tendencia das mulleres a situacións de depresión ou trastornos como os da conducta alimentaria, relacionándose coa carga mental, o traballo no eido dos coidados que se complentaría co propio traballo asalariado ou a imposición dun canon imposíbel de acadar. A nivel relacional, coa vixencia dun mito acerca do amor romántico que reforza os roles de xénero na esfera da parella, romantiza as situacións de abuso e maltrato sufridas por moitas mulleres e xustifica a violencia exercida polo home.
Para pór fin a todas estas violencias baixo a violencia psicolóxica, acreditamos na existencia de institucións que faciliten a loita contra este sistema e por iso reclamamos:
Reforzo da atención psicolóxica nos CIM
Reforzo da atención psicolóxica nos centros Quérote +
Atención psicolóxica con perspectiva de xénero garantida na seguridade social.
A violencia na saúde mental das mulleres: a ausencia de perspectiva de xénero na medicina é un serio problema para a nosa saúde. No día a día, sabemos que a atención a homes e mulleres ante síntomas similares relacionados co malestar emocional, non se analizan co mesmo rigor nas consultas médicas, e a miúdo trivialízanse ou menosprézanse as expresións de malestar das mulleres. Aliás, padecemos todas as persoas unha atención sanitaria que carece de recursos suficientes para prestar a atención necesaria e que habitualmente recorre á saída fácil do tratamento farmacolóxico, negando o acceso a outro tipo de solucións verdadeiramente terapéuticas.
Historicamente a psiquiatría converteu en doenzas mentais os malestares que padecemos as mulleres por efecto das violencias machistas que sufrimos ao longo de toda a nosa vida. O invento da histeria como doenza mental propia das mulleres dá boa mostra do papel da psiquiatría como ferramenta coercitiva ao servizo do patriarcado. Non só coas mulleres, tamén coas persoas homosexuais e trans actuou como correctora das disidencias coa norma. En nome da ciencia médica practicouse o illamento en centros psiquiátricos, as técnicas como o electroshock, a contención mecánica, as terapias de conversión, a droga dura da medicación, etc. A crenza popular de seren as tolas persoas agresivas facía aceptábel o uso destas prácticas e arredalas da sociedade, ficando así oculta a doenza psíquica e o seu estigma para a persoa e a familia. Aínda persisten as prácticas que anulan a vontade destas persoas, que lles negan calquera capacidade de decisión, convertendo as familias ou os profesionais nos seus enterradores en vida.
A patoloxización do malestar emocional está máis presente que nunca. É a consecuencia das dinámicas sociais do sistema capitalista e patriarcal, que só obedecen á máxima do beneficio económico das minorías, unha sociedade a cada paso máis deshumanizada, onde a atención e os coidados que todas precisamos non teñen cabida.
A depresión e a ansiedade son diagnósticos que se multiplican por tres no caso das mulleres. E non é estraño se temos en conta que a atención ás persoas dependentes seguímola asumindo case exclusivamente as mulleres, que multiplicamos as nosas tarefas coas dobres xornadas, que o noso traballo está infravalorado, que soportamos a presión das exixencias dos canons de beleza e da suposta feminidade a través da obxectualización do noso corpo, que convivimos co medo ou coa experiencia de sermos vítimas de agresións sexuais e outras violencias… Todo isto non se cura con psicofármacos, o que nos cómpre é derrubar o sistema capitalista e patriarcal e nese camiño aspiramos á realización dos seguintes obxectivos inmediatos:
Unha atención sanitaria con perspectiva de xénero que dea prioridade á saúde mental.
Que se aborde a saúde mental desde terapias humanizadas, desde a atención, a comunicación e o respecto.
Unha educación inclusiva, que ensine o autocoñecemento do corpo e das emocións, co que se aprenda a situar nun lugar central o coidado propio e o coidado das outras.
