Galiza - Marcha Mundial das Mulleres

8M | Servizos públicos para mellorar a vida das mulleres

Marzo 8, 2023Febreiro 28, 2023 por administradora

Todos os días, as mulleres estamos en loita: para sobrevivir nun mundo cheo de guerra, machismo e pobreza, para vivir a vida que queremos e para transformar o mundo con xustiza. igualdade e liberdade. O 8 de marzo é o Día internacional das mulleres. Todos os anos, nesa data, saímos ás rúas organizadas para loitar.

O 2023 non é un ano calquera. Enfrontamos, a diario, ataques e agresións a un estado de benestar que se derruba por momentos. Enfrentamos tamén unha economía galega ao servizo de intereses alleos a Galiza. Como resultado das últimas crises fica desaparecido o suposto papel protector do sistema público de servizos sociais e a importancia dos servizos públicos no sistema capitalista vese relegada a un segundo, terceiro ou cuarto lugar.

Levamos moitos anos denunciando o desmantelamento dos servizos públicos fronte ao lucro do grande capital, alertamos das reformas, da queda do público fronte o privado. A resistencia feminista continua alerta na Galiza. Por iso nós, da Marcha Mundial das Mulleres, dicimos: Servizos públicos para mellorar a vida das mulleres!

Queremos axudas ás rendas mínimas na Galiza

Un bo exemplo de do desmantelamento dos servizos públicos son os datos da Xunta de Galiza nas axudas ás rendas mínimas. A aparición das axudas estatais repercutiu nunha redución en todas as comunidades autónomas, mais só se ergue Galiza como avantaxada ao ser a que menos está a gastar na parte máis vulnerábel da nosa sociedade.

Queremos unha sanidade pública.

Vivimos cun sistema sanitario debilitado até a asfixia. Cal é o resultado? Listas de espera eternas nunha crise sanitaria que levamos moitos anos vivindo e que neste momento está nunha situación dramática. Somos as mulleres as que máis pagamos os recortes no sistema sanitario, como usuarias coa nosa saúde e, como traballadoras coa precariedade. A situación deficitaria da atención primaria obrigounos a asumir unha mior atención a persoas idosas, crianzas e doente ante a falta de recursos sanitarios esenciais. O atrasamento nas citas, os desprazamentos a outros centros sanitarios ou mesmo áreas sanitarias por non funcionar adecuadamente, implica que sexamos as mulleres as que teñamos que estar sempre pendentes dos coidados das persoas coas que convivimos e temos que dedicar moito do noso tempo (e da nosa carga mental) dentro e fóra da xornada laboral. Unha vez máis vémonos obrigadas a poñer a atención doutras persoas por diante dos propios autocoidados pola carencia de recursos públicos.

O noso sistema sanitario reflite a practica as desigualdades propias da sociedade patriarcal cando as doentes somos nós. A subordinación que as mulleres sufrimos na sociedade reprodúcese nun sistema sanitario deseñado con valores masculinos e por homes.

Queremos un sistema educativo público.

Os recortes tamén lastran o sistema educativo: merman os cadros de persoal, pechan escolas no rural, aumenta a impartición de materias por profesorado non especialista, a desatención ás necesidades educativas especiais, etc. Todo isto non fai máis que dificultar un ensino público de calidade para as crianzas e mocidade das clases populares.

Tamén a imposibilidade de cursar estudos superiores pola dificultade de acceso e de recebimento de bolsas en prazo, que afectan a moitas clases populares na Galiza que teñen que deixar os estudos por imposibilidade económica.

Queremos un sistema público de ensinanza con perspectiva feminista que garanta a non discriminación e unha aprendizaxe libre.

Queremos centros xeriátricos.

Calcúlase que na Galiza hai un défice de máis de 14.000 prazas nos centros de atención a idosas. A xestión da maior parte das prazas existentes está en mais privadas, igual que en moitos centros de día. Esta aposta pola privatización repercuten nas usuarias, que teñen que padecer uns servizos que priman o lucro e non a atención.

Queremos unha vida sen violencia.

