Todos os días, as mulleres estamos en loita: para sobrevivir nun mundo cheo de guerra, machismo e pobreza, para vivir a vida que queremos e para transformar o mundo con xustiza. igualdade e liberdade. O 8 de marzo é o Día internacional das mulleres. Todos os anos, nesa data, saímos ás rúas organizadas para loitar.
O 2023 non é un ano calquera. Enfrontamos, a diario, ataques e agresións a un estado de benestar que se derruba por momentos. Enfrentamos tamén unha economía galega ao servizo de intereses alleos a Galiza. Como resultado das últimas crises fica desaparecido o suposto papel protector do sistema público de servizos sociais e a importancia dos servizos públicos no sistema capitalista vese relegada a un segundo, terceiro ou cuarto lugar.
Levamos moitos anos denunciando o desmantelamento dos servizos públicos fronte ao lucro do grande capital, alertamos das reformas, da queda do público fronte o privado. A resistencia feminista continua alerta na Galiza. Por iso nós, da Marcha Mundial das Mulleres, dicimos: Servizos públicos para mellorar a vida das mulleres!
Queremos axudas ás rendas mínimas na Galiza
Un bo exemplo de do desmantelamento dos servizos públicos son os datos da Xunta de Galiza nas axudas ás rendas mínimas. A aparición das axudas estatais repercutiu nunha redución en todas as comunidades autónomas, mais só se ergue Galiza como avantaxada ao ser a que menos está a gastar na parte máis vulnerábel da nosa sociedade.
Queremos unha sanidade pública.
Vivimos cun sistema sanitario debilitado até a asfixia. Cal é o resultado? Listas de espera eternas nunha crise sanitaria que levamos moitos anos vivindo e que neste momento está nunha situación dramática. Somos as mulleres as que máis pagamos os recortes no sistema sanitario, como usuarias coa nosa saúde e, como traballadoras coa precariedade. A situación deficitaria da atención primaria obrigounos a asumir unha mior atención a persoas idosas, crianzas e doente ante a falta de recursos sanitarios esenciais. O atrasamento nas citas, os desprazamentos a outros centros sanitarios ou mesmo áreas sanitarias por non funcionar adecuadamente, implica que sexamos as mulleres as que teñamos que estar sempre pendentes dos coidados das persoas coas que convivimos e temos que dedicar moito do noso tempo (e da nosa carga mental) dentro e fóra da xornada laboral. Unha vez máis vémonos obrigadas a poñer a atención doutras persoas por diante dos propios autocoidados pola carencia de recursos públicos.
O noso sistema sanitario reflite a practica as desigualdades propias da sociedade patriarcal cando as doentes somos nós. A subordinación que as mulleres sufrimos na sociedade reprodúcese nun sistema sanitario deseñado con valores masculinos e por homes.
Queremos un sistema educativo público.
Os recortes tamén lastran o sistema educativo: merman os cadros de persoal, pechan escolas no rural, aumenta a impartición de materias por profesorado non especialista, a desatención ás necesidades educativas especiais, etc. Todo isto non fai máis que dificultar un ensino público de calidade para as crianzas e mocidade das clases populares.
Tamén a imposibilidade de cursar estudos superiores pola dificultade de acceso e de recebimento de bolsas en prazo, que afectan a moitas clases populares na Galiza que teñen que deixar os estudos por imposibilidade económica.
Queremos un sistema público de ensinanza con perspectiva feminista que garanta a non discriminación e unha aprendizaxe libre.
Queremos centros xeriátricos.
Calcúlase que na Galiza hai un défice de máis de 14.000 prazas nos centros de atención a idosas. A xestión da maior parte das prazas existentes está en mais privadas, igual que en moitos centros de día. Esta aposta pola privatización repercuten nas usuarias, que teñen que padecer uns servizos que priman o lucro e non a atención.
Queremos unha vida sen violencia.
A violencia non cesa na Galiza. É a violencia contra as mulleres e nenas nas cidades, vilas e aldeas do país, a violencia contra a poboación LGBT. Vivimos agresións físicas, acoso sexual no traballo, somos asasinadas. A causa desta violencia é a desigualdade e o machismo crecente na sociedade e impregnado neste sistema, na que as mulleres non temos cabida.
Queremos a fin da violencia machista: uns servizos públicos que traballen na prevención, acompañamento e atención das mulleres que sofren violencia machista. Exiximos máis recursos e programas públicos para traballar na erradicación da violencia machista.
Queremos unha vida libre e autonomía das mulleres sobre os nosos corpos e sexualidades.
Queremos que as mulleres teñamos o dereito á vida que desexemos. Isto ten que ver, inclusive, co dereito a decidir ser nais e decidir como queremos maternar, cun sistema público de escolas infantís e baixas xustas e remuneradas para a crianza e a conciliación.
Queremos os nosos dereitos sexuais e reprodutivos garantidos.
Queremos dereitos, empregos, salarios e pensións dignas.
Queremos un sistema público de protección para o desemprego con cobertura das necesidades básicas: vivenda, alimentación e subministracións.
Queremos que sexan para todas, precisamos dun sistema público que garanta os dereitos de todas, o fin dos discursos de odio e a desaparición das leis de estranxería.