A violencia sexual: Hai unha problemática que atinxe á totalidade do territorio galego, Galiza é a quinta comunidade con máis mulleres en situación de prostitución e con máis burdeis, colocándose por diante doutras do Estado Español con maior poboación. O emprego de substancias para inhibir a vontade das mozas nos espazos de ocio, os ataques sistémicos ás xogadoras de equipos deportivos, as agresións sexuais… son exemplos da mesma problemática: a obxectificación e hipersexualización das mulleres.
Somos vistas como un obxecto de pracer, sen vontade nin opinión, categorizadas como humanas de segunda, as eternas vítimas rexulgadas nun sistema baseado na cultura da violación. O dedo acusador nunca sinala o agresor, sempre á agredida. Somos as agredidas quen debemos readaptarnos para encaixar nos roles que nos impoñen, quen temos que xustificar o non ser agredidas para encaixar nun sistema no que o patriarcado nos explota e agrede.
Fronte á violencia sexual que golpea na vida de moitas mulheres de diferentes xeitos pedimos:
Programas que favorezan a superación da situación de mulleres en situación de prostitución e de trata.
Acceso das persoas prostituídas e as súas crianzas a mecanismos de protección social (vivenda, saúde, escolarización, formación profesional…)
Creación, por parte do Estado Español, de programas de saída da prostitución que garantan ás mulleres a oportunidade de iniciar un novo proxecto de vida, libre de todo tipo de violencia.
Talleres e obradoiros de educación sexual que se impartan a axentes orgánicos que traballen con calquera tipo de violencia sexual.
A violencia institucional:A violencia institucional ocorre cando axentes ou membros de organismos públicos levan a cabo de xeito inadecuado as súas funcións e non proporcionan nin a información nin os servizos de forma adecuada provocando un trato inxusto e incorrendo en situacións de abuso de poder. Neste sentido, calquera autoridade pode incorrer neste tipo de prácticas que teñen efectos discriminatorios e negativos directos nos dereitos das mulleres e que poden afectar tanto a integridade individual como a colectiva.
Quen goberna e lexisla, actúa e traballa en suposto beneficio da totalidade da poboación. Este tipo de agresións contra a vida das mulleres pode darse de xeitos moi diferentes, unha das máis visibles é a que exercen as forzas policiais e que a maior parte das veces se dan en contextos de desigualdade. Deste xeito, actúan violando os seus propios límites e controlan ou maltratan sectores populares dun modo co que non actuarían cos sectores poderosos. A violencia que exercen as propias forzas de seguridade vaise sumando ás das propias institucións públicas que en moitos casos se manifesta con neglixencias, falta de solucións, indiferenza, mal proceder a mantenta…
Un exemplo moi recorrente da violencia institucional é a chamada revitimización, cando ocorre un dano a cause dun delito, é a vítima a que ten que falar disto. Isto quere dicir que a vítima volve padecer un perxuízo ao ser cuestionada polo delito que se cometeu contra ela, isto é aínda maior cando falamos da violencia machista na xustiza.
Violencia xudicial
Cada día nas comisarías e xulgados da Galiza mulleres que denuncian violencia machista ven violentados os seus dereitos á defensa, á protección das súas fillas ou á protección fronte aos seus agresores. Falta de asesoramento cando se decide denunciar e no momento da denuncia e do atestado policial que as acompañará durante todo o proceso posterior, medidas cautelares que na mesma orden se dita afastamento para os agresores e vistas do agresor ás súas crianzas, réximes de visitas para agresores sexuais das crianzas, informes que culpabilizan, xulgan ou revictimizan ás mulleres, unha xudicatura machista empeñada en que os maltratadores poden ser bos pais para crianzas que a lexislación xa define como vítimas de violencia machista, falta de formación, falta de empatía e implicación dos axentes que interveñen nos procesos xudiciais, falta de xulgados específicos de violencia machista, …
Todo isto sucede cada día no noso país, marcando a vida de mulleres e crianzas para as que a violencia nunca remata coa denuncia senón que pasa do ámbito máis privado ao público, engadindo á violencia machista a institucional. Non se trata só de que se emitan sentenzas machistas; trátase de todo o proceso xudicial que lonxe de protexer ás mulleres e ás crianzas acaba por sometelas a máis violencias.