A violencia non cesa na Galiza. É a violencia contra as mulleres e nenas nas cidades, vilas e aldeas do país, a violencia contra a poboación LGBT. Vivimos agresións físicas, acoso sexual no traballo, somos asasinadas. A causa desta violencia é a desigualdade e o machismo crecente na sociedade e impregnado neste sistema, na que as mulleres non temos cabida.

Queremos a fin da violencia machista: uns servizos públicos que traballen na prevención, acompañamento e atención das mulleres que sofren violencia machista. Exiximos máis recursos e programas públicos para traballar na erradicación da violencia machista.

Queremos unha vida libre e autonomía das mulleres sobre os nosos corpos e sexualidades.

Queremos que as mulleres teñamos o dereito á vida que desexemos. Isto ten que ver, inclusive, co dereito a decidir ser nais e decidir como queremos maternar, cun sistema público de escolas infantís e baixas xustas e remuneradas para a crianza e a conciliación.

Queremos os nosos dereitos sexuais e reprodutivos garantidos.

Queremos dereitos, empregos, salarios e pensións dignas.

Queremos un sistema público de protección para o desemprego con cobertura das necesidades básicas: vivenda, alimentación e subministracións.

Queremos que sexan para todas, precisamos dun sistema público que garanta os dereitos de todas, o fin dos discursos de odio e a desaparición das leis de estranxería.

Estas son as nosas exixencias inmediatas!

Somos as grandes vítimas destas políticas non-sociais. Nós debemos paliar a pobreza de recursos que ofrecen as administracións, somos nós as que máis traballos ocupamos neses servizos de coidados sobreexplotas, nós somos as empobrecidas e é o noso deber darlle resposta ás carencias do sistema.

O que acontece cando fallan os servizos públicos? Debemos reducir a xornada de traballo ou mesmo renunciar a ter unha vida laboral para desenolver os coidados que os gobernos non garanten. Isto ten consecuencias: a curto prazo, na capacidade económica reducida, na sobrecarga mental, nas dificultades de poder promocionar no noso posto laboral; a longo prazo, na calidade das pensións, as galegas as máis baixas do estado e de media 350€ inferiores ás dos homes.

Neste sistema non temos a posibilidade de ter unha vida digna, con dereitos e libres de violencia. Só o feminismo e a clase traballadora unida, organizada e na rúa podemos poñer fin a un sistema de miseria e retroceso.

Seguiremos en marcha até que todas sexamos libres.

MANIFESTO 8 DE MARZO

Manifesto8MMM Descarga

[LISTAXE DE MOBILIZACIÓNS] actualización 08/03

A Coruña, 20h Obelisco
As Pontes, 20:30h saída do Concello
Allariz, 20h Praza do Concello
Ames, 18h Praza do Concello
Betanzos, 20h detrás do palco da música
Catoira, 20h Alameda
Cee, 20h Praza 8 de marzo
Chantada, 20h Praza Santa Ana
Compostela, 20h Praza 8 de marzo
Ferrol, 20h Praza Amada García
Lalín, 20h KM0
Lugo, 20h Multiusos da Xunta
Monforte, 20h Praza de España
Noia, 20h Coliseo Noela
O Porriño, 20h diante do Concello
Ordes, 20:30h Alameda
Ourense, 12:30h na Praza Maior | 20h manifestación Subdelegación
Padrón, 21:30h saída da Estatua Rosalía
Ponteceso, 20h saída do IES Eduardo Pondal
Pontevedra, 20h Praza de Ourense
Ribadavia, 20:30h Praza Maior
Ribadeo, 20h Aparcadoiro público na rotonda do instituto
Ribeira, 19:30h Praza do Concello
Val Miñor, 12:30h no cruce da Ramallosa
Verín, 12h Praza do Concello
Vigo, 20h Praza dos Cabalos
Vila de Cruces, 20:30h Praza do Concello
Vilagarcía de Arousa, 20:30h Praza de Galiza
Vilalba, 20h Praza Constitución

🟣8M | Servizos públicos para mellorar a vida das mulleres

Continuamos sumando mobilizacións para tomar as rúas este #8M, fronte a un sistema que nos empobrece, que desmantela os servizos públicos e que nos quere submisas.