Estas son as nosas exixencias inmediatas!
Somos as grandes vítimas destas políticas non-sociais. Nós debemos paliar a pobreza de recursos que ofrecen as administracións, somos nós as que máis traballos ocupamos neses servizos de coidados sobreexplotas, nós somos as empobrecidas e é o noso deber darlle resposta ás carencias do sistema.
O que acontece cando fallan os servizos públicos? Debemos reducir a xornada de traballo ou mesmo renunciar a ter unha vida laboral para desenolver os coidados que os gobernos non garanten. Isto ten consecuencias: a curto prazo, na capacidade económica reducida, na sobrecarga mental, nas dificultades de poder promocionar no noso posto laboral; a longo prazo, na calidade das pensións, as galegas as máis baixas do estado e de media 350€ inferiores ás dos homes.
Neste sistema non temos a posibilidade de ter unha vida digna, con dereitos e libres de violencia. Só o feminismo e a clase traballadora unida, organizada e na rúa podemos poñer fin a un sistema de miseria e retroceso.
Seguiremos en marcha até que todas sexamos libres.
A Coruña, 20h Obelisco As Pontes, 20:30h saída do Concello Allariz, 20h Praza do Concello Ames, 18h Praza do Concello Betanzos, 20h detrás do palco da música Catoira, 20h Alameda Cee, 20h Praza 8 de marzo Chantada, 20h Praza Santa Ana Compostela, 20h Praza 8 de marzo Ferrol, 20h Praza Amada García Lalín, 20h KM0 Lugo, 20h Multiusos da Xunta Monforte, 20h Praza de España Noia, 20h Coliseo Noela O Porriño, 20h diante do Concello Ordes, 20:30h Alameda Ourense, 12:30h na Praza Maior | 20h manifestación Subdelegación Padrón, 21:30h saída da Estatua Rosalía Ponteceso, 20h saída do IES Eduardo Pondal Pontevedra, 20h Praza de Ourense Ribadavia, 20:30h Praza Maior Ribadeo, 20h Aparcadoiro público na rotonda do instituto Ribeira, 19:30h Praza do Concello Val Miñor, 12:30h no cruce da Ramallosa Verín, 12h Praza do Concello Vigo, 20h Praza dos Cabalos Vila de Cruces, 20:30h Praza do Concello Vilagarcía de Arousa, 20:30h Praza de Galiza Vilalba, 20h Praza Constitución
Este martes 14 de febreiro rexistramos unha queixa ante a Subdelegación do Goberno de Ourense por identificar a compañeiras o pasado martes 8 de febreiro logo da concentración polo feminicidio que tivo lugar en Baiona.
A Marcha Mundial das Mulleres cando organiza activdades reivndicativas faino de xeito responsabel. Por exemplo a manifestación do 8 M o ano 2021 en Ourense, en plena pandemia. Manifestación moi nutrida, que arrancando de Juan XXIII, percorreu as rúas da nosa vila ate o Complexo Hospitalario. Foi un exemplo de bon proceder e así foi recollido na prensa escrita. En todo momento mantivemos as esixencias que se nos fixeron de seguridade -baixo ameaza de sanción-, como a distancia de dous metros entre todas e cada unha das numerosas persoas que participaron foran ou non foran convivintes, e toda a xente acudiu ca obrigatoria mascarilla e amosou disposición a facilitar o benestar coletivo.
Dende o ano 2010 contamos 69 mulleres asainadas por violencia machista na Galiza. Cada un deses terribles asasinatos motivou a mesma convocatoria por pate da MMM en Ourense:
“Concentración ás 20h na Castañeira”
Estas convocatorias da MMM en resposta aos feminicidios non se limitan á vila de Ourense, convocouse neste caso en 32 localidades da Galiza, noutras ocasións en máis ou menos cidades mas nos últimos 8 anos nunca en menos de 20 por convocatoria. Sabemos que co mesmo motivo outras organizacións, partidos políticos, colexios, sindicatos, concellos e institucións autonómicas e estatais convocan concentracións e minutos de silenzo na nosa cidade sen que reciban o trato que vivimos o pasado 8 de febreiro.
Estas concentracións realizadas tras un feminicidio, son de raiba e de dor, e o sentimento que nos invade ante a cara máis cruel da violencia é a desolación, a impotencia, a indignación….
O pasado día 8 de febreiro por desgraza houbo que convocar xa que Beatriz Lijó Gesteira, de 47 anos foi asasinada diante das súas fillas menores. En Ourense non foi das concentracións máis numerosas que temos realizado, e ao remate, cando a xente xa andaba medio dispersa, dous axentes uniformados pedíronnos a nosa identificación.
Repítesenos cada vez que hai ocasión que non hai efectivos suficientes dos corpos de seguridade do Estado para garantir a seguridade das mulleres con ordes de afastamento… semella que si son abondo para presentarse ao finalizar unha concentración e ocupar o seu tempo e o noso identificando activistas feministas.