A responsabilidade de que isto remate é colectiva, comezando por todas e cada unha unha das persoas que interveñen no proceso: dende quen recibe á agredida cando vai denunciar, pasando por quen realiza os informes ignorando o benestar das mulleres e das crianzas, a quen dicta sentenza ou atende nos puntos de encontro familiar. Cada unha destas intervencións pode xerar unha violencia ou contribuír para acabar con ela.
Para frear esta violencia institucional no marco da xustiza é preciso coñecer e sinalar o que esta pasando, facernos conscientes de que de nada serve todo o traballo que facemos para que a sociedade tome consciencia, identifique e denuncie a violencia machista se o proceso de denuncia vai colocar ás mulleres e ás crianzas en situación de sufrir máis violencia.
Por isto reclamamos ás institucións:
Información pública do proceso de denuncia machista e dos dereitos das mulleres: a estar acompañadas por avogadas no momento da denuncia, á atención psicolóxica e o acompañamento, a solicitar medidas de protección, a coñecer os recursos á súa disposición.
Formación específica de todo o persoal e axentes que atenden a mulleres que sufren violencia machista en todos os níveis da administración pública: policial, xudicial, administrativo e social.
Dotar aos CIMM da Galiza de medios suficientes para a atención e asesoramento de mulleres que sufran violencia e que ese persoal que acredite formación específica en violencia machista.
Esixir que os recursos públicos postos a disposición da atención e o acompañamento das mulleres que sufren violencia machista mediante programas ou finanzamento público traballen de forma coordenada e se informe da disponibilidade dos mesmos a todos os axentes que interveñen. A violencia machista non sabe de horarios de oficina.
Revisión da atención e servizo que se presta nos organismos públicos nos que se emiten informes que afectan aos procesos de denuncia: Incrementar o persoal do IMELGA e supervisar a súa formación en materia de violencia machista para evitar que se empreguen invencións como o Síndrome de Alienación Parental contra as mulleres.
Modificar o decreto dos Puntos de Encontro Familiar para esixir formación específica sobre violencia machista ás traballadoras dos mesmos, garantir a protección das nenas e nenos e establecer un tratamento diferenciado para casos nos que exista sospeita de violencia machista e facelo con xestión pública e non privatizada.
Modificar o decreto dos Puntos de Encontro Familiar para esixir que nos casos de viollencia machista non se empregue pois a finalidade deste recurso é a normalización das relacións familiares.
Solucións económicas reais para as mulleres que denuncian violencia machista que garantan a súa capacidade económica como incrementar o salario da liberdade en cuantía e duración.
Esiximos á Xunta de Galiza instar ao Ministerio de Xustiza e ao goberno do Estado a:
Aplicar a lexislación internacional en materia de violencia machista retirando as visitas das crianzas a homes denunciados por agresións machista ate a existencia dunha sentenza firme.
Retirar as visitas e patrias potestades das crianzas a homes denunciados por agresión sexual ou maltrato infantil ante a existencia de sentenza firme por violencia machista.
Reclamar o fin da imposición da custodia compartida imposta con maltratadores.
Modificar a Lei 1/2004, de 28 de decembro, de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero para establecer medidas de protección das crianzas vítimas de violencia machista fronte ao agresor.
Creación de máis xulgados específicos de violencia machista na Galiza con persoal especializado.
Tamén a violencia na saúde e no sistema de saúde galego que nos priva sistematicamente do acceso a un sistema sanitario autocentrado en nós. Un sistema sanitario que é desmantelado por momentos desde o goberno da Xunta de Galiza, que precisa maior investimento, que precisa pór atención na saúde das mulleres. Condeamos a violencia que se desenvolve no sistema de saúde, desde a falta de investimento e educación sexual, como a falta de formación de moitas das profesionais no SERGAS, a aínda non garantida práctica de interrupción do embarazo en todos os hospitais do noso país, a violencia xinecolóxica e obstétrica, o incumprimento sistemático dos plans de parto, a vulneración dos dereitos en todos os aspectos na saúde das mulleres. Para isto reclamamos:
Unha liña de programas de formación e divulgación sobre dereitos sexuais e reprodutivos a través dos CIMM en colaboración coas entidades locais.