➡️https://t.co/2wpPW3R2Qi pic.twitter.com/Yz1knW2UPM
— Marcha Mundial Mulleres Galiza (@MMMGaliza) March 7, 2023

Conecta connosco!

Novembro 14, 2022Novembro 9, 2022 por administradora

8M e 25N son todos os días do ano!

Precisamos máis feminismo e máis organización para enfrontar o machismo. Queres contactar connosco? Queres organizarte? Escríbenos!

Correo electrónico: nacional@feminismo.info

8M e 25N son todos os días do ano! Precisamos máis feminismo e máis organización para enfrontar o machismo.

Queres contactar connosco? Queres organizarte? Escríbenos!
nacional@feminismo.info#OrganizarseParaLoitar #FeminismoParaMudaloTodo pic.twitter.com/8c7DYUnRNC
— Marcha Mundial Mulleres Galiza (@MMMGaliza) November 9, 2022

Instagram: https://www.instagram.com/marchamundialmulleres/

Canle de telegram: https://t.me/mmmgaliza

Teléfono de contacto / WhatsApp: 639 78 76 26

Facebook: https://www.facebook.com/MMMGaliza/

Querémonos libres: contra o secuestro e violación da nosa veciña no Porriño

Xullo 27, 2022 por administradora

Manifesto da Coordenadora Local da Louriña da Marcha Mundial das Mulleres ante o acontecido coa veciña do Porriño, no 28 de xullo de 2022:

Querémonos libres, sen medo e vivas. Este lema feminista non é vacuo de contido. Está vixente e por el nos volvemos concentrar hoxe aquí.

A uns escasos 500 metros deste lugar, ata o luns pasado, unha vivenda do concello do Porriño
volveuse converter, durante seis longos días, nunha caverna de terror para unha muller. Nel, un home sentiuse con dereito de privala de liberdade, de dignidade, de poder amputarlle os seus dereitos, como humana, máis básicos. Aquí, ao noso lado, un mozo de 26 anos sentiuse con lexitimidade de exercer a forza e o dominio que o patriarcado lle transmitiu que ten.

Isto demóstralle, a aqueles que o poñen en dúbida, que a violencia machista sistémica segue aquí, entre nós; e mantense nas novas xeracións. Non é algo do pasado superado; senón que se mantén con forza na nosa mocidade. Non é un acaso. Os discursos violentos ós que asistimos, o ataque frontal aos nosos dereitos e liberdades como mulleres, menosprezando as nosas denuncias, teñen estas consecuencias.

Como xa dixemos, este é un problema sistémico, do propio sistema social que construímos. E como tal debe ser tratado. E iso lévanos a facernos preguntas.

Debemos preguntarnos como un home en busca e captura por un “caso similar”, tal e como o
cualifica a prensa, podía estar na súa casa, cunha muller secuestrada. Supoño que debía estar ben aparcado e por iso a policía non o molestou.

Debemos preguntarnos como, despois de que a familia denunciase a súa desaparición, a ninguén se lle ocorrese ir chamar á porta da casa da súa exparella, un home en busca e captura por violentar unha muller.

Debemos tamén preguntarnos se esta vai ser, outra volta, unha ocasión na que o sistema xudicial patriarcal nos vai decepcionar. Unha ocasión na que humille e desprece unha muller fortemente violentada, pero que, seguramente, fixo algo que lles parece que relativiza o feito polo agresor, secuestrador, violador.

Mais sempre en toda noite aparece unha estrela que dá luz. Neste caso, como tamén é habitual, a luz vén da comunidade. Foi unha veciña quen deu a voz de alarma, quen se agouchou para recoller os papeis de socorro e quen creu. Porque é fundamental crer, apoiar, darnos a voz que nos roubaron ás vítimas. E iso só o podemos facer todas e todos nós: o poder da comunidade. A fortaleza da acción comunal é tan grande como nós queiramos que a sexa. E, neste caso, salvou unha vida.