Hai moito tempo que a policia non interviña nunha das nosas actividades/accións e menos para identificar a compañeiras. Perplexas, preguntamos o motivo obtendo como resposta que ao ser máis de vinte persoas e non termos tramitado o permiso tiñan que proceder á identificación.
Negámonos a que a ocupación dunha acera (onde realizamos as concentracións) teña que estar tutelada polo Estado, e xa temos manifestado en máis ocasións que a ocupación de espazos que non implican alteración algunha da cidade non deben ser obxeto da actuación policial. Nunca antes se nos requerira a identificación ao finalizar a concentración ante un feminicidio e agardamos que non volte reptirs
Mas non só a policia uniformada nos pediu identificarnos senón que de entre a xente que aínda quedaba arredor da Castañeira, apareceron dous axentes máis, sen uniforme que insistiron en identificarnos, e un deles recoñece ser él o que dá a orde.
Ante isto a nosa queixa na Subdelegación do Goberno de Ourense, en mans do PSOE para coñecer os motivos que levan a esta actitude cara o feminismo organizado na cidade. Que provocou este cambio de actitude na policía, que motivou que viñeran a interceptar a tres mulleres da organización, con que finalidade?
Non comprendemos esta acción policial cando estamos fartas de escoitar que contamos cun Pacto de Estado pola Igualdade que compromete a todas as Institucións a volcarse na loita contra a violencia de xénero, e que as Forzas e Corpos de Seguridade do Estado están especialmente implicados nesta loita.
Esiximos saber por que se envían axentes de paisano ás nosas mobilizacións.
As compañeiras de Lugo chaman a mobilizarnos masivamente para dar resposta ao asasinato de Cristina Cabo Buján o pasado domingo.
As últimas informacións que coñecemos hoxe mesmo parecen indicar que o asasinato pode ter tintes machistas e por tanto entendemos que cómpre dar resposta colectiva a este crime!
🔴🔴 MOBILIZACIÓNS ANTE O ASASINATO DE CRISTINA CABO EN LUGO
Desde o feminismo galego chamamos a mobilizarnos masivamente para dar resposta ao asasinato de Cristina Cabo o pasado domingo en Lugo
Nin un paso atrás contra a violencia! Suma a túa localidade!
LISTAXE DE MOBILIZACIÓNS: [EN ACTUALIZACIÓN]
A Coruña, 20h Obelisco A Gudiña, diante do Concello As Pontes, 20:30h Praza do Hospital Ames, 20h Praza da Maia Betanzos, 20h detrás do palco da música Cabanas, 19:30h diante do Concello Carnota, 19h Praza da Pedra Celanova, 19:30h Praza Maior Compostela, 20h Praza 8 de marzo Ferrol, 20h Amada García Lugo, 20h diante do Concello Moaña, 18:30h Praza do Concello Noia, 20:30h diante do Concello O Porriño, 20h diante do Concello Ourense, 20h Castañeira Outes, 20:30h diante do Concello Padrón, 21h fronte ao Concello Pontevedra, 20h Audiencia Provincial Ribadeo, 20:30h Praza 8 de marzo San Cibrao (Cervo), 20:30h diante da casa da cultura Vigo, 20:30h no MARCO
→ A Coruña, 20h no Obelisco. → A Estrada, 20h30 Praza do Concello → As Pontes, 19h30 Praza do Hospital → Betanzos, 20h30 detrás do palco da música → Carnota, 19h30 Praza da Pedra → Catoira, 20h Alameda do Concello → Cee, 20h na Praza 8 de marzo → Celanova, 19h30 Praza Maior → Compostela, 20h Praza 8 de marzo → Lalín, 20h30 Praza da Igrexa → Lugo, 20h diante da Subdelegación do Goberno → Narón, 19h30 Praza da Gándara → Noia, 20h30 diante do Concello → O Porriño, 20h Praza do Concello → Ordes, 20h30 Alameda → Ourense, 20h Castañeira → Ponteceso, 20h Praza do Recheo → Pontevedra, 20h Audiencia Provincial → Ribadavia, 20h Praza Maior → Sarria, 20h30 Praza da Vila → Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa → Vigo, 20h Vía Norte → Vilagarcía, 20h30 Praza de Galiza → Vila de Cruces, 19h Praza da Igrexa → Vilalba, 20h30 na Praza da Constitución
Posicionamento político da Coordinadora Nacional Galega da Marcha Mundial das Mulleres:
A data 25 de novembro, escollida no 1981 no I Encontro Feminista Latino – Americano e do Caribe, presta homenaxe ás irmás Mirabal, vítimas do feminicidio e da ditadura. Elas foron ecarceradas, violadas e asasinadas a mando da ditadura da República Dominicana nos anos 60. En nome da memoria colectiva, o día marca as loitas polo fin das violencias contra as mulleres.
Neste momento, vivimos nun contexto de crise no que sentimos a devastación causada polo capitalismo, que se tornou aínda máis visíbel nestes últimos 3 anos desde a pandemia e que se incrementou cos movementos xeopolíticos no leste do continente europeo que agudizaron a inflación e a carestía da vida até chegar uns niveis sen precedentes e que de novo, aumentou a situación de emerxencia social e crise.