Campañas especificas de acceso a anticonceptivos e programas de educación afectivo sexual a través dos Centros Quérote +
Unha materia obrigatoria no Ensino Obrigatorio con contidos específicos sobre educación afectivo-sexual, relacións, identidade e xéneros.
Maior investimento en saúde das mulleres, é dicir, máis investigación en patoloxías que afectan especialmente ás mulleres.
Dereito ao aborto garantido na sanidade pública galega
A exixencia do cese da violencia obstétrica cara as mulleres
Comunicado en apoio á sentada convocada por URXE! e Xuntxs por políticas o 25N en Santiago de Compostela.
A USC leva anos branqueando a violencia patriarcal no seo da súa institución.
Centos de alumnas vense inmersas en situacións de acoso, abusos e agresións nas súas aulas, por parte de compañeiros e profesorado sen que a institución que ten obriga de ofrecerlles espazos seguros, a USC, se manifeste e posicione contra tales violencias, tomando medidas contra elas.
As mulleres accedemos a unha universidade pública onde somos constantemente violentadas sen que tales actos teñan consecuencias. Debemos seguir compartindo espazos cos nosos abusadores e agresores, ou decidir abandonar os nosos estudos e vida para resgardarnos nun espazo seguro onde non sintamos continuamente medos que coartan as nosas liberdades de ser e estar. Porén, eles seguen impunes, nos mesmos espazos, onde seguirán acosando, abusando e agredindo a outras compañeiras.
É por todo isto, que as organizacións estudantís URXE! e Xuntxs por políticas da USC están a convocar unha sentada para o vindeiro 25N, Día internacional contra a violencia de xénero, diante de dita facultade e en dous tramos horarios (12:00 – 13:00h e 17:00 – 18:00h).
Reclámase que:
– A USC sexa un espazo seguro onde todas e todos poidamos disfrutar dunha docencia de calidade e segura. – As persoas agresoras deixen de gozar de impunidade como até o de agora. – A seguridade e comodidade de todas as alumnas nas súas aulas.
Dende a Marcha Mundial de Mulleres da Galiza queremos mostrar todo o noso apoio e solidariedade coa mobilización convocada e coas mulleres vítimas desta violencia patriarcal na USC, animando a todas aquelas que poidan a participar nesta sentada e mobilizarnos unha vez máis polos nosos dereitos, polas nosas vidas. Ver menos
Mobilizámonos contra as violencias machistas!!! Convocatorias do feminismo galego
➡️ A Coruña, 20h Manifestación! desde o Obelisco ➡️ A Estrada, 20.30h Diante do Concello ➡️ As Pontes, 20.30h na Praza do Hospital. ➡️ Barreiros, 20h diante do Concello ➡️ Betanzos, 20.30 h detrás do Palco da Música ➡️ Carballo, 20h na Praza do Concello ➡️ Carnota, 19.30h Praza de Pedra ➡️ Catoira, 20h no adro de Catoira ➡️ Cee, 20.30h na Praza 8 de Marzo ➡️ Celanova, 19.30h na Praza Maior ➡️ Cervo, 20h Praza dos Campos (San Cibrao) ➡️ Chantada, 20h na Praza do Cantón ➡️ Compostela, 20h Praza 8 de Marzo ➡️ Fene, 17h na Praza do Concello. ➡️ Lalín, 20.30h no Km0 ➡️ Lugo, 19.30h diante do Xulgado. ➡️ Melide, 20h Praza do Convento ➡️ Muros, 20h diante do Concello ➡️ O Porriño, 20h. na Praza do Concello ➡️ Ordes, 21h na Alameda ➡️ Ourense, 12h diante dos xulgados novos 20h Manifestación desde Subdelegación do Goberno ➡️ Padrón, 20h na Rúa Rosalía de Castro ➡️ Pontevedra, 19.30h Audiencia Provincial ➡️ Ribadavia, 20h Praza Maior ➡️ Ribeira, 19h Praza do Concello ➡️ Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa. ➡️ Vilaboa, 19.30h diante do Concello ➡️ Vilalba, 20.30h Praza da Constitución ➡️ Vila de Cruces, 20.30h Praza do Concello ➡️ Vilagarcía, 20.30 desde Praza Galicia ➡️ Vigo, 20h Manifestación! desde Vía Norte ➡️ Xinzo, 20h Praza Carlos Casares
Estamos nun momento de incertidume e de restricións á mobilidade e á vida pública mais desde a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres defendemos que non podemos abandonar as rúas e a loita contra a violencia machista e a súa visibilización. A saúde é unha cuestión prioritaria.