Como somos conscientes desa forza grupal, mulleres da Louriña conformamos a Marcha Mundial das Mulleres aquí, na nosa comarca. Con forza, con vontade de que o patriarcado encontre unha parede grande e valente que lle diga: chega xa! Querémonos libres, sen medo e vivas!!!

Ante o feminicidio de Jéssica Méndez en Barro.

Marzo 22, 2022 por administradora

CONCENTRACIÓNS convocadas polo feminismo alego en resposta ao feminicidio de Jessica Méndez, veciña de Barro. Súma a túa localidade/coletivo e demos unha resposta galega contundente a este novo crime!

CONVOCATORIAS:

A Coruña, 20h Obelisco

A Guarda, 20h Praza do Reloxo

As Pontes, 20h Praza do Hospital

Ames, 20h Praza da Maia

Betanzos, 20h Palco da Música

Carballo, 20h30 Praza do Concello

Carnota, 20h Praza da Pedra

Catoira, 20h Alameda do Concello

Compostela, 20h Praza 8M

Ferrol, 20h diante do Concello

Lugo, 20h diante do Concello

Moaña, 19h15 Praza do Concello

O Porriño, 20h Praza do Concello

Ourense, 20h na Castañeira

Poio, 20h Parque Rosalía de Castro – Ferreiros

Pontevedra, 20h na Peregrina

Vigo, 20h no Marco

Vilagarcía, 20h Praza de Galicia

PROTOCOLO DO FEMINISMO GALEGO: Por acordo do feminismo galego no momento en que teña lugar un feminicidio na Galiza convocaranse MOBILIZACIÓNS pasadas 24h da confirmación en presa escrita do sucedido. Este acordo ten como obxetivo respostar aos feminicidios e organizar con maior forza as mobilizacións.

CARTACES PARA IMPRIMIR.

Manifesto2203 Descarga

CONSIGNAS.

consignasfeminicidio Descarga

//Encontro Nacional 20/11 A Estrada.

Decembro 11, 2021Novembro 20, 2021 por administradora

Unha marabillosa xornada de debate e reflexión colectiva que nos vai axudar a seguir construíndo un feminismo galego forte cunha axenda propia que enfronte aa dificuldades e as violencias que nos travesan como mulleres e como traballadoras. Moitas experiencias compartidas e a vontade de seguir encontrádonos e coordinando o noso traballo.

Hoxe saímos de A Estrada máis fortes e máis convencidas de que temos moitos debates aínda que abordar e que o faremos con audacia e valentía.

Publicaremos as conclusións completas tiradas no encontro que nos marcarán as liñas de traballo nos próximos meses centradas sobre todo en:

Apostar por accións e mobilizacións máis combativas

Traballar nunha axenda presente todo o ano que leve a repercusión nas rúas a conseguir melloras reais nas vidas das mulleres.

Reforzar o traballo local para que o feminismo sexa un axente político máis nas nosas vilas, aldeas e cidades.

Defensa inquebrantábel da participación das compas trans no feminismo galego.

Galería de imaxes do encontro:

Vigo// Exposición sobre a pobreza.

Outubro 20, 2021 por administradora

Co gallo do 17 de outubro, Día Internacional pola erradicación da pobreza, as compañeiras da Coordenadora Local da Marcha Mundial das Mulleres en Vigo organizou unha exposición que estará un mes na Cantina Candela (Martín Códax, 12) de láminas sobre mulleres, pobreza e guerra.

A pobreza extrema afecta a milleiros de persoas no mundo. No ano 2015 uns 736 millóns de persoas vivían e subsistían con menos de 2 € diarios e no ano 2018 o 55% da población mundial non tiña acceso a ningún programa de axuda social. No 2020 ata 100 millóns de persoas caeron na pobreza debido a pandemia.

A maioría das persoas que viven por debaixo do umbral da pobreza atópanse principalmente nas rexións da Asia meridional e a África subsaxariana. As altas taxas de pobreza atopámolaa a míudo en países pequenos, fráxiles e afectados por conflictos armados e os consecuentes desplazamentos por sobrevivir.