Hoxe, as contradicións acumuladas polo capitalismo chegaron ao punto de ser insostíbeis, o aumento do desemprego, da inseguranza, a inestabilidade económica… volveu evidente que o sistema precisa aumentar a explotación e o empobrecemento xeral da poboación para poder sobrevivir. A privatización e mercantilización dos servizos públicos, a crise ecolóxica e climática, os intereses capitalistas e corporativos colocados por diante da nosa saúde, o poder imparábel das transnacionais… son efectos do agravamento do conflito capital-vida.
Sabemos que son tempos difíciles para facer traballo fóra das lóxicas do sistema mais é a nosa obriga, neste 25 de novembro, seguir sinalando as violencias que nos atravesan a todas e cada unha de nós e que cada día son agravadas por un sistema no que non poderemos nunca sermos libres.
É por isto que escollemos o lema Se o presente é loita, o futuro será libre, para podermos ser quen de analizar todas as violencias que nos atravesan e ter a capacidade de dar unha resposta contundente e alzar a voz en denuncia de todas elas. Porque ningunha pode ter cabida na nosa vida.
A violencia psicolóxica: as emocións anteceden e, a súa vez, forman parte de todas as violencias coas que o patriarcado nos agrede. Algunhas destas violencias correspóndense con iso que Bourdieu definiu como violencia simbólica; aquela indirecta e dificilmente identificábel, que nos converte en persoas agredidas mais sen consciencia de selo. Esta violencia, aínda que non se exerce de xeito directo sobre todas nós, sirve como un aviso, a través do medo, sobre aquilo que non debemos ser ou facer; aconteceu no verán, coas picadas denunciadas masivamente por mozas cuxo obxectivo era, fundamentalmente, reforzar a posición de poder do xénero masculino sobre as mulleres e arrebatarnos a liberdade de gozar seguras do noso tempo de ocio.
Neste caso co medo e noutros milleiros con diversas emocións, o patriarcado tenta anularnos coma suxeito de noso, tendo como ferramenta fundamental a violencia psicolóxica que sobre nós se exerce. En moitos casos esta violencia diríxese á nosa individualidade, como acontece nos casos de violencia machista que moitas mulleres sofren nas súas relacións de parella. Porén, todas nós sufrimos unha violencia psicolóxica estrutural, non individualizada, que determina en certa medida a nosa relación co mundo e a nosa autoconcepción.
Esta violencia psicolóxica estrutural viría representada polos canons de beleza, polo mito do amor romántico, pola división do traballo e pola idea mesma de feminidade. Consistiría na imposición duns estándares -físicos, románticos, laborais e emocionais- imposíbeis de acadar e mesmo prexuizosos para nós e o noso entorno. Estes estándares reforzarían os roles de xénero que nos sitúan nunha situación de dependencia e subordinación ao home na que este exerce violencia sistemática sobre nós. A súa vez, os medios de comunicación, a arte e toda manifestación na que o capital ostenta a hexemonía viría a reproducilos e reforzalos.
De igual modo, estas ideas, en tanto en canto a división público-privada non existe realmente, virían a manifestarse na nosa vida persoal de diferentes formas. A nivel individual, cunha maior tendencia das mulleres a situacións de depresión ou trastornos como os da conducta alimentaria, relacionándose coa carga mental, o traballo no eido dos coidados que se complentaría co propio traballo asalariado ou a imposición dun canon imposíbel de acadar. A nivel relacional, coa vixencia dun mito acerca do amor romántico que reforza os roles de xénero na esfera da parella, romantiza as situacións de abuso e maltrato sufridas por moitas mulleres e xustifica a violencia exercida polo home.
Para pór fin a todas estas violencias baixo a violencia psicolóxica, acreditamos na existencia de institucións que faciliten a loita contra este sistema e por iso reclamamos:
Reforzo da atención psicolóxica nos CIM
Reforzo da atención psicolóxica nos centros Quérote +
Atención psicolóxica con perspectiva de xénero garantida na seguridade social.
A violencia na saúde mental das mulleres: a ausencia de perspectiva de xénero na medicina é un serio problema para a nosa saúde. No día a día, sabemos que a atención a homes e mulleres ante síntomas similares relacionados co malestar emocional, non se analizan co mesmo rigor nas consultas médicas, e a miúdo trivialízanse ou menosprézanse as expresións de malestar das mulleres. Aliás, padecemos todas as persoas unha atención sanitaria que carece de recursos suficientes para prestar a atención necesaria e que habitualmente recorre á saída fácil do tratamento farmacolóxico, negando o acceso a outro tipo de solucións verdadeiramente terapéuticas.
Historicamente a psiquiatría converteu en doenzas mentais os malestares que padecemos as mulleres por efecto das violencias machistas que sufrimos ao longo de toda a nosa vida. O invento da histeria como doenza mental propia das mulleres dá boa mostra do papel da psiquiatría como ferramenta coercitiva ao servizo do patriarcado. Non só coas mulleres, tamén coas persoas homosexuais e trans actuou como correctora das disidencias coa norma. En nome da ciencia médica practicouse o illamento en centros psiquiátricos, as técnicas como o electroshock, a contención mecánica, as terapias de conversión, a droga dura da medicación, etc. A crenza popular de seren as tolas persoas agresivas facía aceptábel o uso destas prácticas e arredalas da sociedade, ficando así oculta a doenza psíquica e o seu estigma para a persoa e a familia. Aínda persisten as prácticas que anulan a vontade destas persoas, que lles negan calquera capacidade de decisión, convertendo as familias ou os profesionais nos seus enterradores en vida.