Dende a Marcha Mundial das Mulleres levamos dende o inicio da crise sanitaria defendendo a saúde como unha cuestión vital para as mulleres e a sociedade no seu conxunto e reivindicamos un sistema de saúde forte que poda dar resposta a esta e outras crises, con contratos decentes do persoal e recursos suficientes. Neste 25N defendemos ademáis que a loita contra a violencia machista é unha cuestión de saúde, individual e colectiva. Unha sociedade que non se mobiliza para combater a violencia que sufren as mulleres e as crianzas é unha sociedade enferma e que a crise sanitaria non pode ser unha excusa para desmobilizarnos.
Acción o día 24 en Vigo
Vídeo manifesto das compañeiras de FEM Forte que recolle textos da Marcha Mundial das Mulleres
Campaña de denuncia en Ourense dos asasinatos de Nerea Añel e Socorro Pérez
Este 25N saímos ás rúas contra a violencia machista e contra a invisibilidade que esta loita esta vivindo durante a crise sanitaria. A vida postérgase, para, confínase, pero a violencia continúa! Lugares das mobilizacións:
A Coruña, concentración 20h no Obelisco As Pontes, concentración 19.30h na Praza do Hospital E Estrada, concentración 20h diante do Concello Ferrolterra, concentración 19h Praza Amada García Carballo, cazolada 19.30h dende os balcóns Catoira, concentración 20h no Adro Celanova, concentración 19h na Praza Maior Compostela, concentración 20h Praza do Obradoiro Lalín, 20.30h concentración KM0. Lugo, 20h diante do Concello Marín, cazolada 20.30h dende os balcóns Miño, concentración 20.30h Praza do Parchís Ourense, manifestación 19h Subdelegación do Goberno San Cosme de Barreiros, 20h diante do Concello Vedra, concentración 20.30h velódromo municipal. Vigo, manifestación 19h saída Vía Norte Vilaboa, 20h diante do Concello Vilagarcía, concentración 20.30h na Praza de Galicia
Este 25N saímos ás rúas contra a violencia machista e contra a invisibilidade que esta loita esta vivindo durante a crise sanitaria. A vida postérgase, para, confínase, pero a violencia continúa!
Coa crise sanitaria da covid-19 chegou a escusa que moitas institucións e sectores estaban agardando para devolver á esfera íntima e doméstica ás mulleres. Para voltar responsabilizarnos da reproducciónda da vida e dos coidados individuais e colectivos.
A decisión de pechar os centros de ensino, escolas infantís, centros de día e centros de atención á diversidade, sen adoptar medidas de carácter público dirixidas a garantir os coidados de menores e persoas dependentes, supuxo que as mulleres asalariadas optasen por reducir as súas xornadas (mesmo na súa totalidade) para poder ficar a cargo da familia, ficando sen ingresos durante meses.