Nestas cifras de pobreza, o 60% das persoas que a padecen son mulleres e nenas. A pobreza ten nome de muller. Pese a que colaboramos igual que os homes na creación de riqueza, no reparto desta somos marxinadas. Os nosos traballos son os máis precarios, os menos dignificados e o traballo dos coidados, que asumimos maioritariamente, é invisibizado e súmase en moitos casos nunha dobre xornada.

Colaboramos, pois, dobremente nesa riqueza da que a maioría de nós non nos beneficiamos.
Nun mundo de progreso, caracterizado por niveis desorbitados de recursos financieiros e desenvolvemento económico, con grandes avances e medios tecnolóxicos resulta impensable e insultante que millóns de persoas vivan na extrema pobreza.

Este problema non corresponde exclusivamente a unha falta de ingresos se non que se trata dun fenómeno multidimensional que comprende ademais a falta das capacidades básicas para vivir con dignidade.

Cando a impresión xeralizada é a que a vida das mulleres está mellorando en todo o mundo a realidade e as cifras desminten este tópico.
O capitalismo e o patriarcado precisan da pobreza, precisan da desigualdade, precisan da inxustiza para existir. Son contrarios a unha vida digna. O beneficio social non o miden os cartos. Por todo isto, temos que reformular as reglas económicas e apropiarnos do noso dereito a unha vida digna e reivindicar o espazo neste mundo que nos debe pertencer por igual a todas.

Horario da Cantina Candela: de 19 a 1h (domingos pechados)

Ante o feminicidio de Mónica Marcos Piñeiro na Coruña

Setembro 17, 2021Setembro 16, 2021 por administradora

Convocatorias: (en actualización)

A Coruña, 20h no Obelisco
A Estrada, 20h diante do Concello
A Guarda, 20h na Praza do Reloxo
A Gudiña, 20h na Praza Maior
Allariz, 20h na Praza do Concello
As Pontes, 20h na Praza do Hospital
Betanzos, 20h palco da música
Cabanas, 20h diante do Concello
Cangas, 20h Punto Lilá do Concello
Carballo, 20h Praza do Concello
Carnota, 20h Praza da Pedra
Catoira, 20.30h na Alameda
Celanova, 19:30h na Praza Maior
Cerdedo-Cotobade, Praza da Chan (Carballedo)
Chantada, 20h Praza do Cantón
Compostela, 20h Praza 8 Marzo
Ferrol, 20h diante do Concello
Lalín, 20h na Praza da Igrexa
Lugo, 20h Praza do Concello
Marín, 20h diante do Concello
Melide, 20h Praza do Convento
Moaña, 20h na Praza do Concello
Monforte de Lemos, 20h Concello
Noia, 20.30h na Alameda
O Porriño, 20h Praza do Concello

Ourense, 20h na Castañeira
Pontevedra, 20h Audiencia Provincial
Ribadavia, 20h na Praza Maior
Ribeira, 20h30 Praza do Concello
Tomiño, 19h Praza do Seixo
Tui, 20h Praza da Inmaculada
Val Miñor, 20h no Cruce da Ramallosa.
Vilagarcía, 19h na Praza de Galiza
Vilalba, 20h Praza diante do templete de música
Vigo, 20h no Marco

CARTAZ

MANIFESTO

Manifesto 18S Descarga

Consignas.

consignasfeminicidio-1 Descarga

Solidariedade con Palestina!

Maio 18, 2021 por administradora

Despois de máis dunha semana ininterrompida de ataques sionistas contra o pobo palestino, solidarizámonos saíndo ás rúas en Galiza.

A causa palestina foi sempre referente internacional de resistencia para todos os pobos do mundo, non podemos ficar caladas ante a barbarie do estado sionista de Israel.

Nós con Palestina porque non pode haber paz sen a súa liberdade!