A patoloxización do malestar emocional está máis presente que nunca. É a consecuencia das dinámicas sociais do sistema capitalista e patriarcal, que só obedecen á máxima do beneficio económico das minorías, unha sociedade a cada paso máis deshumanizada, onde a atención e os coidados que todas precisamos non teñen cabida.
A depresión e a ansiedade son diagnósticos que se multiplican por tres no caso das mulleres. E non é estraño se temos en conta que a atención ás persoas dependentes seguímola asumindo case exclusivamente as mulleres, que multiplicamos as nosas tarefas coas dobres xornadas, que o noso traballo está infravalorado, que soportamos a presión das exixencias dos canons de beleza e da suposta feminidade a través da obxectualización do noso corpo, que convivimos co medo ou coa experiencia de sermos vítimas de agresións sexuais e outras violencias… Todo isto non se cura con psicofármacos, o que nos cómpre é derrubar o sistema capitalista e patriarcal e nese camiño aspiramos á realización dos seguintes obxectivos inmediatos:
Unha atención sanitaria con perspectiva de xénero que dea prioridade á saúde mental.
Que se aborde a saúde mental desde terapias humanizadas, desde a atención, a comunicación e o respecto.
Unha educación inclusiva, que ensine o autocoñecemento do corpo e das emocións, co que se aprenda a situar nun lugar central o coidado propio e o coidado das outras.
A violencia sexual: Hai unha problemática que atinxe á totalidade do territorio galego, Galiza é a quinta comunidade con máis mulleres en situación de prostitución e con máis burdeis, colocándose por diante doutras do Estado Español con maior poboación. O emprego de substancias para inhibir a vontade das mozas nos espazos de ocio, os ataques sistémicos ás xogadoras de equipos deportivos, as agresións sexuais… son exemplos da mesma problemática: a obxectificación e hipersexualización das mulleres.
Somos vistas como un obxecto de pracer, sen vontade nin opinión, categorizadas como humanas de segunda, as eternas vítimas rexulgadas nun sistema baseado na cultura da violación. O dedo acusador nunca sinala o agresor, sempre á agredida. Somos as agredidas quen debemos readaptarnos para encaixar nos roles que nos impoñen, quen temos que xustificar o non ser agredidas para encaixar nun sistema no que o patriarcado nos explota e agrede.
Fronte á violencia sexual que golpea na vida de moitas mulheres de diferentes xeitos pedimos:
Programas que favorezan a superación da situación de mulleres en situación de prostitución e de trata.
Acceso das persoas prostituídas e as súas crianzas a mecanismos de protección social (vivenda, saúde, escolarización, formación profesional…)
Creación, por parte do Estado Español, de programas de saída da prostitución que garantan ás mulleres a oportunidade de iniciar un novo proxecto de vida, libre de todo tipo de violencia.
Talleres e obradoiros de educación sexual que se impartan a axentes orgánicos que traballen con calquera tipo de violencia sexual.
A violencia institucional:A violencia institucional ocorre cando axentes ou membros de organismos públicos levan a cabo de xeito inadecuado as súas funcións e non proporcionan nin a información nin os servizos de forma adecuada provocando un trato inxusto e incorrendo en situacións de abuso de poder. Neste sentido, calquera autoridade pode incorrer neste tipo de prácticas que teñen efectos discriminatorios e negativos directos nos dereitos das mulleres e que poden afectar tanto a integridade individual como a colectiva.
Quen goberna e lexisla, actúa e traballa en suposto beneficio da totalidade da poboación. Este tipo de agresións contra a vida das mulleres pode darse de xeitos moi diferentes, unha das máis visibles é a que exercen as forzas policiais e que a maior parte das veces se dan en contextos de desigualdade. Deste xeito, actúan violando os seus propios límites e controlan ou maltratan sectores populares dun modo co que non actuarían cos sectores poderosos. A violencia que exercen as propias forzas de seguridade vaise sumando ás das propias institucións públicas que en moitos casos se manifesta con neglixencias, falta de solucións, indiferenza, mal proceder a mantenta…
Un exemplo moi recorrente da violencia institucional é a chamada revitimización, cando ocorre un dano a cause dun delito, é a vítima a que ten que falar disto. Isto quere dicir que a vítima volve padecer un perxuízo ao ser cuestionada polo delito que se cometeu contra ela, isto é aínda maior cando falamos da violencia machista na xustiza.