Pese a que as actividades esenciais resultaron ser maioritariamente as feminizadas (ámbito sanitario, comercio de alimentación, servizos de atención ás persoas, no fogar, na limpeza), non houbo unha reposta dos poderes públicos dirixida a revalorizar económica e socialmente estes oficios, senón que foron sometidas a unha sobreexplotación, en moitos casos, sen garantir a protección da saúde das traballadoras.
O confinamento obrigou a moitas mulleres a convivir co seu agresor, sobreexpoñéndoas a unha violencia extrema. Ademáis sumou en moitos fogares xornadas de teletraballo con tempos de coidado e coa necesaria organización para manter as redes afectivas e sociais sostendo ás persoas máis vulnerábeis durante os peores momentos de confinamento e distanciamento social.
Durante os meses da crise sanitaria as institucións paralizaron a maior parte dos servizos de prevención e atención a mulleres que sofren de violencia machista, os xulgados pararon procedementos de custodias, conflitos e todo tipo de procedementos se viron aprazados. Suprimíronse programas e servizos de atención e acompañamento e ficaron escasos recursos de emerxencia que xa antes da crise sanitaria non eran quen de dar resposta ás
necesidades das mulleres. En ningún momento se considerou a prevención e atención a mulleres que sofren violencia machista unha actividade “esencial” que non pode parar cando se pretende parar a vida nin cando se decide confinar á poboación e paralizar todo tipo de actividades.
Durante os meses da crise sanitaria as institucións paralizaron a maior parte da atención médica como consultas ordinarias, a preparación ao parto ou a atención a procesos de saúde en marcha. O contexto da Covid-19 está a servir de excusa para realizar ecografías e partos sen acompañante, separacións da díada nai/bebé, interferencias na lactación materna, parto coa colocación de mascarilla e sen posibilidade de mobilidade, incrementando a violencia obstétrica contra nós… Actuacións todas elas, contrarias aos dereitos das mulleres e as crianzas.
Cos protocolos da covid19 multiplicáronse os retrasaos na aplicación de sentenzas e se mantiveron actitudes previas nos procesos de denuncia nos que as mulleres continuamos a ser cuestionadas e agredidas polo sistema xudicial.
A crise sanitaria trae consigo unha crise económica que bate nas máis vulnerábeis e que precariza a quen peor estaba. Neste contexto as mulleres voltamos ser as máis agredidas pois en moitos casos a carga de coidados obrigou a abandonar os empregos remunerados e en moitas outras estes empregos viron reducidas as súas xornadas cun empeoramento das condicións económicas, a paralización do traballo informal polo confinamento ou os despedimentos dos empregos domésticos ou de coidados recaeron sobre todo sobre nós.
Neste contexto de violencias cara as mulleres as nosas compañeiras trans estan a sufrir ademáis ataques dende dentro e fóra do feminismo que se suman ás xa numerosas violencias que enfrentan día a día con altísimos porcentaxes de desemprego, acoso e agresións e discriminación. A crise sanitaria tamén veu a empeorar as súas condicións de vida.
E fronte a isto o que tivemos nos momentos máis duros da crise sanitaria foron ás veciñas, ás compañeiras, ás nosas irmás e amigas, redes de apoio mútuo e de coidados que nos sostiveron nos peores momentos, que sairon ao rescate das que máis sufriron estas violencias e que fixeron o que estado non foi capaz de facer: soster a vida.
Traballadoras dos servizos esenciais que teñen empregos precarios, salarios de miseria e condicións miserábeis foron as que sosteron a vida das máis vulnerábeis, as que se mantiveron firmes mentres todo afundía ao redor. As nosas iguais, as nosas amigas, veciñas, compañeiras, que priorizaron a vida fronte a todo e que renunciaron a que nos roubaran os afectos e a comunidade en medio do estado de excepción, apodado de alarma.
E tivemos, temos e teremos sempre a organización e o feminismo como ferramenta colectiva para denunciar as violencias que sufrimos, aquelas para as que o sistema e a sociedade xa miran como a sexual ou física e aquela que aínda hoxe non se vé como violencia pero que nos agrede constantemente na dura tarefa de vivir nun sistema que odia a vida e por iso lle quita valor.