+ INFO:

https://marchemondiale.org/index.php/2021/05/11/apoyo-marcha-mundial-mujeres-pueblo-palestino/?lang=es

Manifesto Galiza con Palestina Descarga

8M // Mobilizarnos para transformar a vida das mulleres.

Xaneiro 21, 2021Xaneiro 20, 2021 por administradora

O feminismo galego ten demostrado unha gran capacidade de mobilización, a través da cal fomos quen de situar Galiza no mapa mundial do Paro Internacional de Mulleres e participar activamente en varias xornadas históricas, revolucionarias, que marcaron un punto de inflexión na conmemoración do 8 de Marzo e en como se comezou a concibir a celebración desta data, marcando con forza unha axenda propia co obxectivo de construír un feminismo anticapitalista da Galiza para o mundo.

O noso obxectivo foi sempre o de denunciar a violencia institucional que sufrimos as mulleres, sinalar a quen ten responsabilidade política de reverter a situación de discriminación que padecemos, e artellar propostas que rachen con ela. As convocatorias de folga de mulleres perseguían identificar o espazo baleiro que deixan estas non só na actividade produtiva, retribuída, senón tamén no fogar, cando non se ocupan dos coidados, e ao tempo, facilitar a participación activa das mulleres nas diferentes mobilizacións convocadas en vilas, pobos e cidades galegas, rachando coas dinámicas de convocatoria de actos institucionais, e devolvendo o protagonismo ás mulleres nas súas demandas.

Mais a pesares de termos convocado as mobilizacións máis masivas da historia recente, os gobernos foron incapaces de adoptar medidas dirixidas a mellorar a nosa situación e a sociedade mantén unha distancia aínda abismal entre o que di e o que fai en relación á igualdade.

Na Galiza levamos décadas de recortes en igualdade, o PP ocupouse de facer desaparecer ou baleirar de contido e orzamentos a diversos organismos públicos de igualdade e atención á diversidade, favorecendo a entidades relixiosas e anti-abortistas no canto de garantir unha anticoncepción e unha interrupción voluntaria do embarazo na rede pública; somos vítimas de violencia obstétrica, sen que poidamos garantir coidados e atención permanente nos procesos de embarazo, parto, postparto e perdas xestacionais; seguimos a padecer recortes en materia de servizos públicos e os efectos de políticas privatizadoras nos servizos sociosanitarios e de atención ás persoas por parte do Partido Popular; políticas ultraconservadoras adoptadas co obxectivo de que sexamos unha vez máis, as mulleres, as encargadas do coidado das crianzas e persoas dependentes, sexa de xeito precarizado, con salarios míseros e condicións de traballo ínfimas, ou sexa de balde, ante a imposibilidade de poder acceder a servizos públicos, sen ter en conta a dispersión xeográfica da poboación galega e a concentración destes servizos nas cidades; ao avellentamento da poboación temos que engadirlle a emigración da nosa mocidade, por mor da inexistencia de alternativas que posibiliten o seu desenvolvemento socioeconómico no noso país.

Por outra banda, a primeira decisión política adoptada polo goberno do estado durante a crise sanitaria derivada da pandemia da COVID-19 consistiu en devolver á esfera íntima e doméstica ás mulleres. A decisión de pechar os centros de ensino, escolas infantís, centros de día e centros de atención á diversidade, sen adoptar medidas de carácter público dirixidas a garantir os coidados de menores e persoas dependentes, supuxo que as mulleres asalariadas optasen por reducir as súas xornadas (mesmo na súa totalidade) para poder ficar a cargo da familia, ficando sen ingresos durante meses. Colocando novamente a vida das mulleres ao servizo dunha sociedade que sequera dá valor a estes coidados.

Tamén engadir que pese a que as actividades esenciais resultaron ser maioritariamente as feminizadas (ámbito sanitario, comercio de alimentación, servizos de atención ás persoas), non houbo unha reposta dos poderes públicos dirixida a revalorizar económica e socialmente estes oficios, senón que foron sometidas a unha sobre-explotación, en moitos casos, sen garantir a protección da súa saúde, e sen que meses despois fosen recompensadas.