Violencia xudicial
Cada día nas comisarías e xulgados da Galiza mulleres que denuncian violencia machista ven violentados os seus dereitos á defensa, á protección das súas fillas ou á protección fronte aos seus agresores. Falta de asesoramento cando se decide denunciar e no momento da denuncia e do atestado policial que as acompañará durante todo o proceso posterior, medidas cautelares que na mesma orden se dita afastamento para os agresores e vistas do agresor ás súas crianzas, réximes de visitas para agresores sexuais das crianzas, informes que culpabilizan, xulgan ou revictimizan ás mulleres, unha xudicatura machista empeñada en que os maltratadores poden ser bos pais para crianzas que a lexislación xa define como vítimas de violencia machista, falta de formación, falta de empatía e implicación dos axentes que interveñen nos procesos xudiciais, falta de xulgados específicos de violencia machista, …
Todo isto sucede cada día no noso país, marcando a vida de mulleres e crianzas para as que a violencia nunca remata coa denuncia senón que pasa do ámbito máis privado ao público, engadindo á violencia machista a institucional. Non se trata só de que se emitan sentenzas machistas; trátase de todo o proceso xudicial que lonxe de protexer ás mulleres e ás crianzas acaba por sometelas a máis violencias.
A responsabilidade de que isto remate é colectiva, comezando por todas e cada unha unha das persoas que interveñen no proceso: dende quen recibe á agredida cando vai denunciar, pasando por quen realiza os informes ignorando o benestar das mulleres e das crianzas, a quen dicta sentenza ou atende nos puntos de encontro familiar. Cada unha destas intervencións pode xerar unha violencia ou contribuír para acabar con ela.
Para frear esta violencia institucional no marco da xustiza é preciso coñecer e sinalar o que esta pasando, facernos conscientes de que de nada serve todo o traballo que facemos para que a sociedade tome consciencia, identifique e denuncie a violencia machista se o proceso de denuncia vai colocar ás mulleres e ás crianzas en situación de sufrir máis violencia.
Por isto reclamamos ás institucións:
Información pública do proceso de denuncia machista e dos dereitos das mulleres: a estar acompañadas por avogadas no momento da denuncia, á atención psicolóxica e o acompañamento, a solicitar medidas de protección, a coñecer os recursos á súa disposición.
Formación específica de todo o persoal e axentes que atenden a mulleres que sufren violencia machista en todos os níveis da administración pública: policial, xudicial, administrativo e social.
Dotar aos CIMM da Galiza de medios suficientes para a atención e asesoramento de mulleres que sufran violencia e que ese persoal que acredite formación específica en violencia machista.
Esixir que os recursos públicos postos a disposición da atención e o acompañamento das mulleres que sufren violencia machista mediante programas ou finanzamento público traballen de forma coordenada e se informe da disponibilidade dos mesmos a todos os axentes que interveñen. A violencia machista non sabe de horarios de oficina.
Revisión da atención e servizo que se presta nos organismos públicos nos que se emiten informes que afectan aos procesos de denuncia: Incrementar o persoal do IMELGA e supervisar a súa formación en materia de violencia machista para evitar que se empreguen invencións como o Síndrome de Alienación Parental contra as mulleres.
Modificar o decreto dos Puntos de Encontro Familiar para esixir formación específica sobre violencia machista ás traballadoras dos mesmos, garantir a protección das nenas e nenos e establecer un tratamento diferenciado para casos nos que exista sospeita de violencia machista e facelo con xestión pública e non privatizada.
Modificar o decreto dos Puntos de Encontro Familiar para esixir que nos casos de viollencia machista non se empregue pois a finalidade deste recurso é a normalización das relacións familiares.
Solucións económicas reais para as mulleres que denuncian violencia machista que garantan a súa capacidade económica como incrementar o salario da liberdade en cuantía e duración.
Esiximos á Xunta de Galiza instar ao Ministerio de Xustiza e ao goberno do Estado a:
Aplicar a lexislación internacional en materia de violencia machista retirando as visitas das crianzas a homes denunciados por agresións machista ate a existencia dunha sentenza firme.
Retirar as visitas e patrias potestades das crianzas a homes denunciados por agresión sexual ou maltrato infantil ante a existencia de sentenza firme por violencia machista.
Reclamar o fin da imposición da custodia compartida imposta con maltratadores.
Modificar a Lei 1/2004, de 28 de decembro, de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero para establecer medidas de protección das crianzas vítimas de violencia machista fronte ao agresor.
Creación de máis xulgados específicos de violencia machista na Galiza con persoal especializado.
Tamén a violencia na saúde e no sistema de saúde galego que nos priva sistematicamente do acceso a un sistema sanitario autocentrado en nós. Un sistema sanitario que é desmantelado por momentos desde o goberno da Xunta de Galiza, que precisa maior investimento, que precisa pór atención na saúde das mulleres. Condeamos a violencia que se desenvolve no sistema de saúde, desde a falta de investimento e educación sexual, como a falta de formación de moitas das profesionais no SERGAS, a aínda non garantida práctica de interrupción do embarazo en todos os hospitais do noso país, a violencia xinecolóxica e obstétrica, o incumprimento sistemático dos plans de parto, a vulneración dos dereitos en todos os aspectos na saúde das mulleres. Para isto reclamamos:
Unha liña de programas de formación e divulgación sobre dereitos sexuais e reprodutivos a través dos CIMM en colaboración coas entidades locais.