Feminismo para afrontar a violencia económica, xudicial, institucional, a simbólica e a física e sexual, a que existe na educación, nos medios de comunicación, na sociedade que non tolera nen que a visibilicemos e por iso arranca as nosas pancartas, os nosos lazos pretendendo así apagar a nosa protesta.
Feminismo para combater a crise sanitaria que o capital enfronta deitando sobre nós toda a responsabilidade e toda a carga de traballo que nos ailla e nos empobrece, que nos entristece e pretende roubarnos o futuro e a alegría.
O 25-N participa desta reclamación conxunta esixindo un decálogo de medidas para eliminar a violencia obstétrica garantindo os máis altos coidados nos procesos de embarazo, parto e posparto.
Se non posúes certificado dixital nin chave365, podes facelo como achega. Lembra que podes facer por vía telefónica no 012 ou de xeito presencial cubrindo os modelos normalizados.Axúdanos e difunde.
Grazas pola túa colaboración.
Aos responsables da ÁREA SANITARIA DE OURENSE, VERÍN E O BARCO DE VALDEORRAS que competa, ESIXO:
1. Promoción e protección da lactación materna. Seguimos recibindo información falsa e contraditoria, baseada en mitos e opinións persoais, non respaldada pola evidencia científica e as guías clínicas propias do Ministerio de Sanidade e a OMS.Neste punto esiximos a publicación inmediata da Guía de Apoio á Lactación Materna para Profesionais, redactada polos profesionais da Área Sanitaria de Ourense, Verín e o Barco de Valdeorras en 2019.
2. Acompañamento para probas diagnósticas e partos. O contexto da Covid-19 está a servir de excusa para realizar ecografías e partos sen acompañante, separacións da díada nai/bebé, interferencias na lactación materna, parto coa colocación de mascarilla e sen posibilidade de mobilidade… Actuacións todas elas, contrarias á evidencia actual. Solicitamos a reapertura da Sala de Parto Natural para tódalas nais, ata o de agora en uso só para nais con PCR positiva.
3. Acompañamento e pel con pel coa nai nas cesáreas. Salvo situacións moi graves, o pel con pel coa nai é unha práctica posible e beneficiosa para ambos. O pel con pel co outro proxenitor/ proxenitora, debería usarse como última opción.
4. Información e consentimento expreso para a realización de manobras ou intervencións, como tactos vaxinais, canalizacións de vías venosas, administración de medicamentos, etc.
5. Cese inmediato da realización de prácticas desaconselladas pola OMS e o propio Ministerio de Sanidade, como a manobra Kristeller ou a manobra Hamilton, episiotomías de forma rutinaria, puntos do canal do parto innecesarios e non consentidos, etc.
6. Revertir o proceso de “acortamento” dos embarazos deixando por protocolo como mínimo ata a semana 42 e priorizar sempre o manexo expectante ante as intervencións innecesarias en embarazos saudables.
7. Que se priorice a alimentación de prematuros co leite materno e se deixe de obstaculizar ás nais e familias estar cas súas crianzas e realizar o método nai-canguro, que isto non “dependa do turno que che toca”.
8. Que se cumpla cos protocolos da IHAN e que a Unidade de Neonatos sexa realmente aberto asá 24 horas, que se ingrese às nais cos seus fillos e se permita a lactación materna a libre demanda, sen que todo isto, de novo, “dependa do turno que che toca”.
9. Que se pare o desmantelamento da Unidade de Lactantes que leva meses pechado e convivindo en camas supletorias creando habitacións triples, onde ubican bebés de 2 meses con nenas de 14 anos.
10. A inclusión dun sistema de cribado e seguimento que asegure e sosteña a saúde mental e emocional nos procesos de embarazo/ parto/ posparto/ aborto/ perda xestacional.