Desde o feminismo esiximos que se poña a sostenibilidade da vida no centro da análise das políticas públicas. Nós perseguimos o obxectivo político de transformar a realidade en sentido igualitario, mais non a costa de explotar ás mulleres ou de desposuírnos dos dereitos que temos conquistado.Debemos continuar denunciando e combatendo o capitalismo, o racismo, o colonialismo, o imperialismo e o patriarcado, na busca da conquista da igualdade e da xustiza social.

Debemos reclamar aos partidos políticos, aos movementos sociais e populares, que é imprescindíbel asumir a loita das mulleres para construír procesos realmente xustos, participativos e emancipatorios. Non imos renunciar aos avances, e non imos contentarnos con actos institucionais de recoñecemento, se non van acompañados de reformas tanxíbeis. As demandas de igualdade entre os xéneros e a loita contra o patriarcado deben ser parte da axenda do movemento feminista, mais tamén das axendas dos gobernos, e da sociedade en xeral.

Por todos estes motivos, a uns meses vista dunha nova conmemoración do 8 de marzo, consideramos que non podemos ficar inmóbiles. O sistema agarda de nós que sigamos confinadas e que aceptemos a situación como inevitábel cando non o é. Por iso facemos un chamamento a encher as vilas e cidades da Galiza de columnas de mulleres, que a distancia social imposta pola xestión da pandemia non impida a mobilización, coidándonos entre nós, como levamos feito ata agora. Salvagardando a nosa saúde, fagamos que xurda un novo modelo de mobilización, na que recuperemos a nosa visibilidade no espazo público, poñendo no foco da atención as nosas demandas, as nosas denuncias e unha advertencia aos gobernos: non imos permitir máis ataques aos nosos dereitos.

Nós estaremos nas rúas, e na folga, este 8 de marzo. Manifestarémonos e ocuparemos o espazo público porque sen mobilización social non hai transformación social. Ata que haxa cambios reais, ata que todas sexamos libres nunha sociedade xusta e nun pobo libre.

Coordenadora Nacional Galega, 20 xaneiro de 2021.

Ante o asasinato de Clara María Expósito Vilanova, nas Gándaras en Lugo

Outubro 21, 2020Febreiro 10, 2020 por administradora

Disponibilizamos o texto que leremos nas concentracións polo feminicidio de Clara María Expósito Vilanova en Lugo este 8 de xaneiro de 2020.

COORDENADORA GALEGA DA MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES
Ante o asasinato de Clara María Expósito Vilanova, nas Gándaras en Lugo

Aínda non pasou un mes do feminicidio de Manuela Iglesias Fernández, na Pastoriza, e sen embargo vémonos de novo nas rúas para participar dunha nova xornada de loita e reivindicación do feminismo galego dando resposta á violencia machista.

Este sábado, a nosa compañeira Clara María Expósito Vilanova, de 49 anos, era atopada no baño do seu fogar, logo de ser degolada pola súa parella, F.J.B.F., de 46 anos.

Grazas á loita feminista conseguimos visibilizar os feminicidios dun xeito global e transversal, e que non se vexan como un suceso íntimo. Conseguimos reunir á poboación neste berro conxunto, nesta denuncia colectiva de que as mulleres somos asasinadas polo feito de selo, porque hai un sistema de opresión estrutural que se filtra en todos e cada uns dos comportamentos que mantemos na nosa vida e que moitas veces leva á peor e máis tráxica das consecuencias, o asasinato.

As mulleres somos o 51% da poboación mundial e precisamos vivir cos mesmos dereitos, non somos cidadás de segunda. Non queremos vivir con medo, queremos saír á rúa sempre que nos pete, emprender relacións e dalas por rematadas cando así o consideremos, sen que se atente contra as nosas vidas, porque temos dereito a vivir libremente, e porque mentres as mulleres non sexamos libres, o mundo non vivirá en paz.