Campañas especificas de acceso a anticonceptivos e programas de educación afectivo sexual a través dos Centros Quérote +
Unha materia obrigatoria no Ensino Obrigatorio con contidos específicos sobre educación afectivo-sexual, relacións, identidade e xéneros.
Maior investimento en saúde das mulleres, é dicir, máis investigación en patoloxías que afectan especialmente ás mulleres.
Dereito ao aborto garantido na sanidade pública galega
A exixencia do cese da violencia obstétrica cara as mulleres
O 28 de setembro é o Día de Acción Global polo acceso ao aborto legal e seguro. Desde a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres reivindicamos a necesidade de facer efectivo o dereito conquistado polo movemento feminista no ano 2010 a través da lei de interrupción voluntario do embarazo.
Coa posterior modificación do Partido Popular en 2015 as mulleres de 16 e 17 anos ven privada a súa capacidade decisión sobre os seus corpos pois deben conseguir un permiso paterno (ou xudicial) para interromper un embarazo. Neste ano 2022 sairá adiante por fin a modificación lexislativa que devolva ás mulleres de 16 e 17 anos a capacidade de decidir sobre os seus corpos e a maternidade.
Para alén diso a sanidade pública galega, amparada na incompleta lei do 2010, esta a financiar abortos en clínicas privadas debido a casos de obxección de conciencia do persoal sanitario. En casos de interrupcións voluntarias de embarazos de máis de 9 semanas no que a motivación é a saúde psicolóxica da muller a sanidada pública non é quen de garantir a realización da intervención e acaba financiando a mesma en centros privados. Así dende Ourense e Lugo as mulleres teñen que desprazarse fóra da provincia. En casos nos que se superan as 14 semanas os desprazamentos son mesmo fóra da Galiza, coa dificuldade engadida que ten o desprazamento a tantos kilómetros para unha intervención médica. Esiximos que o SERGAS garanta a IVE libre e todos os casos médicos que a lei permite.
Así o dereito ao aborto seguro e na sanidade pública aínda é hoxe unha conquista pendente no noso país. Cómpre mudar a lexislación para que o personal sanitario non poda negarse a facer unha intervención legal e impedir asi que a IVE se convirta nun negocio máis para as clínicas privadas, financiado co diñeiro de todas, incrementando o gasto que implicaría unha intervención no centro máis próximo ao lugar de residencia da muller.
Dende a Coordenadora Galega da Marcha Mundial das Mulleres reivindicamos a necesidade de facer efectivo o dereito conquistado polo movemento feminista no ano 2010 a través da lei de interrupción voluntario do embarazo e coa modificación que terá lugar neste 2022 tamén garantindo medios para que exista educación afectivo sexual nas escolas, acceso a anticonceptivos nos centros quérote e recursos e programas sobre reproducción nas institucións locais como os CIMM, más Centros de Orientación Familiar con recursos e personal co fin de colocar todas as ferramentas ao dispor das mulleres que permitan reducir as IVE, e en todo caso, garantilas na sanidade pública.
Alén de todo isto, denunciamos:
O desenvolvemento do Real Decreto Lei 7/2018 sobre Acceso universal ao sistema nacional de saúde é insuficiente e xera situacións de vulneración do dereito á saúde, concretamente o dereito á atención da saúde sexual e reprodutiva, con trabas administrativas a mulleres embarazadas en situación de irregularidade ou petición de asilo. Este tipo de atención depende da vontade das e dos profesionais e isto provoca situacións de descoñecemento e irregularidades na atención.
Que Galiza sexa a CA que menos matronas ten no Estado Español, hai tan só 1 por cada 10.000 habitantes.
Que malia a moción presentada no Parlamento Galego no 2019 a día de hoxe a Xunta segue aplicando a obxección de conciencia por cuestións ideoloxicas para non practicar IVEs.
Que partir da semana 14 o sergas non practica abortos euxenésicos.
Que educación sexual segue sen ser obrigatoria nin estar presente no currículo escolar na ensinanza obrigatoria.
Esiximos tamén que a Xunta de Galiza abandone a súa pasividade e desinterese para asumir as súas competencias e garantir:
Unha liña de programas de formación e divulgación sobre dereitos sexuais e reprodutivos a través dos CIMM en colaboración coas entidades locais.
Campañas especificas de acceso a anticonceptivos e programas de educación afectivo sexual a través dos Centros Quérote +
Unha materia obrigatoria no Ensino Obrigatorio con contidos específicos sobre educación afectivo-sexual, relacións, identidade e xéneros.
DEREITO AO ABORTO XA. ESTAMOS FARTAS DE AGARDAR. ABORTO LIBRE E GRATUITO FORA DO CÓDIGO PENAL, NA GALIZA E EN TODOS OS PAÍSES DO MUNDO!
Este venres 2 de setembro reúnese a asembleas da Coordenadora Local da Marcha Mundial das Mulleres na Louriña para continuar organizando o feminismo de base
A asemblea da Louriña vén de constituírse hai poucos meses mais levan organizando traballo desde aquela por toda a súa comarca, suma connosco!