Desde a Marcha Mundial das Mulleres queremos animar e chamar á mobilización das compañeiras do feminismo galego neste 25 de novembro pois nos negamos a que a reivindicación e visibilización da violencia machista neste día fique confinada en 2020.
Sabemos que os tempos son difíciles para accionar fóra das lóxicas do sistema mais cremos que non podemos renunciar a mobilizarnos e a encher as rúas de feminismo precisamente no momento no que menos visíbel é a violencia machista. Como feministas temos un compromiso de loita contra a violencia machista e coidar da saúde de todas tamén é manternos mobilizadas e organizadas.
Coa crise sanitaria da covid-19 chegou a escusa que moitas institucións e sectores estaban agardando, para devolver á esfera íntima e doméstica ás mulleres. A decisión de pechar os centros de ensino, escolas infantís, centros de día e centros de atención á diversidade, sen adoptar medidas de carácter público dirixidas a garantir os coidados de menores e persoas dependentes, supuxo que as mulleres asalariadas optasen por reducir as súas xornadas (mesmo na súa totalidade) para poder ficar a cargo da familia, ficando sen ingresos durante meses.
A pandemia mostra que os coidados foron o primeiro acto civilizado da historia e que agora, máis ca nunca se require do feminismo, do coidado do colectivo como único xeito de que as mulleres salgamos adiante, de que esta tarefa non so recaía en nos e de que as administración tomen responsabilidade.
Por outra banda, pese a que as actividades esenciais resultaron ser maioritariamente as feminizadas (ámbito sanitario, comercio de alimentación, servizos de atención ás persoas), non houbo unha reposta dos poderes públicos dirixida a revalorizar económica e socialmente estes oficios, senón que foron sometidas a unha sobreexplotación, en moitos casos, sen garantir a protección da súa saúde.
O confinamento obrigou a moitas mulleres a convivir co seu agresor, sobreexpoñéndoas a unha violencia extrema. Parece que damos pasos atrás nos avances que conseguira o feminismo organizado de converter a violencia machista nun asunto visíbel e público cun debate aberto na sociedade para volver a relegala novamente a esfera íntima. Durante os meses da crise sanitaria as institucións paralizaron a maior parte dos servizos de prevención e atención a mulleres que sofren de violencia machista, os xulgados pararon procedementos de custodias, conflitos e todo tipo de procedementos se viron aprazados. Suprimíronse programas e servizos de atención e acompañamento e ficaron escasos recursos de emerxencia que xa antes da crise sanitaria non eran quen de dar resposta ás necesidades das mulleres. En ningún momento se considerou a prevención e atención a mulleres que sofren violencia machista unha actividade “esencial” que non pode parar cando se pretende parar a vida nin cando se decide confinar á poboación e paralizar todo tipo de actividades.
Estamos nun momento de incertidume e de restricións á mobilidade e á vida pública mais desde a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres defendemos que non podemos abandonar as rúas e a loita contra a violencia machista e a súa visibilización. Por isto, e pola responsabilidade de saber que se o feminismo non se mobiliza, a violencia machista non vai desaparecer, tomamos a decisión de lanzar convocatorias e sumarnos ás que xa se realizaran (Compostela) para encher este 25N a rúa de feminismo. E animamos a máis localidades a sumarse a esta iniciativa.
Aliás non imos descoidar o problema pandémico e achamos tan imprescindíbel como a mobilización o garantir a seguridade de todas as que participemos. Sendo responsábeis connosco e coa nosa loita garantiremos as medidas de seguranza para que a situación actual non actúe de impedimento contra a mobilización.
· Vigo, manifestación 19h saída Vía Norte
· Ourense, manifestación 19h Subdelegación do Goberno
· A Coruña, concentración 20h no Obelisco
· Ferrolterra, concentración 19h Praza Amada García
· Compostela, concentración 20h Praza do Obradoiro
Combater a violencia machista é unha prioridade para a saúde de todas.
Mobilizámonos contra as violencias machistas!!! 
A Coruña, concentración 20h no Obelisco