Estamos cansas de denunciar as agresións machistas, as violencias institucionais, o acoso, as fendas salariais, a desvalorización dos traballos que realizamos as mulleres, todo aquilo que nos discrimina e que algúns non están dispostos a mudar porque lles beneficia, porque non queren perder os seus privilexios. Por iso precisamos que cada unha e cada un de nós mudemos os nosos comportamentos, que non toleremos ningún tipo de comentario nin actitude machista, violenta, discriminatoria, que non miremos para outro lado.

Temos que soterrar o patriarcado e apartalo das nosas vidas. Reclamamos medidas reais e efectivas para a prevención da violencia machista. Repetimos unha vez máis que só coa educación e con cambios radicais estaremos en disposición de dar pasos reais para acabar coas causas da violencia machista. Que seguimos estando soas cando denunciamos, que as nosas crianzas sofren as consecuencias da violencia cando se lles nega protección fronte aos maltratadores. Que a sociedade segue sen estar á altura da resposta que precisamos para que a vida das mulleres se coloque no centro e un asasinato deixe de ser apenas unha anécdota.

Non valen as boas palabras de condena pronunciadas ao día seguinte dun feminicidio, as declaracións institucionais, os minutos de silencio, queremos feitos, queremos unha lexislación con perspectiva de xénero, queremos que se apliquen medidas contundentes e reais, recursos e orzamentos que garantan que se pode avanzar na formación de todos os axentes que interveñen na educación, a sanidade e a prevención e atención das mulleres que sofren violencia machista, queremos avances e non compromisos.

Fronte aos discursos de odio que negan existencia da violencia, organicémonos e mobilicémonos, porque non podemos deixar de facelo mentres as aulas se baleiran de contidos de xénero e de metodoloxías pedagóxicas transformadoras, e se fala máis de pins parentais que de educación afectiva e sexual, mentres a sanidade se recorta e a detección da violencia na mesma se imposibilita, mentres os puntos de encontro familiar se enchen de maltratadores que visitan ás crianzas, os xulgados se ateigan de mulleres que deciden non facer efectiva a denuncia, se chegan a facela, as sentenzas deitan unha e outra vez custodias compartidas con agresores, as comisarías se baleiran de efectivos para vixiar as ordes de afastamento, os medios procuran o morbo nos feminicidios, as vítimas seguen cuestionadas, o machismo continúa ocupando o espazo público e se branquea aos reaccionarios que combaten os avances do feminismo.

A mensaxe que de verdade precisamos reiterar hoxe é que a mobilización e a loita pola transformación social dende o feminismo é unha tarefa que ten que ocupar os 365 días do ano. Que hai que organizarse para construír dende o local ao nacional un feminismo forte que procure avances reais e medidas transformadoras e non fique apenas en celebracións rutinarias ou meras medidas simbólicas. A axenda non pode ter descanso, non pode descansar tampouco na única aspiración de ocupar unhas institucións incapaces de ser transformadoras. As mudanzas e as transformacións sociais só son posíbeis dende a base, organizadas, e con poder para tensionar ao poder e arrincarlle os dereitos que queremos conquistar. Como arrincamos o voto, o dereito ao divorcio ou o aborto, teremos que arrincarlle a un poder machista os recursos e as medidas que contribúan para o fin da violencia machista.

Estamos e seguiremos na rúa porque urxe considerar a violencia machista como problema social e político de extrema gravidade, pero para esixir cambios REAIS. Estes asasinatos non poden ser considerados como un máis dunha longa lista de feminicidios. Non podemos asumir a cotidianidade dos asasinatos machistas cando nos últimos cinco anos, máis de medio cento de galegas foron asasinadas por mor da violencia machista, mais dun millar no no estado español.

Esiximos que a Lei Galega de violencia de xénero sexa efectiva, esiximos recursos e un compromiso de vontade real para acabar co terrorismo machista. Non queremos máis mulleres asasinadas. Non queremos pésames, non queremos minutos de silencio, non queremos loito. Queremos que non haxa ningunha muller máis asasinada.

Querémonos Libres! Querémonos Vivas!

E seguiremos en marcha, ata que todas sexamos libres!

Manifesto-Feminicidio-Clara-10-xan-2020 Descargar