Os Cafés Feministas que iniciamos en Ourense a principios de 2020 estan sendo espazos de reflexión e partilla que en moitas ocasións traen ideas para acción como é o caso desta campaña que naceu na localidade mas que pretendeu chegar a todo o país.
Recollendo un lema histórico do feminismo galego como é “Na noite e na festa o machismo sempre apesta” apostamos por unha campaña de visibilización desa violencia que sufrimos as mulleres nos espazos de ocio e que tanto se naturaliza.
Hoxe cobra máis actualidade que nunca ante as numerosas denuncias e o aumento das agresións por submisión química. E logo de varios anos de pandemia e a recuperación do ocio pensamos que é bo momento para recuperala. Todas de forma individual ou colectiva trazamos estratexias de defensa e resposta ante esas violencias que toman forma de comentarios, asedios, invasión do noso espazo, violencia física ou sexual e precisamos visibilizar colectivamente que esa violencia existe e que debe ser outro dos campos de batalla que afrontemos como feministas. Se hai violencia non hai lecer nen festa.
A segunda parte da campaña pretende recoller os relatos desas violencias nun mapeado dos locais e lugares onde as sufrimos para sinalar e visibilizar o que esta pasando e a necesidade de enfrontalas de forma colectiva con accións directas ou campañas específicas que as poñan en evidencia.
Na páxina www.feminismo.gal existe un cuestionario no que queremos que as mulleres denuncien esa violencia que moitas veces fica no íntimo ou no reducido círculo de amizadas e que non sae á luz. Animámosvos a todas a distribuír o material e a facer parte desta campaña.
Nos últimos días estamos tendo numerosas noticias de agresións a mulleres coa submisión química como método para o abuso. Varias denuncias no noso país póñennos en alerta e cremos que temos que falar de como nos armamos e protexemos ante estas prácticas. Se sintes que algo anda mal pide axuda, se alguén pide axuda dálla.
A maior ferramenta que temos contra o patriarcado é a sororidade.
Se notas unha picada estando de festa:
Non penses que foi unha sensación, é un novo método de submisión química para agresións sexuais.
Pide axuda (á seguranza, ás amigas, camareiras…)
Informa á policía, acode a un hospital para pedir un protocolo de submisión química.
Manifesto da Coordenadora Local da Louriña da Marcha Mundial das Mulleres ante o acontecido coa veciña do Porriño, no 28 de xullo de 2022:
Querémonos libres, sen medo e vivas. Este lema feminista non é vacuo de contido. Está vixente e por el nos volvemos concentrar hoxe aquí.
A uns escasos 500 metros deste lugar, ata o luns pasado, unha vivenda do concello do Porriño volveuse converter, durante seis longos días, nunha caverna de terror para unha muller. Nel, un home sentiuse con dereito de privala de liberdade, de dignidade, de poder amputarlle os seus dereitos, como humana, máis básicos. Aquí, ao noso lado, un mozo de 26 anos sentiuse con lexitimidade de exercer a forza e o dominio que o patriarcado lle transmitiu que ten.
Isto demóstralle, a aqueles que o poñen en dúbida, que a violencia machista sistémica segue aquí, entre nós; e mantense nas novas xeracións. Non é algo do pasado superado; senón que se mantén con forza na nosa mocidade. Non é un acaso. Os discursos violentos ós que asistimos, o ataque frontal aos nosos dereitos e liberdades como mulleres, menosprezando as nosas denuncias, teñen estas consecuencias.
Como xa dixemos, este é un problema sistémico, do propio sistema social que construímos. E como tal debe ser tratado. E iso lévanos a facernos preguntas.
Debemos preguntarnos como un home en busca e captura por un “caso similar”, tal e como o cualifica a prensa, podía estar na súa casa, cunha muller secuestrada. Supoño que debía estar ben aparcado e por iso a policía non o molestou.
Debemos preguntarnos como, despois de que a familia denunciase a súa desaparición, a ninguén se lle ocorrese ir chamar á porta da casa da súa exparella, un home en busca e captura por violentar unha muller.
Debemos tamén preguntarnos se esta vai ser, outra volta, unha ocasión na que o sistema xudicial patriarcal nos vai decepcionar. Unha ocasión na que humille e desprece unha muller fortemente violentada, pero que, seguramente, fixo algo que lles parece que relativiza o feito polo agresor, secuestrador, violador.
Mais sempre en toda noite aparece unha estrela que dá luz. Neste caso, como tamén é habitual, a luz vén da comunidade. Foi unha veciña quen deu a voz de alarma, quen se agouchou para recoller os papeis de socorro e quen creu. Porque é fundamental crer, apoiar, darnos a voz que nos roubaron ás vítimas. E iso só o podemos facer todas e todos nós: o poder da comunidade. A fortaleza da acción comunal é tan grande como nós queiramos que a sexa. E, neste caso, salvou unha vida.
Como somos conscientes desa forza grupal, mulleres da Louriña conformamos a Marcha Mundial das Mulleres aquí, na nosa comarca. Con forza, con vontade de que o patriarcado encontre unha parede grande e valente que lle diga: chega xa! Querémonos libres, sen medo e vivas!!!
Info na web: 
COIDÉMONOS ENTRE TODAS. 
